The role of mass media in improving awareness of civil liability sports
Subject Areas : Media ManagementMohammadHossein Mirsoleymani 1 , Edris Ghaderpour 2 , Masoud Naderian 3 , Saeed Yari 4
1 - Master of Sport Management at Isfahan University
2 - Ph.D. Student, Department of Physical Education, Faculty of Humanities, Tarbiat Modares University, Tehran, Iran
3 - Associate Professor of Sport Management, Faculty of Sport Sciences, University of Isfahan
4 - Master of Media Management, Faculty of Communication and Media, University of Voice and Broadcasting, Tehran, Iran
Keywords: Sporting Rights, Mass Media, civil liability,
Abstract :
The main purpose of the present Article is to investigate the role of mass media in improving the awareness of civil liability in sport.The Article in terms of purpose is applied and according to the method of data collection is descriptive-analytic and correlation type.The statistical population includes Headquarters of the Ministry of Sports and Youth, officials of the NationalOlympicCommittee and heads of sports federations(90),as well as a number of professors in the field of sports law(15), and Sampling method was also the whole number.And87people participated in this study.The Data collection tool was a researcher-made questionnaire that was designed with emphasis on the opinions of managers and legal and media experts.The validity of the questionnaire was confirmed by7Specialists and the reliability of the questionnaire was0.81using Cronbach's alpha coefficient and confirmed.The data analysis method was also performed using the structural equation model in PLS software, and Friedman test was used to rank the most important media.The results show that the impact of mass media such as audio,visual, print and Internet on the promotion of awareness of the Civil Liability of athletes, coaches, managers, judges and audiences has a positive and significant effect, and these four media can make up75% of the changes in awareness to provide Civil Liability sports. In addition, the results of the ranking also showed that Internet media (websites and social networks) then the media (TV), print media (newspapers, books, etc.) And audio media (radio) were the most important in promoting awareness of Civil Liability.
_||_
نقش رسانههای جمعی در ارتقای آگاهی از مسئولیت مدنی ورزشی
چکیده
هدف اصلی مقاله حاضر بررسی نقش رسانههای جمعی در ارتقای آگاهی از مسئولیت‌مدنی‌ورزشی می‌باشد این مقاله از لحاظ هدف کاربردی بوده و براساس شیوه گردآوری داده‌ها توصیفی-تحلیلی، از نوع همبستگی است جامعه آماری شامل مسئولان ستادی وزارت ورزش و جوانان، مسئولان کمیته ملی المپیک و روسای فدراسیون‌های ورزشی (90) نفر و همچنین تعدادی از اساتید متخصص در حوزه حقوق ورزشی (15 نفر) می‌باشد و روش نمونه گیری نیز کل شمار بود و 87 نفر در تحقیق حاضر شرکت نمودند. ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه‌ای محقق ساخته بود که با تاکید بر نظرات مدیران و کارشناسان حقوقی و رسانه‌ای طراحی گردید و روایی آن نیز توسط 7 نفر مورد تأیید واقع شد و پایایی پرسشنامه نیز با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ 81/0 مورد تأیید قرار گرفت. روش تجزیه و تحلیل داده‌ها نیز با استفاده از مدل معادلات ساختاری در نرم افزار PLS و همچنین برای رتبه بندی مهمترین رسانه‌ها از آزمون فریدمن استفاده شد. نتایج نشان داده که تأثیر رسانههای جمعی اعم از شنیداری، دیداری، چاپی و اینترنتی بر ارتقای آگاهی از مسئولیت مدنی ورزشی ورزشکاران، مربیان، مدیران، داوران و تماشاگران تأثیر مثبت و معنی داری دارند و این چهار رسانه می‌توانند 75 درصد از تغییرات آگاهی از مسئولیت مدنی ورزشی را پیش بینی نمایند همچنین نتایج رتبه بندی نیز نشان داد که رسانههای اینترنتی (وب سایت‌ها و شبکه‌های اجتماعی) سپس رسانههای دیداری (تلویزیون)، رسانههای چاپی (روزنامه، کتاب..) و رسانههای شنیداری (رادیو) بیشترین اهمیت را در ارتقای آگاهی مسئولیت مدنی دارند.
