طنزپردازی مظفرالنواب و علی اکبر دهخدا
محورهای موضوعی : شعر
طاهره گودرزی
1
(کارشناس ارشد زبان و ادبیات عرب، پژوهشگاه علوم انسان یو مطالعات فرهنگی.)
کلید واژه:
چکیده مقاله :
باتوجه به موقعیت سیاسی، جغرافیایی و دینی مشابه ایران و عراق، این دو کشور، طی قرن بیستم، سرنوشت مشترکی داشته اند و به عنوان کشورهای نفت خیز همیشه مورد طمع بیگانگان و کشورهای غربی بوده اند. در طول قرن گذشته، همزمان با وقوع تحولات بی سابقه در عرصة جهانی، به ویژه جنگ جهانی اول و دوم و تبعات آن برروی کشورهای خاورمیانه، رفته رفته، قشر روشنفکر این جوامع درصدد انتقاد از وضعیت سیاسی حاکم بر این کشورها و شرایط اجتماعی مردم برآمدند که باعث شد نقد اجتماعی با مسائل سیاسی درهم آمیخته شود. در این میان، شاعران و ادیبان برجست های ظهور کردند که با دستمای هقراردادن این موضوعات، پیام های اصلاحگرانة خود را در قال بهای جدیدیبه مخاطبان خود منتقل میک‌ردند. ازجملة این متفکران و ادیبان اصلا حطلب م یتوان از مظفرالنواب شاعر برجستة عراقی و علی اکبر دهخدا ادیب سرشناس ایرانی نام برد.
Iran and Iraq have had a common destiny according to their political, geographical and religious situations during the twentieth century. They are known as oilfield countries and the foreign and west countries have always had a covet look to them. During the past century, the intelligentsias of these societies have started to criticize the political and social situation of the country which has been caused the combination of social criticism and political issues. Great poets and literati were emerged in that era who have expressed their reforming messages with a new form regarding the mentioned issues. Mozffar Al Navab – an Iraqi poet – and Ali Akbar Dehkhoda – an Iranian poet – were two of these literati and intelligentsia.
