تحلیل پویای اثر هزینه های عمده خانوارها بر سطح فقر در جامعه روستایی ایران
محورهای موضوعی : علوم اجتماعی
سید احسان ظهوری
1
(دانشگاه آزاد اسلامی واحد شوشتر)
رضا مقدسی
2
(دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران)
کلید واژه: آموزش, رفاه, فقر روستایی, بهداشت, حمل ونقل,
چکیده مقاله :
طبق تعریف بانک جهانی درنظرگرفتن مفهوم فقر بر پایه سطح زندگی و حداقل امکانات معیشتی، علاوه بر جنبه اجتماعی، متغیرهای عمده‌ای را درخصوص هزینه های خانوار مشخص می‌سازد. مطالعه رفتار مصرفی خانوارها نیاز به اطلاعات سری زمانی نمونه خاص است و در مورد اطلاعات مقطعی تنها می توان به همبستگی بین سهم هزینه مصرفی روی کالاهای مختلف و عوامل اجتماعی موثر بر فقر و آسیب‌پذیری خانوار تکیه کرد. در تحقیق حاضر ارتباط چندین مورد از انواع مخارج عمده خانوارها با فقر در جامعه روستایی ایران طی سالهای 1400-1370 از طریق روش خودرگرسیون برداری مطالعه شده است. نتایج با توجه به تابع عکس العمل آنی و ضرائب مدل تصحیح خطا حاکی از آن بوده است که افزایش در هزینه های بهداشتی و آموزشی خانوار در کاهش فقر مؤثر بوده و تأثیر هزینه های بهداشتی بیشتر مشهود بوده است. پیشنهادات عمده شامل افزایش امکانات درمانی و آموزشی در بهبود تغذیه و رفاه و تغییر در نوع نگرش، بینش و فرهنگ جامعه روستائی در جهت توسعه رفاه اجتماعی آنها است.
According to the definition of the World Bank, considering the concept of poverty based on the standard of living and minimum subsistence facilities, in addition to the social aspect, it specifies major variables regarding household expenses. Studying the consumers’ behavior households needs a time series of special samples and in case of cross-section data can only rely on the correlation between the share of consumption expenditure on different goods and social factors affecting poverty and household vulnerability. In this research, the relationship between several types of major household expenses and poverty has been studied in the rural society of Iran during the 1370-1400. According to the results of IRFs and coefficients of ECM indicated the more increase in household’s hygienic and educational expenditures is effective in decreasing in poverty while the effect of hygiene expenditures has been more evident. Major suggestions include increasing treatment and educational facilities in improving nutrition and well-being and changing the attitude, vision and culture of the rural community in order to develop their public welfare.
_||_