کلید واژه: رسانههای جمعی، مسئولیت مدنی، حقوق ورزشی
مقدمه
عصر حاضر به عصر دیجیتال معروف است و انفجار اطلاعات و ارتباطات از اصلی‌ترین مؤلفه آن است. توسعه و تکامل پدیده‌ها و قوانین مرتبط به آنها بصورت لحظه‌ای در حال تغییر است به همین سبب آگاهی از قوانین حقوقی روز پدیده‌ها یک امر ضروری است. نقش رسانههای جمعی در ارتقای آگاهی حقوقی پدیدهای مختلف انسان‌ها، امری انکار ناپذیر است. بخش بزرگی از انسان‌ها به شیوه‌های گوناگون با کالا و خدمات ورزشی در قالب اشخاص حقیقی و حقوقی سر و کار دارند که هر کدام دارای وظایفی مشخصی هستنذ که در قالب قوانین حقوق ورزشی در حیطه‌ی مسئولیت‌مدنی‌ورزشی تبین وتصویب شده‌اند.
با توجه به اینکه حوادث ورزشی بخش غیر قابل تفکیک فعالیتهای ورزشی می‌باشد، آگاهی نسبت به وظایف افراد فعال در ورزش برای پیشگیری و کاهش آسیب‌های حقوقی و عوامل مؤثر بر آن یک امر ضروری است. به همین سبب شناسایی عوامل تأثیر گذار بر افزایش دانش مسئولیت‌مدنی ورزشی افراد شاغل در حیطه‌ی ورزش مانند مربی، تماشاچی، ورزشکاران و داوران ورزشی یک ضرورت آموزشی تلقی می‌گردد.
مقاله حاضر سعی در بررسی نقش رسانههای جمعی در ارتقای آگاهی از مسئولیت‌مدنی‌ورزشی و نقش اطلاع رسانی رسانههای جمعی در ورزش و همچنین ارتباط آگاهی حقوقی و رسانه ورزشی می‌باشد.
1-نقش رسانه در ورزش و اطلاع رسانی
کالا و خدمات ورزش در قالب صنعت ورزش بصورت فرا مرزی در بین انسان‌ها در حال توسعه است به گونه‌ای که با تلفیق شدن با تکنولوژی و فناوری روز در برخی مواقع مانند افتتاحیه‌های المپیک و جام جهانی بوسیله ی رسانههای جمعی مختلف بیش از دو میلیارد مخاطب را به خود جذب می‌کند به همین سبب بسیاری از محققان معتقدند میان ورزش و رسانههای جمعی ارتباط نزدیکی وجود، دارد. رسانه‌ها، یکی از ارکان اصلی زندگی اجتماعی هستند و همه عرصه‌های حیات بشری را به صورت مستقیم و غیرمستقیم، تحت تأثیر خود قرار داده است (20). حوزه‌ی ورزش، با توجه به اهمیتی که در جوامع مختلف دازد، هم از رسانه‌ها تأثیر پذیرفته و هم تأثیر گذارده است (9). نقش ورزش در ابعاد اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی وسیاسی و بعد تجاری و اقتصادی آن برای رسانههای گروهی سبب بوجود آمدن این ارتباط نزدیک شده است. رسانههای گروهی در بیشتر موارد می‌توانند تأثیر مستقیم بر ورزش از جمله: بهبود عملکرد و دانش منابع انسانی در ورزش، بهبود تبلیغات، توسعه گردشگری و... داشته باشند (3). رسانههای جمعی، با توجه به پیشرفت تکنولوژی می‌توانند به سرعت اخبار، افکار و روش‌های زندگی را در اختیار توده‌های وسیع انسانی و مخاطب خاص خود قرار دهند و بصورت مستمر یادگیری‌های مخاطبان را به روز می‌کنند که این امر در پدیده‌ی ورزش نیز قابل روئیت است و می‌توان الگو پذیری و جامعه پذیری افراد به ویژه جوانان را گواه این ادعا دانست (21).
