دیپلماسی فرهنگی و نقش انجمن های دوستی در روابط بین الملل
محورهای موضوعی : روابط بین الملل
حبیب اله ابوالحسن شیرازی
1
(دانشیار گروه روابط بین الملل، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران)
کلید واژه: دیپلماسی فرهنگی, روابط بینالملل, انجمن‌های دوستی,
چکیده مقاله :
چکیده نقش آفرینی تشکلهای غیردولتی درحقیقت تبلور حضور رسمی و سازمان یافته مردم یک کشور در روابط خارجی و روند تعاملی جامعه جهانی تلقی می شوند؛ از این رو انجمن های دوستی یکی از بازیگران ﻣﺆثر حوزه دیپلماسی عمومی به شمار می روند. تحولات دهه های اخیر در عرصه بین الملل نشانگر این واقعیت است که نقش انجمن های دوستی و نهاد های مردمی و تشکل های غیر رسمی در معادلات جهانی رو به گسترش و به موازات آن، نقش دولت ها در این ارتباط رو به کاستن است. از آنجائی که انجمن ها در دو عرصه کلیدی یعنی روابط میان ملت ها و محیط بین المللی ایفای نقش می نمایند حوزه فعالیت و کنشگری آنها بسیار گسترده و وسیع ارزیابی می شود. امروزه پیروی صرف از شیوه‌های کلاسیک به هیچ وجه پاسخگوی نیاز‌های دیپلماسی نوین نیست. افزایش توان دستیابی به حجم وسیع اطلاعات و سرعت انتقال آنها به مخاطبان در اقصی نقاط جهان، مدیریت سیاست خارجی توسط دولت‌ها را به چالش کشیده است. مدل‌های سنتی سلسله مراتبی در سایه تکنولوژی ارتباطات، به طور ناخواسته نقش خود را به شبکه‌های پیچیده و بدون کنترل مرکزی سپرده و دیپلماسی در یک مکانیسم درهم تنیده دولت، رسانه‌ها، افکار عمومی قابل تفسیر است. از سوی دیگر بدون شک، مدت‌ها است که دوران سیطره و یکه تازی قدرت سخت سپری شده و در جهان مدرن و پسامدرن، آنچه بیش از هر عامل دیگر، جهت و روند امور را در روابط میان دولت‌ها و به خصوص ملت‌ها تعیین می‌کند قدرت اندیشه، گفتگو، قلم، درک متقابل، و ارتباطات انسانی است. نیل به مقاصد سیاسی، امنیتی و اقتصادی، همواره از مهم‌ترین اهداف کشورها در تدوین و اعمال سیاست خارجی‌شان بوده است. برای تحصیل این مقاصد، کشورها عمدتاً و به طور سنتی نوعی دیپلماسی مبتنی بر رویکردها و ابزارهای سیاسی، نظامی و اقتصادی را در پیش می‌گیرند؛ با این همه، در سالهای اولیه هزاره سوم، رویکردهای نسبتاً جدیدی در دیپلماسی مطرح شده که توجه افزون‌تر و ﺗﺄکید بیشتر بر راهکارها و ابزارهای فرهنگی را به مسئولان و طراحان سیاست خارجی توصیه می نماید. این مقاله بر آن است تا ضمن تبیین دیپلماسی فرهنگی به نقش انجمن های دوستی در روابط بین الملل و ﺗﺄثیرگذاری عوامل فرهنگی بر دیپلماسی و چگونگی استفادة مؤثر از قدرت نرم در پیشبرد دیپلماسی کشورها را مورد بررسی قرار دهد.
Abstract: The role of nongovernmental organizations is, in fact, the crystallization of the formal and organized presence of a country's people in foreign relations and the interactive process of the international community; hence friendship associations are among the most effective actors in the field of public diplomacy. Recent developments in the international arena illustrate the fact that the role of friendship associations and popular institutions and unofficial organizations in the global equilibrium is expanding, and along with that, the role of governments in this connection is shrinking. Since they are involved in two key areas, namely, relations between nations and the international environment, their field of activity is very broad and wide-ranging. Today, the mere pursuit of classical practices does not in any way meet the needs of modern diplomacy. Increasing the ability to access large volumes of information and the speed of their transmission to audiences around the globe has challenged foreign policy management by governments. Traditional hierarchical models, in the light of communication technology, unwittingly translate their role into complex and uncontrolled networks, and diplomacy can be interpreted in an interlocking mechanism of government, the media, and public opinion. On the other hand, undoubtedly, for a long time, the pre-emptive era of hard power has passed, and in the modern and postmodern world, what more than any other factor determines the direction and process of affairs in the relations between states, and in particular the nations, the power of thought, dialogue, Pen, mutual understanding, and human communication. Achieving political, security and economic goals has always been one of the main goals of countries in formulating and enforcing its foreign policy. In order to study these goals, countries have traditionally embraced diplomacy based on political, military, and economic approaches. Nevertheless, in the early years of the third millennium, relatively new approaches to diplomacy have been put forward, with more attention and more emphasis recommends strategies and tools for foreign policy officials and designers. This article aims to explore cultural diplomacy as the role of friendship associations in international relations and the impact of cultural factors on diplomacy and how to effectively use "soft power" in advancing diplomacy in countries.
