غلامحسین ساعدی و جایگاه او در سینمای ایران
محورهای موضوعی : مطالعات نقد ادبیمهناز محمدی 1 , محمد کلهر 2 , فرشته سادات اتفاق فر 3
1 - دانشجوی دکتری گروه تاریخ، دانشکده علوم انسانی ، واحد یادگار امام خمینی(ره) شهرری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
2 - استادیار گروه تاریخ، دانشکده علوم انسانی، واحد یادگار امام خمینی(ره) شهرری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
3 - استادیار گروه تاریخ، دانشکده علوم انسانی، واحد یادگار امام خمینی(ره) شهرری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
کلید واژه: داستان, اصلاحات ارضی, فیلمنامه, غلامحسین ساعدی,
چکیده مقاله :
غلامحسین ساعدی(1364-1314ش) پیرو نویسندگانی چون صادق هدایت، بزرگ علوی و جلال آل احمد به دنبال کمال یابی اجتماعی بود و با تمام وجود، مصائب و سختی های جامعه را حس نموده و در بازپرداخت آن ها در داستان ها با چیرگی بسیار عمل می کرد. او در شمار نسل نویسندگان صد سالۀ اخیر و درصدر قصه نویسان دهۀ چهل بود. داستان های آن دهه، بازتاب شکست های روحی روشنفکران، پس از کودتای 28 مرداد 1332 ش. است و این مضمون در بسیاری از نوشته های او دیده می شود. از مهم ترین ویژگی های آن دوره، سانسورِ حاکم بر فضای نوشتن داستان و شعر بود که باعث شد گروهی از نویسندگان به نمایشنامه نویسی روی آوردند و از وجه نمادین آن، برای بیان مقاصد و مطالب خود بهره گیرند. ساعدی نیز از جملۀ این نویسندگان بود که در ادبیات نمایشی ایران در شمار نویسندگان موفق قرار دارد. موضوع و درون مایۀ نمایش نامه های او مطابق شرایط سیاسی حاکم بر دهۀ چهل، افشاگرانه و مسائلی هم چون استبداد و ظلم، آزادی فرمایشی، قانون اصلاحات ارضی و تقابل فقرمردم با جریان مدرنیزاسیون را به صراحت یا به تمسخر و طنز بیان کرده است. سه فیلم مطرح سینمای روشنفکری سال های قبل از انقلاب اسلامی؛ گاو، دایرۀ مینا و آرامش در حضور دیگران، از داستان های ساعدی برگرفته شده اند، این پژوهش برآن است، ضمن واکاوی آثارساعدی، تأثیر آثار او را بر سینمای ایران آن دوره، مورد مداقه قرار دهد تا نقش و جایگاه وی در سینمای روشنفکری سال های قبل از انقلاب، آشکار گردد.
Gholamhossein Saedi followed writers such as Sadegh Hedayat, Bozorg Alavi, and Jalal-E Al Ahmad in search of social perfection and full-heartedly felt the sufferings and hardships of the society and acted with great excellence in repaying them in his stories. He was one of many writers of the last hundred years and the top story writers in the forties. The stories of that decade reflect the spiritual failures of the intellectuals after the coup on August 19, 1953, and this theme can be seen in many of his writings. One of the most important features of that period was the censorship, ruling the space of writing stories and poems, which caused a group of writers to turn to playwriting and use its symbolic aspect to express their intentions and content. Saedi was also among these writers. He was one of the most successful writers in Iran's dramatic literature. The political themes of Saedi's works were more visible in his plays. According to the political conditions of the 1940s, the subject, and the content of his plays, he has expressed openly or mockingly and satirically issues such as tyranny and oppression, freedom of expression, land reform law, and the confrontation of people's poverty with the current of modernization. Three prominent intellectual cinema films of the years before the Islamic Revolution: Cow, Mina's circle, and Peace in the Presence of others, are taken from Saedi's stories. In addition to analyzing Saedi's works, it will highlight the influence of Saedi's works on the Iranian cinema of that period. To reveal his role and position in the intellectual cinema of the years before the revolution.