در عصر حاضر شاهد توسعه‌ی سریع برندهای مختلف ورزشی در بین انسان‌ها فارغ از مرزهای فیزیکی هستیم که همراه با خود رفتارها و ارزش‌های غیر بومی را ترویج می‌دهند که برای پیشگیری از ناهنجاری‌ها و مشکلات حقوقی، این فرایند نیاز به مدیریت و آموزش بین مخاطبان دارد (27). رسانههای جمعی برای روبرویی با این چالش نقش اساسی دارند (10). برخی از مهمترین نقش‌هایی که برای رسانههای جمعی مطرح می‌شود عبارت‌اند از: اطلاع رسانی و آگاهی، حمایت از قانون و نظارت بر اجرای درست قوانین، ایجاد حیطه مناسب برای برخورد عقاید گوناگون، فراهم کردن زمینه آموزش مداوم، کمک به رشد فرهنگی و فکری جامعه، فراهم کردن سرگرمی‌های آموزنده، ایجاد روحیه مشارکت و همکاری برای برنامه‌های توسعه که دستیابی به این اهداف باعث می‌شود مخاطب به جامعه پذیری از طریق رسانه جمعی دست یابد (14) جامعه پذیری فرآیند مستمر یادگیری است که به موجب آن افراد ضمن آشنا شدن با نظام زندگی از طریق کسب اطلاعات و تجربیات نسبت به وظایف، حقوق و های نقش خویش در جامعه پی ببرند. در این راستا فناوری اطلاعات می‌تواند به عنوان یکی از مهمترین عوامل تأثیرگذار بر روند دگرگونی‌های اجتماعی، سیاسی و نیز جامعه پذیری باشد (23).
رسانههای جمعی به چهار دسته‌ی شنیداری (رادیو)، دیداری (تلوزیون)، چاپی (کتاب، مجلات، روزنامه‌ها)، دیجیتال (اینترنت) طبقه بندی می‌شوند که هر کدام دارای مخاطبان خاص خود با علاقه و سلایق متفاوت هستند که برای برنامه ریزی در مورد تهیه‌ی محتوا بایست به ویژگی‌های مخاطبان مانند سن، جنس، طبقه اجتماعی، سطح تحصیلات، مذهب و... توجه شود (22). صنعت ورزشی با قدرت تجاری و سودآوری اقتصادی برای کشورها وجود چهارچوب قانونی برای بهره بردن بدون ایجاد آسیب و بی نظمی را میسر کند که بعنوان حقوق ورزشی از آن یاد می‌شود. به این نکته نیز باید توجه داشت بازیها و مسابقات ورزشی، در همان حال که سبب نشاط روحی و سلامت بدنی است، محل بروز انواع خطرها و ایراد ضرب وجرحهایی است که گاه به نقص عضو و مرگ نیز منتهیمی شود که از نظر حقوقی قابل پیگیری است (6).
3-ارتباط آگاهی حقوقی و رسانه ورزشی
از ضرورت‌های حفظ بقای انسان ایجاد چهارچوب قانونمند برای پدیده‌ها، یادگرفتن و یاد دادن دانش حقوقی پدیده‌های پیرامون خود می‌باشد تا با این عمل هرج و مرج اطراف خود را مدیریت و نظامند کند. رسانههای ارتباط جمعی یکی از ابزارهای هدفمند و مؤثر در انتقال دانش حقوقی پدیده‌ها به انسان‌ها تلقی می‌شود که هر پدیدهای با توجه به گستردگی و همگانی بودن خود در جهان از قدرت رسانه برای آموزش قوانین آن پدیده بهره می‌برد. ورزش بعنوان یک پدیده‌ی جهانی با توسعه باشگاه‌ها و مشاغل خصوصی در سطح جهان دارای صنعتی گسترده و درآمد زا با مخطبین گسترده و میلیاردی است که دارای قوانین و مقررات حقوقی و ورزشی هستند که انتقال دانش حقوقی آن توسط رسانههای ارتباط جمعی می‌تواند باعث کاهش آسیب‌های ناشی از عدم آگاهی دانش حقوقی و ایمنی بیشتر ورزش شود (9). توسعه تکنولوژی و قدرت رسانه در جابجایی لحظه‌ای اطلاعات باعث سرعت بالای تبادل فرهنگ و ارزش‌ها در کالا و خدمات ورزش شده است که گاهی این فرایند باعث بروز مشکلات حقوقی می‌شود که پیشگیری از تبعات منفی آن نیازمند مدیریت ورزشی و حقوق می‌باشد (36) با توجه به اهمیت