منابع:
- جوزف، نای. (1382). کاربرد قدرت نرم. ترجمه سید رضا میرطاهر، تهران، نشر قومس.
- حقیقی، رضا. (1386). فرهنگ و دیپلماسی. تهران، نشر المهدی.
- هربرت، شیلر. (1377). وسایل ارتباطی جمعی و امپراتوری امریکا. ترجمه احمد عابدینی، تهران، نشر سروش.
- صالحی امیری، سیدرضا و سعید محمدی. (1395). دیپلماسی فرهنگی. تهران، نشر ققنوس.
- کاظمی، علیاصغر. (1369). نقش قدرت در جامعه و روابط بینالملل، تهران: نشر قومس.
- مک لوهان، مارشال. (1377). برای درک رسانه ها. تهران، مرکز تحقیقات صدا و سیما.
- میلسن، ژان و همکاران. (1388). دیپلماسی عمومی نوین، قدرت نرم در روابط بینالملل. ترجمه رضا کلهر و سید محسن روحانی، تهران: انتشارات دانشگاه امام صادق.
- ونت، الکساندر. (1384). نظریه اجتماعی سیاست بین الملل. ترجمه حمیرا مشیر زاده، تهران، انتشارات وزارت امور خارجه.
- بیک زاده، ابراهیم. (1379). "سازمانهای غیر دولتی و حقوق بینالملل". مجله تحقیقات حقوقی، دانشگاه شهید بهشتی، شماره 32-31.
- خانی، محمدحسن. (1384). "دیپلماسی فرهنگی و جایگاه آن در سیاست خارجی کشورها". فصلنامه دانش سیاسی، دوره اول، شماره دوم.
- خرازی، زهرا و محمدوندی، آذر. (1388). "ﺗﺄثیر دیپلماسی فرهنگی بر منافع ملی کشورها". مجله مدیریت فرهنگی، سال سوم، شماره 6.
- رضائی، علیاکبر و کامران نژادلطفی. (1391). "نقش انجمن های دوستی در توسعه دیپلماسی فرهنگی"، فصلنامه پژوهشهای سیاسی جهان اسلام، دوره دوم، شماره چهارم.
- ونت، الکساندر. (1385). "اقتدار گرایی چیزی است که دولت ها خودشان می فهمند". در اندرو لینکلیتر (ویراستار). جامعه و همکاری در روابط بین الملل، ترجمه بهرام مستقیمی، تهران، انتشارات وزارت امور خارجه.
- مصفا، نسرین. (1386). "حقوق بشر، جهان شمولی و نسبیت فرهنگی". فصلنامه حقوق و علوم سیاسی، شماره دوم.
- هاس، ارنست. (1385). "مطالعه همگرایی منطقهای؛ ﺗﺄملاتی در باب شادکامیها و تلخ کامیهای پیش نظریه سازی". در اندرو لینکلیتر (ویراستار)، جامعه و همکاری در روابط بین الملل، ترجمه بهرام مستقیمی، تهران: انتشارات وزارت امور خارجه.
- کبریاییزاده، حسین. (1390). "نقشانجمنهای دوستی در توسعه همکاریهای بین دولتی". ویژه نامه دومین هم اندیشی سازمانهای مردم‌نهاد و دیپلماسی فرهنگی، سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی.
- مشفق محمد علی(۳۰/۱۰/۸5)، «قدرت نرم»، روزنامه اعتماد ملی. شماره 282، صفحه 8.
- گلجان، مهدی(5/3/1392)، "کارکرد انجمن های دوستی در دیپلماسی عمومی جمهوری اسلامی ایران"، قابل دسترس در سایت خبری شبکه شورایعالی انجمن های دوستی ایران با سایر کشورها.
- Cummings, Milton C. (2003). Cultural Diplomacy and the US Government: A Survey. Washington DC: Centre for Arts and Culture.
- Malone, Gifford D. (1988). Political Advocacy and Cultural Communication: Organizing the Nation's Public Diplomacy, US: University Press of America.
- Ninkovich, Frank. (1996).U.S. Information Policy and Cultural Diplomacy. Foreign Policy Association.
- Samovar, Larry A. & Richard E. Porter. (2014). Harmony Inter-cultural Communication: A Reader. California, California State University.
- Sawhney, Harmeet & George A. Barnett. (2002). Global Economy and International Telecommunication Networks, [(s.l.), (s.n.)].
- Nye Jr. Joseph S. (2003). Propaganda Isn't the Way: Soft Power. Available at: www.nytimes.com/2003/01/10/opinion.
_||_
