بررسی کارکردهای غزل در شعر ابن زیدون و شهریار
محورهای موضوعی : شعر
1 - استادیار گروه زبان و ادبیات عرب، دانشگاه علامه طباطبائی
2 - مدرس گروه معارف دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران غرب
کلید واژه:
چکیده مقاله :
با مطالعه اشعار ابن زیدون شاعر عرب زبان و شهریار شاعر فارسی زبان، درمی‌یابیم که نقاط اشتراکی در زندگی هر دو شاعر وجود دارد، چراکه معشوقه دو شاعر از آن‌ها دور افتادند و دو شاعر در آتش عشق سوختند و در عین حال با سرودن اشعاری که نشانگر سوز و گداز آن‌ها است، بر عشق و وفاداری خود پافشاری ورزیدند و آن را عرضه داشتند. در پی وقایعی که بر زندگی آن‌ها گذشت و روزگار بر آن‌ها بسیار تنگ گرفت، روزگار و اهل آن را مورد مذمت قرار داده و از این سرزنش‌ها معشوقه‌هایشان هم مستثنی نبودند. از آنجا که ایران و اندلس از طبیعت حاصلخیز و مناظر طبیعی افسونگری برخوردار بوده‌اند، شهریار و ابن زیدون از این موهبت الهی برای توصیف معشوقه‌هایشان بسیار استفاده کردند. این دو شاعر همچنین با آگاهی از قرآن، از این منبع سرشار در شعر خود بهره گرفته و به اقتباس از آیات قرآنی پرداخته‌اند. همچنین شعر آن دو شعر عفیف به شمار می‌‌آید و شعر این دو شاعر از مظاهر وقاحت به دور است.
It could be resulted out that there are common aspects in Arab Ibn Zaydún and Iranian Shahriyar's poetries by studying their works; while both were far away from their beloveds and burnt in the fire of love but were loyal and faithful to them and insisted their love. Following the hard and suffering times of their live, they blames the era and their beloveds were not exception. Since Iran and Andalusia were charming in nature and fertile lands, both abovementioned poets have enjoyed them to describe their beloveds. Two poets who were familiar with Holy Quran, applied this precious source in their poetries too. Their poems are also moral and decent.
