A Study on the Reason of Allah's Reference to Plural Form in Holy Quran

Subject Areas : Quarterly Sabzevaran Fadak

Seyyed Ibrahim Mortazavi ¹ , Asqar Tahmasebi Boldaji ² , Leila Qanbari ³

1 - PhD Candidate, Quran Sciences and Hadith, Arak University
2 - PhD Candidate, Quran Sciences and Hadith, Arak University
3 - Faculty Member, Arabic Faculty, Payem – e Nour University, Broujen Branch

Received: 2017-02-20 Accepted : 2017-02-20 Published : 2017-02-19

Keywords: قرآن, Quran, ضمایر متکلم, تعظیم الهی, علل و اسباب, Sole speaker, Divine Honor, reasons and causes,

Abstract :

Transcendent Allah cites himself in Holy Quran in sole speaker and sometimes in plural form; there is no doubt in sole speaker. But in plural form citation the main matter is the coincidence of plural form and Allah's monotheism. Scholars and intellectuals offer and express different interpretations and analyses. The present article studies this vital issue by emphasizing eloquence and interpretation scholars. Plural form citation of Allah is applied in Holy Quran for some important reasons such as: to express Allah's Greatness, to honor divine actions, to point out Allah's Great adjectives, to express Angels' roles and etc.

References:

قرآن کریم.

نهج البلاغه.

آلوسی، سید محمود. 1415ق، روح المعانی، تحقیق علی عبدالباری عطیۀ، بیروت: دار الکتب العلمیۀ.

ابن عاشور، محمد بن طاهر. بی تا، التحریر والتنویر، ج30، بی‌جا.

امامت حسینی کاشانی، سید عزیز الله. 1381ش، الأنوار الساطعة فی تفسیر سورتی الفاتحة والقدر، به اهتمام ابراهیم خوشگذران و اسدالله مرادی، قم: مجمع متوسلین به آل محمد.

جوادی آملی، عبدالله. 1388ش، تفسیر تسنیم، قم: إسراء.

حاج شریفی خوانساری، محمد رضا. 1388ش، تفسیر سوره قدر، قم: بنی الزهراء.

حسین زاده اوره نطنزی، حسین. 1383ش، تفسیر کوثر؛ جزء سی ام، بی جا: گل‌های بهشت.

حسینی همدانی، سید محمد حسین. 1404ق، انوار درخشان، تحقیق محمد باقر بهبودی، تهران: کتابفروشی لطفی.

خمینی، روح الله. 1390ش، شرح چهل حدیث، تهران: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی.

ربانی، محمد رضا. 1371ش، کوثر ربانی، ناشر: مؤلف، چاپ و صحافی: انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.

رستگار جویباری. 1413ق، تفسیر البصائر، ناشر: مؤلف، چاپخانه باقری.

رشید رضا، محمد. 1408ق، تفسیر الفاتحة وستّ سور من خواتیم القرآن، قاهره: الزهراء للإعلام العربی.

سامرایی، قضل صالح. 1427ق، بلاغةالکلمة فی التعبیر القرآنی، قاهره: شرکه العاتکی لصناعه الکتاب، چاپ دوم.

سیوطی، جلال الدین. 1363ش، الاتقان فی علوم القرآن، ترجمه سید مهدی حائری قزوینی، تهران: انتشارات امیرکبیر.

شریف کاشانی، حبیب الله. 1383ش، تفسیر ستّ سور من القرآن الکریم، تحقیق مؤسسة شمس الضحی الثقافیه، ناشر: شمس الضحی.

طالقانی، سید محمود. 1362، پرتوی از قرآن، تهران: شرکت سهامی انتشار.

طباطبائی، سید محمد حسین. 1417ق، المیزان فی تفسیر القرآن، قم: دفتر انتشارات اسلامی جامعه مدرسین.

طیّب، سید عبدالحسین. 1378ش، أطیب البیان فی تفسیر القرآن، تهران: اسلام.

عاملی، ابراهیم. 1360ش، تفسیر عاملی، تحقیق علی اکبر غفاری، تهران: صدوق.

فخر رازی، ابوعبدالله محمد بن عمر. 1420ق، مفاتیح الغیب، بیروت: دار إحیاء التراث العربی.

قرشی، سید علی اکبر. 1377ش، تفسیر احسن الحدیث، تهران: بنیاد بعثت.

معرفت، محمد هادی. 1377ش، علوم قرآنی، تهران: انتشارات تمهید.

مکارم شیرازی، ناصر. 1374ش، تفسیر نمونه، تهران: دار الکتب الاسلامیه.

موسوی همدانی، سید محمد باقر.1374ش، ترجمه تفسیر المیزان، قم: دفتر انتشارات اسلامی جامعه مدرسین.

موسوی، محمد هاشم بن الحاج محمد عبدالله. بی تا، شفاء الصدر و ذخیرة القبر فی تفسیر سورة القدر، چاپ سنگی.

میبدی، رشید الدین. 1371ش، کشف الأسرار وعدة الأبرار، تهران: امیرکبیر.

نصیریان، یدالله. 1374ش، اعجاز بیانی قرآن، تهران: معاونت تبلیغات و انتشارات.

 

مقالات

شهبازی، محمود و ذوالفقاری، زهرا. 1393ش، «نگاهی به ظرائف ساختار صرفی اوزان جمع در قرآن کریم»، اصفهان، مجله پژوهش‌های زبان‌شناختی قرآن.