رمز و رازها در آثار سهروردی و مصیبت‌نامه عطار

محورهای موضوعی : شعر

زهرا خلیل نیا ¹ (دانشجوی دکترای دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد)
رضا اشرف زاده ² (استاد و عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد)

تاریخ دریافت : 1398/08/29 تاریخ پذیرش : 1398/08/29 تاریخ انتشار : 1398/08/01

کلید واژه:

چکیده مقاله :

این پژوهش به شیوه توصیفی و تطبیقی نمادهای رسائل سهروردی را مورد واکاوی قرار داده و دلایل دیریاب بودن رموز آن و همانندی‌ها و وجوه افتراق آن را با مصیبت‌نامه عطار مورد تحلیل قرار می‌دهد. کاربرد نمادهای اساطیری، شخصی، ابداعی و کلان نمادهای چند معنایی بر ابهام تمثیل‌های سهروردی افزوده است. او با بینش اشراقی خود، حتی از نمادهای اساطیری برداشتی عرفانی- فلسفی ارائه داده و همین طرز برداشت، سخن وی را از مفهوم یک بعدی و از پیش اندیشیده دور و درک مفاهیم باطنی آن را دشوار کرده و از جذابیت آثار او کاسته است. او به مناسبت مقام، از واژه‌ها در جایگاه رمز برداشتی متفاوت کرده که مهم‌ترین دلایل دیریاب بودن مفاهیم این رموز می‌باشد نظم کلی مصیبت‌نامه نشانه جهان بینی و عرفان اوست. بیان منظوم، استفاده از حکایات و عدم کاربرد اصطلاحات علمی، فلسفی، کیوان شناسی در جایگاه رمز، درک ژرف ساخت بیان‌اش را آسان و بر جذابیت آن افزوده است. مهم‌ترین دلیل افتراق سهروردی و عطار نحوه جهان بینی آنان شناخته شد، به طوری که در آثار سهروردی پیامبر درون یا همان عقل کل، خورشید وجود سالک و دلیل معرفت و هدایت او می‌شود در حالی که در مصیبت‌نامه در نهایت حضرت محمد(ص) به کمک عقل آمده و راه را به سالک می‌نمایاند و چراغ هدایت او می‌شود.

چکیده انگلیسی:

The present research studies symbols of Suhrawardī’s letters in descriptive – comparative method and analyzes the reasons of scarcity in finding the mysteries, similarities and differences with Attar’s Book of Tragedy. Application of mythical, personal, innovative and major symbols increase ambiguity in Suhrawardī’s allegories. He offered mystical – philosophical interpretation out pf mythical symbols and his understanding made his words more difficult and decreases his works’ attractiveness by his theosophical viewpoint. On the other hand applying short stories and forgoing scientific, philosophical and cosmological expressions increase understanding his words’ structure as well as attractiveness. The most important difference between Suhrawardī and Attar is their ideology; in Suhrawardī’s works, inside messenger or nous is the leader while in Attar’s Book of Tragedy, Mohammad – the Prophet – aids the wisdom and is the light of guidance.

منابع و مأخذ:

قرآن کریم.

اشرف زاده، رضا. 1373ش، تجلی رمز و روایت در شعر عطار نیشابوری، چاپ اول، تهران: انتشارات اساطیر.

اشرف زاده، رضا. 1376ش، کلاه بی سران، چاپ اول، مشهد: نشر صالح.

پورنامداریان، تقی. 1376ش، رمز و داستان‌های رمزی در ادب فارسی، چاپ دوم، تهران: انتشارات علمی و فرهنگی.

حافظ، شمس الدین محمد. 1367ش، دیوان، به کوشش محمد قاسم قزوینی غنی، چاپ اول، بی جا: نشر محمد.

رشید الدین میبدی، ابوالفضل. 1374ش، نواخوان بزم صاحبدلان، گزینش و گزارش رضا انزابی نژاد، چاپ اول، تهران: انتشارات علوم نوین.

روزبهان بقلی شیرازی، ابو محمد ابی نصر. 1344ش، شرح شطحیات، تصحیح هانری کوربن، تهران: انستیتو ایران شناسی ایران و فرانسه.

زمردی، حمیرا. 1382ش، نقد تطبیقی ادیان و اساطیر در شاهنامه فردوسی، خمسه نظامی و منطق الطیر، چاپ اول، تهران: انتشارات زوار.

سجادی، سید جعفر. 1376ش، شرح رسائل سهروردی، چاپ اول، تهران: انتشارات حوزه هنری پژوهشگاه فرهنگ و هنر اسلامی.

سهروردی، شهاب الدین یحیی. 1372ش، مجموعه مصنّفات، تصحیح و مقدمه سید حسین نصر، با مقدمه و تحلیل هانری کربن، جلد سوم، چاپ دوم، تهران: انتشارات پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.

عطار، محمد بن ابراهیم. 1388ش، مصیبت‌نامه، تصحیح و تعلیقات محمدرضا شفیعی کدکنی، چاپ پنجم، تهران: انتشارات سخت.

غنی، قاسم. 1393ش، تاریخ تصوف در ایران، چاپ دوازدهم، تهران: انتشارات زوار.

فتوحی رود معجنی، محمود. ۱۳۸۶ش، بلاغتتصویر، تهران: سخن.

فردوسی، ابوالقاسم. 1391ش، شاهنامه، به کوشش عزیز الله جوینی، چاپ چهارم، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.

قبادی، حسینعلی و محمد بیرانوندی. 1386ش، آیین آیینه، چاپ اول، تهران: انتشارات دانشگاه تربیت مدرس.