ورزش و همراه بودن غیر قابل تفکیک حوادث ورزشی با فعالیتهای ورزشی یکی از ضرورت‌های پیشگیری و یا برائت از مسئولیت مدنی در پروند های حقوق ورزشی، آگاهی از قواعد حقوق ورزشی برای اهالی ورزش است (29). به عبارتی دیگر راه‌های زیادی برای پیشگیری و جبران خسارت حوادث ناشی از فعالیتهای ورزشی وجود دارد (1). که یکی از مهمترین آنها آگاهی از مسئولیت مدنی ورزشی می‌باشد. در این راستا رسانههای جمعی می‌توانند نقش تعیین کننده‌ای در امر آگاهی عوامل ورزشی از مسائل حقوقی را ایفا کنند و خلاء های حقوقی نیز به وسیله دانش آموختگان می‌تواند برطرف گردد به همین سب، تعامل با مخاطب و تولید محتوا بر اساس میل، نیاز و مصلحت آنها، نیز اهمیت برای رسیدن به اهداف راهبردی پیش رو نشان می‌دهد (17). برای نمونه تلویزیون می‌تواند تصوری کلی نسبت به پیشرفت یا عدم پیشرفت ورزش در جامعه به مردم ارائه دهد و با توجه به کارکردهای اجتماعی، فرهنگی و آموزشی، ارزش‌ها و معیارهای توسعه را در جامعه نهادینه کند و اندیشه‌ها را حول یک تعریف مشخص از ورزش و توسعه آن شکل دهد (18).
بنابراین در ادامه نقش رسانههای جمعی با تاکید بر 4 نوع رسانه چاپی، دیداری، شنیداری و اینترنتی در آگاهی از مسئولیت مدنی ورزشکاران، داوران، مربیان، مدیران و تماشاگران مورد بررسی قرار گرفته است مدل مفهومی نیز به شکل زیر می‌باشد.
نمودار (1): مدل مفهومی تحقیق
2-مسئولیت مدنی ورزشی
قانون اساسی، جمهوری اسلامی ایران در بند 3 اصل سوم ورزش را بعنوان یکی از مهمترین امور برای تربیت انسان‌ها می‌داند و دولت را موظف به تهیه‌ی تمام امکانات جهت دستیابی به اهداف مذکور در اصل دوم؛ ارتقاء کرامت، ارزش والای انسان و آزادی توام با مسئولیت وی در برابر حق تعالی می‌نماید. این اهمیت قانونی با حضور رسانههای جمعی سبب توسعه‌ی روز افزون ورزش شده است (4). امروز نقش ورزش، امری انکار ناپذیر است که بخش بزرگی از مردم به شیوه‌های گوناگون در قالب شخص حقیقی و حقوقی فعالیت دارند که هر کدام دارای وظایفی هستند و بر این اساس ممکن است برای آنها مسئولیتهاییبه وجود بیاید (13). به عبارتی دیگر ورزش به مثابه مقوله‌ای فراگیر وجهانی، از قدرت سازماندهی و نفوذ فراوانی برخوردار می‌باشد به گونه‌ای که عنصر رقابت و مسابقه در کنش‌های ورزشی سبب پدیدار گشتن نظام داوری و تدوین قوانین حقوق ورزشیگوناگون شده است (31). لذا آگاهی از قوانین حقوقی ورزش که اغلب تحت تأثیر قوانین فرامرزی است یک ضرورت حرفه‌ای شاغلین ورزش می‌باشد (16). شایان ذکر است برخی کشرهای صاحب صنعت ورزشی جهت ترویج و توسعه‌ی ورزش‌های بومی در کشورشان برای دستیابی به اقتصاد پایدار و تر ویج فرهنگ خود در جهان، ورزش را نیازمند تصویب قوانین جهانی برای داوری در پرونده‌های حقوق ورزش دانسته‌اند و تلاش برای یکسان کردن قوانین حقوقی را پیش رو دارند (30)(37). صنعت ورزش با رویکرد ورزش‌های تجاری و توسعه باشگاه‌های خصوصی، راه اندازی لیگ‌های معتبر در رشته‌های مختلف ورزشی، قراردادهای مالی با بازیکنان، مربیان و داوران، ایجاد باشگاه‌های مختلف آماتور و حرفه‌ای در رشته‌های مختلف، بروز حوادث ناشی از برنامه‌ها و فعالیتهای ورزشی برای ورزشکاران و برگزاری مداوم مسابقات ضرورت وجود نیروهای متخصص و آگاه به حیطه وظایف و اختیارات خود را می‌طلبد (28).
