بررسی چگونگی و چرایی نگاه متفاوت شاعران سبک اصفهانی به عناصر اسطوره‌ای
محورهای موضوعی : اسطوره
1 - استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه گنبدکاووس
کلید واژه: اسطوره, سبک هندی, مسیح, خضر, آبحیات,
چکیده مقاله :
اسطوره درتمام ادوار وسبک‌های شعر فارسی، براساس نطام فکری و اندیشگی هردوره، جلوه‌گاهِ جهان‌بینی مردمان آن عصربوده است و با اشکال وکارکردهای متفاوت ی در شعروارد شده است. درقرن دهم هجری،باروی کارآمدن دولت صفوی،تحولی اساسی در جامعه ایران وبه تبع آن در تمام حوزه‌های فکری وهنری آن رویداد. در این دوره،سبکی درشعرفارسی شکل گرفت که باسبک‌های قبل از آن دارای تمایزاتی آشکار بودوشعرفارسی چه از لحاظ صوری و چه معنایی دگرگون شد. یکی ازعناصری که بیشترین دگرگونی در آن حاصل شد،نحوه به کارگرفته شدن اسطوره‌ها در شعر شاعران این عصر است؛که با دوره‌های پیشین تمایز آشکار دارد.در توضیح این امربایدگفت،که شاعران سبک هندی اسطوره‌هایی چون خضر،آب حیات و مسیح را ـکه بیشترین بسامد را در اشعار عرفانی دارند ـ با نگاهی غیرقدسی به کار برده‌اند. امری که دلیل اصلی آنرا باید توجه شاعرعصرصفوی به زمین و واقعیات این جهانی و به تعبیری زمینی شدن شعر این دوره دانست.
Myths express the beliefs and values of a people. In the passage of time, they have been manifested in the poems of Iranian people and Persian poem styles. In 10th A.H. century and after establishment of the Safavid dynasty a basic change in Iranian society and all of its art and thought schools took place. In this period, a poetic style, called Indian style, was formed in Persian literature that was entirely different from its older styles and changed the Persian poetry formally and semantically. The method of using of myths by poets is one of these changes. Indian style poets refer to myths as unsacred concepts, myths like Khidr, Water of Life and Christ that have the most frequency in Persian mystical poems. The Indian style poets of the Safavid age pay attention to the earthly world and this-worldly facts. The poems of this age are transformed to this-worldly ones.
