بررسی سبک زندگی کارگزاران سیاسی در الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت (مطالعه موردی: سبک زندگی کارگزاران سیاسی استان فارس بین سالهای 1396-1392)
محورهای موضوعی : مطالعات میان فرهنگیزهرا خسروانی 1 , مسعود جعفری نژاد 2 , علیرضا گلشنی 3
1 - دانشجوی دکترای علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرضا
2 - استادیار علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرضا
3 - دانشیار علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرضا
کلید واژه: سبک زندگی, استان فارس, کارگزاران سیاسی, الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت,
چکیده مقاله :
هدف پژوهش حاضر بررسی سبک زندگی کارگزاران سیاسی در الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت (سبک زندگی کارگزاران سیاسی استان فارس بین سالهای 1396-1392) است. سوال اصلی پژوهش این است که آیا سبک زندگی کارگزاران سیاسی استان فارس در بین سالهای 1396-1392 با شاخص‌های سبک زندگی اسلامی- ایرانی مطابقت دارد؟ در راستای یافتن پاسخ به پرسش فوق الگویی طراحی گردید که مبانی سبک زندگی کارگزاران سیاسی را از قرآن، سنت معصومین (ع) و عقل گرفته شد. با توجه به این که هسته‌ى اصلى فرهنگ کشور ما را دین تـشکیل داده است، توجه به سبک زندگى بومى مستلزم توجه به ظرفیت‌هایی است که در این زمینه در بطن دین نهفته است. لذا با نگاهی بـه قرآن، سنت معصومین (ع) و عقل می‌توان مؤلفه‌هاى سبک زندگى اسلامى را یافت و آن را الگو قرار داد.به نـظر می‌رسد مؤثرترین و عملی‌ترین روش در تربیت فرد با تمام ابعاد دینی، اخلاقی، سیاسی آن ارائه الگو می‌باشد. روش پژوهش حاضر به دلیل اینکه موضوع سبک زندگی کارگزاران سیاسی در الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت و مولفه‌های مربوط به آن غالبا کیفی است از روش مصاحبه حضوری و روش دلفی استفاده شده است. نتایج پژوهش حاضر نشان می‌دهد که سبک زندگی کارگزاران سیاسی بر مبنای الگوی اسلامی- ایرانی پیشرفت است اما میزان آن از دیدگاه کارمندان، کارگزاران و ارباب رجوع با هم تفاوت دارد. هم‌چنین شاخص‌های سبک زندگی کارگزاران سیاسی شامل تقوا، عدالت، امانت داری، تواضع و فروتنی، توجه به کرامت انسان‌ها، صداقت و راستی، ساده زیستی و قناعت، قانون‌مداری، مسئولیت‌پذیری، مشورت و همفکری، تخصص و تعهد در سبک زندگی کارگزاران سیاسی برحسب نوع پاسخگویان (کارمند، کارگزار و ارباب رجوع) در سطح p
The purpose of this study was to investigate the lifestyle of political agents in Fars province between 1392-1396 and provide a desirable lifestyle model for political agents. The main question is whether the lifestyle of political agents in Fars province in the years 1396-1392 corresponds to the indicators of Islamic-Iranian lifestyle? In order to find the answer to the above question, a model was designed that the optimal lifestyles of political agents were extracted from the Qur''an, the infallible tradition, and wisdom. Its achievement is the identification of 12 components including piety, justice, trust, humility and humility, respect for human dignity, honesty and truth, simple biology and contentment, lawmaking, accountability, consultation and co-operation, expertise and commitment. The method of this research is based on the fact that the subject of the life style of political agents in the Islamic model of Iran is progress and its components are often qualitative. The method of interviewing and Delphi method has been used. The results of this research have shown that the life style of political agents in Fars province between 2013 and 1396 is based on the Islamic-Iranian model of development, but it differs from the viewpoint of employees, brokers and clients. In this way, brokers have assessed their lifestyle indicators more than employees and clients based on the Islamic-Iranian model, and reported the employees and clients of the lifestyle indicators of political agents less often.