بسیاری از اشخاصی که در امر ورزش فعالیت می‌کنند از قبیل: بازیکنان، داوران، پزشکان، مدیران باشگاه‌ها و اماکن ورزشی و مسئولان برگزاری مسابقه‌ها همگی دارای مسئولیت‌هایی هستند و ممکن است بر اثر همین مسئولیت‌هایی که دارند ملزم به جبران خسارت‌هایی بشوند که مقصر آن حادثه یا خسارت بوده‌اند به طور کلی عمده‌ترین اشخاصی که احتمال دارد مسئول جبران خسارت باشند در این تحقیق در 5 دسته طبقه بندی شده‌اند که عبارتند از: ورزشکاران، مربیان، داوران، مدیران و تماشاگران.
2-1-ورزشکاران
مقصود از ورزشکار، کسی است که در حال اجرای عملیات در یکی از رشته‌های ورزشی مجاز در چهارچوب مقررات است؛ واژه ورزشکار در اینجا به کسی اطلاق می‌شود که شخصاً به ورزش می‌پردازد (15). صدمه و جراحت‌هایی که در بازی‌های ورزشی رخ می‌دهد به دو صورت انجام می‌شود: گاهی صدمه و جراحت، ناشی از بی احتیاطی و یا عدم مهارت خود ورزشکار می‌باشد که این حالت اکثراً در مورد ورزش‌های انفرادی رخ می‌دهد و گاهی صدمه به غیر ورزشکاران صورت می‌گیرد که ممکن است با رعایت مقررات و یا بدون رعایت آن باشد (34). در مواردی که ورزشکار، به ورزشکار دیگری صدمه می زند، باید تفکیک قائل شد و گفت اگر احراز شود که فعل ورزشکار در آسیب رساندن به ورزشکار دیگر از روی عمد صورت گرفته باید وی را بر طبق ماده ۱ قانون مسئولیت مدنی مسئول دانست. ماده ۱ قانون فوق بدین صورت مطرح شده است که: هر کس بدون مجوز قانونی عمداً یا در نتیجه بی احتیاطی به جان یا سلامتی یا مال یا آزادی یا حیثیت یا شهرت تجارتی یا به هر حق دیگر که به موجب قانون برای افراد ایجاد گردیده لطمه‌ای وارد نماید که موجب ضرر مادی یا معنوی دیگری شود مسئول جبران خسارت ناشی از عمل خود می‌باشد. از آنجا که این ماده، مطلق است بنابراین می‌توان آن را به فعل ورزشکاران هم تسری داد و گفت اگر ورزشکاری به ورزشکار دیگر صدمه وارد کند، مسئول آن صدمات شناخته خواهد شد (11).
2-2-داوران
برای تحقق هر تقصیر و در نتیجه مسئول دانستن عامل آن، چهار عامل باید فراهم شود: وظیفه، نقض وظیفه، سببیت و خسارت.. هر چند به طور معمول، مسئولیت داوران ناشی از مباشرت آنها نیست، ولی بسیاری از آنها خود را با عنوان خوانده ش کایات از صدمات ناشی از تقصیر، مواجه می‌بینند. در زمینه عملکرد نامطلوب داور، می‌توان به مصادیق قضاوت‌های بد، اجازه انجام مسابقه در زمین بازی با شرایط نامساعد، اجازه ادامه بازی علیرغم شرایط جوی خطرناک و بالاخره عدم بازدید از کیفیت تجهیزات مورد استفاده بازیکنان اشاره کرد. البته بعضی، داور را مبری از مسئولیت دانسته‌اند. این مصونیت، داوران را از مسئولیت ناشی از عملکرد آنها در موضوع مراقبت متعارف نیز به طور جزئی مبرا می‌کند (32). با وجود همه اینها، اگر دعاوی و قوانین مبهم باشد، موفقیت آمیز ترین روش در اقامه دعوا علیه داوران، ادعای انحراف از انجام وظیفه نظارت بدون تقصیر است، وظیفه هر داور نظارت شایسته بر مسابقات ورزشی است. در واقع، دولت به اجرای مقررات ایمنی ملزم است و در صورت نادیده گرفتن این تکلیف و یا عدم اجرای آن به نحو مطلوب، داور به دلیل مقصر بودن مسئولیت خواهد داشت (19).
