تحلیلی بر سیاست خارجی دولت روحانی نسبت به آمریکای لاتین (مورد مطالعه: ونزوئلا، برزیل و آرژانتین)
محورهای موضوعی : سیاست پژوهی ایرانی (سپهر سیاست سابق)
مسعود ایزدی
1
,
کیهان برزگر
2
,
داوود کیانی
3
1 - دانشجوی دکتری، گروه روابط بین‌الملل، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
2 - دانشیار، گروه علوم سیاسی و روابط بین‌الملل، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
3 - استاد، گروه علوم سیاسی و روابط بین‌الملل، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
کلید واژه: سیاست خارجی, جمهوری اسلامی ایران, آمریکای لاتین, نظریه جیمز روزنا, روابط خارجی, ونزوئلا, برزیل, آرژانتین, روابط بین‌الملل.,
چکیده مقاله :
پژوهش حاضر درصدد است از منظر نظریه پیوستگی جیمز روزنا، سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران را نسبت به آمریکای لاتین، با تاکید بر ونزوئلا، برزیل و آرژانتین در دولت روحانی بررسی و تحلیل کند. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی بوده و نتایج نشان داد که دولت روحانی به دلیل تمرکز بر پرونده هسته‌ای و موضوع رفع تحریم‌ها، با پرهیز از هیاهوی سیاسی، شعارها و اقدامات ضد غربی، سعی کرد نسبت به سلفش در روابط با آمریکای لاتین و کارائیب، سیاست متفاوتی در پیش گرفته و هم از لحاظ گفتاری و هم از لحاظ عملی، تغییراتی ایجاد کند. روحانی با اتخاذ سیاستی به دور از جنجال و ضدیت با غرب در این منطقه، توسعه و گسترش مناسبات اقتصادی با کشورهای این منطقه را در دستور کار قرار داد. در این میان، متغیر نظام بین‌الملل بیش از دیگر متغیرها، بر سیاست خارجی دولت روحانی نسبت به ونزوئلا، برزیل و آرژانتین تأثیر داشته است. متغیرهای فرد و نقش هم تا حدی توانستند بر سیاست خارجی دولت روحانی نسبت به این کشورها تاثیرگذار باشند، اما دو متغیر حکومت و جامعه، نقش بسیار کمرنگی ایفا کردند.
This study examines the foreign policy of the Islamic Republic of Iran towards Latin America, with an emphasis on Venezuela, Brazil, and Argentina during the Rouhani administration, through the lens of James Rosenau’s Linkage Theory. The research employs a descriptive-analytical method and finds that the Rouhani administration, due to its focus on the nuclear dossier and lifting sanctions, pursued a foreign policy towards Latin America and the Caribbean that differed from its predecessor by avoiding political grandstanding, anti-Western slogans, and confrontational measures. Instead, Rouhani sought to expand economic relations with countries in the region through a pragmatic approach. Among the various factors influencing Rouhani’s foreign policy towards Venezuela, Brazil, and Argentina, the international system played the most significant role. Individual and role-related factors had a moderate impact, while government and societal variables played a minimal role.