اژدری، محمد (1394). بررسی مؤلفه های سبک زندگی از نگاه اسلام و ائمه علیهم السلام و مقایسه آن با سبک زندگی سرمایه‌داری، فرهنگ مردم ایران، شماره 40 و 41.
استوری، جان (1389). مطالعات فرهنگی درباره فرهنگ عامه، مترجم حسین پاینده، چاپ دوم، تهران: آگاه.
امرائی، حسن(1388). مهندسی سیاست. تهران. شوکا. چاپ اول.
برزگر، ابراهیم. امانلو، حسین(1395). شاخص‌های مطلوب سبک زندگی کارگزاران نظام مردم سالار دینی ایران، فصلنامه پژوهش‌های راهبردی سیاست، سال چهارم، شماره 16.
بوردیو، پی. یر (1390). تمایز، نقد اجتماعی قضاوت های ذوقی، چاپ اول، ترجمه حسن چاوشیان، تهران: ثالث.
چاوشیان، حسن (1381). سبک زندگی هویت اجتماعی، مصرف و انتخاب های ذوقی به عنوان تمایز و تشابه اجتماعی در دوره مدرنیته اخیر، رساله دکتری، دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران.
خطیبی، حسین؛ ساجدی، ابوالفضل (1392). مروری بر شاخص‌های سبک زندگی اسلامی، ادیان، مذاهب و عرفان: معرفت، شماره 185.
رحمانی فیروزجاه، علی؛ سهرابی، سعدیه (1392). سبک زندگی و دین داری، چاپ اول، تهران: نگاه بینه.
رستمی، احسان؛ اردشیر زاده، مرجان (1392). نگاهی به نظریه‌های سبک زندگی، مطالعات سبک زندگی، شماره3.
10. زیمل، گئورگ (1382). کلان شهر و حیات ذهنی، ترجمه یوسف اباذری، نامه علوم اجتماعی، بهار، شماره 3.
11. سیدپور آذر، حسن (1392). مولفه‌های اخلاقی مصرف در سبک زندگی کارگزاران، فصلنامه مطالعات سبک زندگی، سال دوم، شماره 3.
12. شریفی، احمد حسین (1391). همیشه بهار، اخلاق و سبک زندگی اسلامی، نشر معارف.
13. فارابی، ابونصر محمد (1379). اندیشه‌های اهل مدینه فاضله. مترجم : دکتر سید جعفر سجادی، سازمان چاپ و انتشارات. چاپ اول.
14. فائق، مجتبی (1393). آسیب‌شناسی اخلاق سیاسی کارگزاران حکومت از دیدگاه نهج‌البلاغه، علوم قرآن و حدیث: پژوهش‌های نهج البلاغه، شماره 43.
15. فرضی شوب، منیره و همکاران (1392). مؤلفه های سبک زندگی با نگاهی به سیره و سخنان پیامبر (ص)، مجموعه مقالات دانشگاه علامه طباطبایی، شماره 286.
16. گیدنز، آنتونی (1377). پیامدهای مدرنیته، ترجمه محسن ثلاثی، تهران: نشر نی.
17. گیدنز، آنتونی (1387). سیاست، جامعه شناسی و نظریه اجتماعی، ترجمه منوچهر صبوری، تهران: نشر نی.
18. ویلن، تورستین (1383). نظریه طبقه مرفه، ترجمه فرهنگ ارشاد، نشر نی.
Adler, Alfred (1929), The Science of Living, New York, Inc.
Brake, M. (1980) The Sociology of Youth Culture and Youth Subcultures, London: Routledge.
Miles, S. (1998), Consumerism as a Way of Life, London: Sage.
Oxford Advanced Learners’ Dictionary Life Style (2006), Oxford: Oxford University Press.
Sobel, Michel E. (1987), Lifestyle and Social Structure: Concepts, Definition and Analysis, Academin Press.
Weber, Max (1946), Essays in Sociology, Eds, H. H. Gerth and C. Wright Mills, New York. Oxford University Press, inc.