2-3-مربیان و مدیران
فعالیتهای ورزشی برای همه ورزشکاران اعم از مبتدی، حرفه‌ای، ماهر و آماتور، بالقوه متضمن خطرات بسیاری است. یکی از مهمترین عواملی که می‌تواند مانع از قوه به فعل در آمدن بسیاری از این خطرها شود حضور و نظارت معلم ورزشی یا مربی در صحنه فعالیتهای ورزشی است. به عبارت دیگر، آنچه موجبات مسئولیت قانونی مربیان را فراهم می‌آورد نتایج ناهنجار فعالیتهای ورزشی نیست، بلکه عمد یا قصور آنها در انجام وظایف مربوطه است (2). البته مدیران دو گروه هستند: یک عده مدیران فنی مثل مربیان، سر مربیان و معلمین ورزش که اینها مستقیم بر فعالیتهای ورزشکار نظارت دارند. این افراد، موظفند قبل از شروع ورزش از سلامتی کامل ورزشکار اطلاع حاصل کنند و تناسب بین میزان فعالیت و توانایی ورزشکار را تنظیم کنند، در فعالیتهای ورزشی حضور مستمر داشته باشند، کمک‌های اولیه را بدانند. دسته دوم مدیران، آن‌هایی هستند که با ورزشکار مواجه نیستند، بلکه مدیریت سخت افزاری ورزش را بر عهده دارند، مثل مدیر ورزشگاه، او مربی نیست، ولی ملزم است به ایمنی تمامی اماکن ورزشگاه و تجهیزات آن توجه کند (8). مدیران ورزشی در معنای عام خود شامل مسئولان وزارت ورزش و جوانان، کمیته ملی المپیک، فدراسیون‌ها، هیات‌های ورزشی و مدیران باشگاه‌ها می‌گردد و همگی دارای مسئولیت‌های سنگینی در امر ورزش هستند که امکان وجود طرح دعاوی مختلف مسئولیت مدنی از سوی اشخاص گوناگون علیه مدیران ورزشی وجود دارد
مربیان ورزشی و مدیران ورزشی چه در دوره‌های ملی و یا پایین‌ترین باشگاه یا واحد ورزشی حضورشان در فعالیتهای ورزشی و مراقبت از ورزشکاران امری اجتناب ناپذیر است، حضور باید توأم با نظارت و دقت دائمی باشد (7). از نظر حقوقی مربیان در مورد حوادثی که از سوی ورزشکاران ناشی می‌شود، مسئول شناخته می‌شوند. تقصیری که می‌توان به مربی نسبت داد نقص مراقبتی است که دادگاه این نقص را با توجه به مجاز بودن نوع فعالیت مربی و امکانی که وی در ممانعت از وقوع خسارت داشته است در مرحله نهایی می‌سنجد (24). مسئولیت‌های قانونی مدیران در قبال ورزشکاران، اغلب مبنای مدنی و قرار دادی پیدا می‌کند. مدیران ممکن است در قبال ورزشکارانی که در باشگاه وی عضویت دارند، ورزشکارانی که با تیم وی مسابقه دارند یا در ورزشگاه او مسابقه‌ای را برگزار می کنندو یا در قبال تماشاگران مسئولیت مدنی داشته باشند (5) به علاوه از مهمترین وجوه مسئولیت قائل شدن برای مدیران ورزشی، تکالیف و وظایف آنها در مورد ایمنی اسباب و لوازم ورزشی است. طبق ماده ۷ قانون مسئولیت مدنی، اگر اشخاصی وظیفه نظارت و مراقبت از دیگری را بر عهده داشته باشد هر گونه کوتاهی و سهل انگاری و تسامح آنها را در مظان تقصیر قرار می‌دهد و مسئول عواقب آن خواهد شناخت.
