مدیریت پایدار زمین شهری در چارچوب الگوی حکمروائی یکپارچه زمین شهری (مطالعه موردی: ایران و شهر گرگان)*
محورهای موضوعی : اقتصاد محیط زیست
علی وزیری نصیراباد
1
(
دانشجوی دکترای شهرسازی، واحد شهر قدس، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
)
کیانوش ذاکرحقیقی
2
(
استادیار گروه شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان،همدان،ایران. *(مسوول مکاتبات)
)
آرش بغدادی
3
(
استادیار گروه شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی شهر قدس، تهران، ایران.
)
کلید واژه: توسعه پایدار, الگوی مناسب, مدیریت پایدار زمین شهری, حکمروایی یکپارچه زمین شهری,
چکیده مقاله :
زمینه و هدف: امروزه حکمرواییزمین به عنوان کارآمدترین شیوه اداره مسایل زمین مطرح شدهاست؛ پژوهش حاضر با قبول زمین بهعنوان یک منبع و کالای محلی در سطوح شهری، سطح محلی را شایسته ترین نهادِ رسمیِ تحت لوای دولت مرکزی برای مدیریت آن میداند. این پژوهش به واکاوی وضعیت مدیریت زمینشهری در ایران و معرفی الگوی پیشنهادی جدید با عنوان الگوی حکمروایی یکپارچه زمین شهری در جهت کارآمدی آن پرداختهاست. روش بررسی: این پژوهش با استراتژی استقرائی و ترکیبی از روشهای کمی و کیفی در سه سطح فضایی (ایران، استان گلستان و شهر گرگان) ارائه می گردد. جامعه آماری نیز نهادهای اصلی متولی حوزه زمین شهری و مراجعه کنندگان به آنها در سال 1398 میباشد. گردآوری دادهها از روشهای اسنادی و میدانی و برای تحلیل داده ها از مدل اسپیرمن با نرم افزار آموس و روش سوات و ماتریس برنامه ریزی راهبردی کمی((QSPM استفاده گردید. یافته ها: ترتیبات نهادی ناکارآمد، نبود یکپارچگی (افقی و عمودی) نهادهای مرتبط با زمین به حکمروایی ضعیف زمین و کارایی اقدامات دامن می زند. تحلیلها نشان دادند متغیر مستقل یکپارچگی توافقگرا بیشترین مجموع تاثیرات را بر متغیر وابسته دارد و الگوی پیشنهادی پژوهش(حکمروایی یکپارچه زمین شهری) و مدیریت پایدار زمین شهری از نظر آماری رابطه معنی دار دارند. بحث و نتیجه گیری: نتایج نشان داد که مدیریت زمین شهری در ایران متمرکز، بسته و ناکارآمد است که سطوح محلی بصورت کارگزار عمل میکند. در نهایت الگوی حکمروایی یکپارچه زمین شهری مبتنی بر تدوین چشمانداز مشخص فرانهادی و سیاست راهبردی یکپارچه فرانهادی با هماهنگی و اجماع گرایی تمام متولیان وبازیگران با تفویض بخشی از اختیارات دولت به پایینترین سطح نهادهای محلی به همراه ظرفیتسازی های لازم پیشنهاد گردید.
Background and Objective: Today, land governance is considered to be the most efficient way of managing land issues;By accepting land as a local resource and commodity at the urban level,the present study considers the local level as the most appropriate official institution under the banner of the central government to manage it.This study investigates the situation of urban land management in Iran and introduces a new proposed model called the model of integrated urban land governance for its efficiency. Material and Methodology: This research is presented with inductive strategy and a combination of quantitative and qualitative methods at three spatial levels (Iran, Golestan province and Gorgan city). The statistical population is the main institutions in charge of urban land and those who refer to them in 1398. Data collection was done by documentary and field methods and for data analysis, Spearman model with Amos software and Swat method and quantitative strategic planning matrix (QSPM) were used. Findings: Inefficient institutional arrangements, lack of integration of land-related institutions contribute to poor land governance and efficiency of measures. The analyzes showed that independent variable of agreement-oriented integration has total effects on dependent variable and the proposed research model and sustainable urban land management have a statistically significant relationship. Discussion and Conclusion: The results showed that urban land management in Iran is centralized, closed and inefficient,with local levels acting as agents.themodel of integrated urban land governance based onthe formulation of a clear meta-institutional vision and integrated meta-strategic strategic policy was proposed withthe coordination and consensus of allstakeholders andactors by delegating some government powers tothe lowest level of local institutions with the necessary capacity building.
_||_