معین، محمد. 1385ش، فرهنگ تک جلدی فارسی، چاپ اول، تهران: انتشارات اشجع.

مقدسی، مطهر بن طاهر. 1374ش، البدء والتاریخ، مقدمه محمدرضا شفیعی کدکنی، تهران: انتشارات آگاه.

مولوی، جلال الدین محمد. 1390ش، مثنوی معنوی، چاپ دوم، تهران: انتشارات اشارات طلایی.

الهی پناه، نوشین. 1379ش، فرهنگ اصطلاحات ادبی، تهران: بی‌نا.

یاحقی، محمد جعفر. 1369ش، فرهنگ اساطیر و اشارات داستانی در ادبیات فارسی، تهران: انتشارات مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی.

یونگ، کارل گوستاو. 1377ش، انسان و سمبول‌هایش، با همکاری ماری لویزفون فرانتس و دیگران، ترجمه محمود سلطانیه، تهران: جامی.

کتب انگلیسی

Shipley, Joseph. (1970). Dictionary of World Literary Terms. London.

 

مقالات

پورخالقی چترودی، مه دخت، و شمسی پارسا. 1390ش، «بررسی صور ابهام و عوامل آن در رسائل سهروردی»، نشریه علمی پژوهشی جستارهای ادبی، شماره 172،‌ صص 47-29.

قوامی، بدریه و پریسا سالور. 1393ش، «تحلیل رمزهای مصیبت‌نامه عطار»، فصلنامه علمی پژوهشی عرفانیات در ادب پارسی، صص 195-177.

 

Fooladvand, M. M. (1995). (Translation). “The Holy Quran”. The Publication of Islamic History and Education Studies, Tehran, 7^th edition.

Ashraf Zadeh, R. (1995). “The Manifestation of Mystery and Narration in the   Poetry of Attar Neyshaburi”. Asati publication, Tehran, 1^st edition.

Ashraf Zadeh, R. (1998). “The Hat of the Headless”. Saleh publication. 1^st edition.

Elahi Panah, N. (2001). “The Dictionary of Literary Terms”. Tehran.

Poor Khaleghi Chatroodi, M., & Shamsi P. (2011). “The study of ambiguity forms in Suhrawardi’s mystic treatises”. The scientific-research journal of literal inquiries, 2011(172), pp. 29-47

Poor Namdariyan, T. (1998). “Mystery and Mysterious stories in Persian Literature”. Scientific and Cultural Publication, Tehran, 2^nd edition.

Hafez, Sh. M. (1989). “Diwan Hafez”. Compiled by Ghazvini, Ghani, M. Gh., Mohammad publication, 1^st edition.

Rashdoldin Meybodi, A. (1996). “Navaakhan Bazm-e- sahebdelaan”. Selection and report by Reza Anzaabi Nejad. Modern sciences publication, Tehran, 1^st edition.

Roozbehan Baghli Shirazi, A. M. A. N. (1966). “The Description of Shathiyat”. Corrected by Hanry Kourben. Iranian-French Institute of Iranian Studies, Tehran.

Zomorrodi, H. (2004). “The Comparative Critique of Religions and Myths in Ferdowsi’s Shahnameh, Nezami’s Khamseh, and Mantegh Al-Ta'ir”. Zovvar publication, Tehran, 1^st edition.

Sajjadi, S. J. (1998). “The description of Suhrawardi’s Persian treatises”. The publication of art field of Islamic Art and Culture Institute, Tehran, 1^st edition.

Suhrawardi, Sh. Y. (1994). “The Collection of Mosannafaat”. Correction and introduction by Seyyed Hossein Nasr. Introduction and analysis by Hanry Kourben. Tehran, 3(2), the publication of the Institute of Humanities and Cultural Studies.

Attar, M. B. E. (2010). “Musibat-nameh”. Correction and suspensions by Mohammad Reza Shafi’e Kadkani. Sakht publication, Tehran, 5^th edition.

Ghani, Gh. (2015). “The History of Sufism in Iran”. Zovvar publication, 12^th edition.

Fotoohi Rood Ma’jani, M. (2008). “The eloquence of image”. Sokhan publication, Tehran.

Ferdowsi A. (2013). “Shahnameh”. Compiled by Azizollah Joweini. Tehran University publication, 4^th edition.

Ghobadi, H. A. & Beyranvandi, M. (2008). “The Mirror Tradition”. Tarbiyat Modarres University publication, Tehran, 1^st edition.

Ghavami, B. & Salvar P. (2013). “The analysis of mysteries of Attar’s Musibat-nameh”. The scientific-research quarterly of mystics in Persian literature, (2013), pp. 177-195

Moein, M. (2007). “The Persian one-volume Dictionary”. Ashja’ publication, Tehran, 1^st edition.

Moghaddasi, M. B. T. (1996). “Albada’ va Altarikh”. Introduction by Mohammad Reza Shafi’e Kadkani. Agaah publication, Tehran.

Mowlavi, J. M. (2011). “Masnavi Ma’navi”. Esharat Talayi publication, Tehran, 2^nd edition.

Yahaghi, M. J. (1991). “The Dictionary of Fictional Mythologies and references in Persian literature”. The publication of the institute of cultural studies and research, Tehran.

Young, K. G. (1999). “Human and His Symbols”. In cooperation with Mary Louisfon Frantz and others. Translated by Mahmood Soltaniyeh. Jaami publication, Tehran. 

Shipley, Joseph. (1970). Dictionary of World Literary Terms. London.