The Didactic Values of Shahnameh proverbs
Subject Areas : شاهنامه
Keywords: story, Shahnameh, Rostam, proverbs, Didactic Literature,
Abstract :
Shahnameh is classified as epic literature in the classifications poetry; however, there are numerous didactic points which placed it among didactic literature. This partly relates to the story-telling framework that it adopts. On the other hand, proverbs and wisdom literature comprises a considerable part of our didactic literature and Shahnameh is one of the unparalleled treasuries of the Persian language in this respect. The proverbs and wisdom texts in Shahnameh can be classified into different categories: Some come from the heart of Shahnameh itself and are Ferdowsi's own words of wisdom, some are deployed to introduce heroes and their acceptability or the clarification of their status, and finally some which have been (after Ferdowsi) added to the body of Shahnameh by some unknown persons. After a brief examination of the first and second categories, this paper seeks to look into the third one in detail since most stories of Shahnameh have didactic functions in our folk literature. Moreover, over centuries after the creation of Shahnameh, epic literature, and myth in the Persian literature, people have judged such personalities generally which is indicative of the fact that they have deeply penetrated into the minds of the people.
1- آیدنلو، سجاد .(1388). مردم کدام فردوسی و شاهنامه را می پسندیدند؟،پژوهش‌های زبان و ادبیات فارسی، شماره 4،: 78- 59.
2- اسلامی ندوشن، محمد علی .(1374). زندگی و مرگ پهلوانان شاهنامه، تهران: آثار.
3- امینی، امیرقلی .(1353). فرهنگ عوام. اصفهان: انتشارات دانشگاه اصفهان.
4- انوری، حسن و دیگران .(1384). فرهنگ امثال سخن، تهران: سخن.
5- برقعی، یحیی .(1364). کاوشی در امثال و حکم فارسی، قم: نمایشگاه و نشر کتاب.
6- پاینده، محمود .(1366). فرهنگ گیل و دیلم، تهران: امیرکبیر.
7- پرتوی آملی، مهدی .(1365). ریشه های تاریخی امثال و حکم، تهران: کتابخانه سنایی.
8- تاریخ سیستان .( 1342 ). تصحیح ملک الشعراء بهار،تهران: زوار.
9- جمالزاده، محمدعلی .(1382). فرهنگ لغات عامیانه، به کوشش محمد جعفر محجوب، تهران: سخن.
10- حافظ، شمس الدین محمد .(1373). دیوان، تصحیح علامه قزوینی و قاسم غنی، آروین.
11- حیدری ابهری، غلامرضا .(1390). نان و نمک، تهران: محراب قلم.
12- خاقانی، افضل الدین. (1374). دیوان، تصحیح ضیاء الدین سجادی، تهران: زوار.
13-خضرایی، امین .(1382). فرهنگنامه امثال و حکم ایرانی، شیراز: نوید.
14- دهخدا، علی اکبر .(1376). امثال وحکم، تهران: امیرکبیر.
15- ذوالفقاری، حسن .(1384). داستان های امثال، تهران: مازیار.
16- ------------ .(1387). قهرمانان شاهنامه در ضرب المثل های فارسی، فصلنامه فرهنگ مردم، سال 7، شماره25-24.
17------------- .(1388). فرهنگ بزرگ ضرب المثل های فارسی، تهران: معین.
18- رجایی بخارایی، احمدعلی .(1346). مجله دانشکده ادبیات دانشگاه مشهد. سال 3، شماره4، 295-255.
19- رحیمی نیا، مصطفی .(1388). فرهنگ ضرب المثل ها و اصطلاحات عامیانه، گلپا.
20- زرین کوب، عبدالحسین .(1372). یادداشت ها و اندیشه ها. گردآوری عنایت الله مجیدی، تهران: اساطیر.
21- سعدی، مصلح الدین. (1369). بوستان، تصحیح غلامحسین یوسفی، تهران: خوارزمی.
22- --------------.(1389). کلیات، به کوشش محمد علی فروغی، تهران: امیرکبیر.
23- سنایی، مجدود بن آدم .(بی تا). دیوان، به کوشش مدرس رضوی، تهران: کتابخانه سنایی.
24- شاملو، احمد .(1384-1377). فرهنگ کوچه، تهران: مازیار.
25- شکورزاده، ابراهیم .(1384). دوازده هزار مثل فارسی، مشهد: انتشارات آستان قدس.
26- شهریار، محمد حسین.(1370).کلیات دیوان شهریار، تهران: زرین نگاه.
27- فردوسی، ابوالقاسم .(1374). شاهنامه، بر اساس چاپ مسکو، به کوشش سعید حمیدیان، تهران: داد.
28- گلچین معانی، احمد .(1378). تکمله امثال و حکم، انتشارات تاسوعا.
29- محیط طباطبایی، محمد .(1369). «شاهنامه چگونه به پایان رسید؟» فردوسی و شاهنامه، تهران: امیرکبیر.
30- نظامی عروضی، احمدبن عمر .(1358). چهارمقاله، به کوشش محمد معین، محمد قزوینی، تهران: زوار.
31- یلمه ها، احمدرضا .(1390). بررسی تطبیقی اشعار تعلیمی فردوسی و حافظ، پژوهشنامه ادبیات تعلیمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد دهاقان، سال سوم، شماره 11.
32- موید منصور، علی رضا .(1373). ارسال المثل در شاهنامه فردوسی، تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی.
_||_