نگرش انسان‌ـ‌جهانی در مطالعة ادیان
محورهای موضوعی : مسیحیت
فریبا طشت زر
1
(دانش‌آموخته دکتری تخصصی ادیان و عرفان تطبیقی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران)
شهرام پازوکی
2
(استاد مؤسسه آموزشی و پژوهشی حکمت و فلسفه ایران، تهران، ایران)
کلید واژه: عالم صغیر, عالم کبیر, انسان ازلی, آدم قدمون, انسان کامل,
چکیده مقاله :
در چند دهة اخیر، اندیشمندان حوزه‌های مختلف به نگرشی موسوم به نگرش انسان‌ـ‌جهانی توجه کرده و آن را واجد ویژگی‌های مورد نظر خود دانسته‌اند. این نگرش عمیقاً ریشه در سنت‌های فلسفی و دینی به ویژه عرفان ادیان دارد و با وجود سابقة کهن خود مورد غفلت واقع شده و از این‌رو مستلزم بازشناسی است. بر مبنای این نگرش، ارتباطی تنگاتنگ و اندام‌وار میان انسان و جهان در ساختار یکپارچة هستی وجود دارد و از طریق تناظرها و هم‌گونی‌های تکوینی مشترک میان‌شان یک کل درهم‌بافته و پیوسته را تشکیل می‌دهند. در این مقاله پیشینۀ این مفهوم در سنت‌های مختلفی و رویکرد‌های نوین بدان بررسی شده است.
Desacralizing of knowledge in the modern world and overcoming Cartesian dualism, and as a result, the alienation of man with the cosmos, led to the separation of man from the world. Despite its new name, anthropocosmic vision has a long history in religions and has attracted the attention of thinkers in various fields, including Religious Studies, in recent decades. With the harmony and correspondence between man and the world, or in other words, microcosm and macrocosm as its implications, this essentially mystical vision illuminates many doctrines of religions based on the unity of self-knowledge, cosmology, and theology. This paper, first of all, deals with the anthropocosmic vision, its definition and description, and then with its history expressed in various religious traditions, and then examines it as an approach in academic studies of religion. Achieving to a kind of ontological epistemology can be of its outcomes. Also, one can understand the conformity of the ritualistic order with the cosmic order in the religions.
_||_
