اختلال اضطراب اجتماعی و نمایش درمانگری

محورهای موضوعی : روان درمانگری

پریرخ دادستان ¹ , آسیه اناری ² , بهرام صالح صدق‌پور ³

1 - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب
2 - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی کودک و نوجوان
3 - دانشگاه شهید رجایی

تاریخ دریافت : 1394/03/15 تاریخ پذیرش : 1394/03/15 تاریخ انتشار : 1386/10/01

کلید واژه: کودکان, نمایش درمانگری, اختلال اضطراب اجتماعی,

چکیده مقاله :

اثـربخشی نمایـش درمانگری بـر کاهش نشانـه‌های اختلال اضـطراب اجتماعی ـ شامل اضطراب کارآمدی، اجتناب کارآمدی، اضطراب اجتماعی و اجتناب اجتماعی ـ در این پژوهش بررسی شـد. 220 کودک (10-11 ساله) دو مدرسه ابتدایی تهران، مقیاس اضطراب اجتماعی لایبویتز برای کودکان و نوجوانان (LSAS-CA؛ ماسیا ـ وارنر، کلاین و لایبویتز، 2003) را تکمیل کردند. سپس 32 نفر از کودکانی که بیشترین نمره‌ها را در مقیـاس LSAS-CA به دست آورده بودند به عنـوان نمونه انتخاب شدند و به طـور تصادفی در گروه آزمایشی (16 نفر) و گروه کنترل (16 نفر) قرار گـرفتند. گروه آزمایشی به مـدت 6 هفته، هفته‌ای دو بار در جلسه‌هـای دو ساعـته روان نمایشگری شرکت کردند. گروه کنترل مداخله‌ای دریافت نکرد. یافته‌ها کاهش معنادار نشانه‌های مرضی در کودکان گروه آزمایشی در مقایسه با گروه کنترل را نشان دادنـد و یک پیگیـری سه ماهـه نیز پایداری نتایج را تأیید کـرد. استلزامهای بالینی برای پیشگیری و درمان اختلال اضطراب اجتماعی در کودکان مورد بحث قرار گرفت.

چکیده انگلیسی:

This study investigated the effectiveness of dramatherapy in reducing the symptoms of social anxiety disorder - including performance anxiety, performance avoidance, social anxiety, and social avoidance. 220 children (10-11 years old), enrolled in two elementary schools in Tehran, completed the Liebowitz Social Anxiety Scale for Children and Adolescents (LSAS-CA; Masia-Warner, Klein, & Liebowitz, 2003). 32 children receiving the highest scores on the LSAS-CA were selected and randomly assigned to an experimental (N = 16) and a control group (N = 16). For six weeks, the experimental group received two 2-hour sessions of drama-therapy. The control group received none. The results showed a significant reduction of the symptoms among children in the experimental group as compared to the control group. A three-month followup replicated the findings. Clinical implications for the prevention and treatment of social anxiety disorders among children are discussed.