سیاوش در آیینه ادب فارسی (تا قرن هفتم)
محورهای موضوعی : اسطوره
نسرین شکیبی ممتاز
1
(
کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی
)
کلید واژه: سیاوش, خون سیاوش, کین سیاوش, مرگ سیاوش, گیاه پرسیاوشان,
چکیده مقاله :
سیاوش از شخصیت‌های مقبول و محوری شاهنامه به شمار می‌رود که حکایت زندگی پاک و مرگ ناجوانمردانه‌اش، انعکاس وسیع و چشمگیری در ادبیات فارسی داشته است.این شخصیت، دارای ویژگی‌هایی خاص و منحصر به فرد است زیرا ریشه‌هایی عمیق در اساطیر ایرانی، اوستا و متون پهلوی دارد و همواره حجم قابل‌توجهی از آیین‌ها و مناسک ایرانی در شخصیت فراانسانی او دیده می‌شود.باتوجه به این پیشینة اساطیری و قدمت دیرینه، می‌توان چنین گفت که وسعت ابعاد وجودی او تا آنجا دامنه پیدا کرده که بخش خاصی از ادبیات وسیع فارسی و طیف عظیمی از تشبیهات، استعارات، کنایات و تلمیحات ادبی را به خود اختصاص داده است.سیاوش باتوجه به موقعیتی که به عنوان یک شاهزاده اهورایی در شاهنامه دارد، فرصت رشد و تکامل پیدا کرده و با داشتن مؤلفه‌های خاص فردی و ویژگی‌های والای اجتماعی به آن مرتبه از کمال انسانی دست یافته است و همواره پاکی و خوبی را برای انسان‌های بعد از خودش تداعی می‌کند.ظهور، حضور و انعکاس این ویژگی‌ها در گسترة ادبیات فارسی موضوعی است که در این نوشتار به آن پرداخته می‌شود.
Siyāvash, a mythical figure in Persian mythology, is an important character in Shāhnāmeh, Ferdowsi’s epic. He is the symbol of purity and innocence in Persian culture. The present article, by taking into account the historical debates on Siyāvash, tries to illuminate his character in Persian literature.
_||_