2-4- تماشاگران
تماشاگران ورزشی سرمایه‌ی اصلی ورزش محسوب می‌شوند. تماشاگران با حضور در سکوهای ورزشی با خطارات احتمالی روبرو هستند که آگاهانه این خطرات را برای حمایت از ورزشکار و تیم محبوب خود پذیرفته‌اند. حقوق ورزشی برحی قوانین در قالب مسئولیت‌های مدنی برای تماشاگران تبین و تصویب کرده است که رعایت نکردن آنها باعث بروز آسیب‌های جانی و مالی می‌گردد و قابل پیگیری حقوقی است برای نمونه آسیب نرساندن به تجهیزات ورزشی، آسیب نرساندن به ورزشکاران یا تماشاگران تیک رقیب با پرتاب اشیاء و... که بایست نسبت به ان آگاه باشند. لازم به ذکر است مدیران برگزاری مسابقات نیز مسئولیت‌هایی در برابر ایمنی و حفظ سلامت تماشاگران جهت کاهش حوادث احتمالی دارند که هنگام بروز حادثه‌های قضایی برای تماشاگران، قاضیان برای صدور حکم تمام جوانب را مورد بررسی قرار می‌دهند.
روش تحقیق
این پژوهش از لحاظ هدف، کاربردی و به لحاظ روش گردآوری داده‌ها، توصیفی- تحلیلی، از نوع همبستگی است که به شکل میدانی اجرا گردید. جامعة آماری پژوهش را مسئولان ستادی وزارت ورزش و جوانان (29 نفر)، مسئولان کمیتة ملی المپیک (13 نفر) و رؤسای فدراسیون‌های ورزشی (47 نفر) به علاوه‌ی تعدادی از اساتید متخصص در حوزه حقوق ورزشی (15 نفر) تشکیل می‌دادند که تعداد مجموع آنها 105 نفر بود. روش نمونه‌گیری از نوع کل‌شمار و بنابراین نمونة آماری با جامعة آماری برابر بود. در نهایت از 105 پرسشنامه توزیع‌شده، 87 پرسشنامه (نرخ پاسخگویی 83 درصد) به‌درستی برگشت داده شد. ابزار اندازه‌گیری در این تحقیق، به‌دلیل نبود پرسشنامة استاندارد، پرسشنامه‌ای از نوع محقق ساخته بود. برای تهیة پرسشنامه محقق با مطالعة مبانی نظری، پیشینة تحقیق و پرسشنامه‌های قبلی در این زمینه، پرسشنامه‌ای طراحی کرد و با کمک کارشناسان رسانه‌ای و حقوقی صاحبنظر در مقولة حقوق و رسانه در چند مرحله سؤالات بازنگری و اصلاح شد و به تأیید نهایی رسید. این پرسشنامه با 37 سؤال رسانههای جمعی را در 4 حیطه چاپی (4 سؤال)، دیداری (4 سؤال)، شنیداری (3 سؤال)، اینترنتی (6 سؤال) و مسئولیت مدنی ورزشی را رد 5 حیطه ورزشکاران (4 سؤال)، مدیران (3 سؤال)، مربیان (5 سؤال)، داوران (4 سؤال)، تماشاگران (4 سؤال) و در مقیاس پنج ارزشی لیکرت از 1 (خیلی کم) تا 5 (خیلی زیاد) می‌سنجید. برای اطمینان از روایی محتوایی پرسشنامه و سنجش دقیق مفاهیم و مصادیق مورد نظر 7 پرسشنامه بین استادان و صاحبنظران حوزة حقوق ورزشی و رسانه ورزشی توزیع و روایی آن تأیید شد. به علاوه روایی همگرا با تأیید شاخص‌های بار عاملی (مقدار مطلوب بیشتر از 5/0) و مقدار AVE (مقدار مطلوب بیشتر از 5/0) و نهایتاً پایایی نیز با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ و پایایی ترکیبی (مقدار مطلوب بیشتر از 7/0) مورد تأیید قرار گرفت. نتایج به دست آمده برای این شاخص‌ها در جداول زیر مشخص است.
همانطور که ملاحظه در جدول زیر ملاحظه می‌شود کلیه مقادیر پایایی ترکیبی و ضریب آلفای کرونباخ و میانگین واریانس‌های استخراجی بالای 7/0 می‌باشند در نتیجه پایایی و روایی ابزار تأیید گردید. لازم به ذکر است که مقادیر بارهای عاملی در نمودار مربوط مدل در حالت استاندارد مشخص هستند و همگی بالای 5/0 به دست آمده‌اند.
جدول (1): پایایی ترکیبی و آلفای کرونباخ
| ضریب آلفای کرونباخ | پایایی ترکیبی | میانگین واریانس استخراجی |
اینترنتی | 0.853 | 0.891 | 0.578 |
دیداری | 0.842 | 0.895 | 0.681 |
شنیداری | 0.518 | 0.753 | 0.510 |
چاپی | 0.830 | 0.887 | 0.662 |
مسئولیت مدنی تماشاگران | 0.876 | 0.915 | 0.728 |
مسئولیت مدنی داوران | 0.843 | 0.895 | 0.680 |
مسئولیت مدنی مدیران | 0.890 | 0.931 | 0.819 |
مسئولیت مدنی مربیان | 0.776 | 0.846 | 0.532 |
مسئولیت مدنی ورزشکاران | 0.867 | 0.910 | 0.717 |
جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها متناسب با سطح سنجش داده‌ها و مفروضات آماری از PLS Smart (برای برای محاسبة تحلیل عاملی تأییدی و تحلیل مسیر و برآورد رابطه‌های میان متغیرهای پنهان مسئله و برازندگی مدل) استفاده گردیده است.
یافته‌ها
نتایج تحلیل یافته‌ها نشان داد به لحاظ جنسیت، 75 درصد از نمونه آماری مرد و 25 درصد زن بودند. میانگین سنی آزمودنی‌ها، 5/45 سال، میانگین سابقة خدمت آنان 9/23 سال و سابقة مدیریت ورزشی آنان 2/15 سال بود. به لحاظ تحصیلات، 7 درصد مدرک کاردانی، 23 درصد کارشناسی، 33 درصد کارشناسی‌ارشد و 37 درصد مدرک دکتری داشتند.
همچنین در جدول زیر ماتریس همبستگی بین متغیرها ارائه شده است.
جدول (2): ماتریس همبستگی بین متغیرها
متغیرها | آگاهی از مسئولیت مدنی | اینترنتی | دیداری | شنیداری | مسئولیت مدنی تماشاگران | مسئولیت مدنی داوران | مسئولیت مدنی مدیران | مسئولیت مدنی مربیان | مسئولیت مدنی ورزشکاران | چاپی |
آگاهی از مسئولیت مدنی | 1 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینترنتی | 0.8 | 1 |
|
|
|
|
|
|
|
|
دیداری | 0.73 | 0.63 | 1 |
|
|
|
|
|
|
|
شنیداری | 0.67 | 0.68 | 0.78 | 1 |
|
|
|
|
|
|
مسئولیت مدنی تماشاگران | 0.86 | 0.68 | 0.6 | 0.59 | 1 |
|
|
|
|
|
مسئولیت مدنی داوران | 0.85 | 0.67 | 0.63 | 0.6 | 0.72 | 1 |
|
|
|
|
مسئولیت مدنی مدیران | 0.89 | 0.72 | 0.64 | 0.63 | 0.75 | 0.77 | 1 |
|
|
|
مسئولیت مدنی مربیان | 0.78 | 0.62 | 0.57 | 0.47 | 0.52 | 0.52 | 0.58 | 1 |
|
|
مسئولیت مدنی ورزشکاران | 0.84 | 0.68 | 0.65 | 0.53 | 0.62 | 0.57 | 0.67 | 0.7 | 1 |
|
چاپی | 0.73 | 0.69 | 0.58 | 0.55 | 0.64 | 0.56 | 0.67 | 0.63 | 0.59 | 1 |
پس از توضیح داده‌های توصیفی و بررسی ماتریس همبستگی بین متغیرها حال به بررسی برازش مدل پیشنهادی پرداخته می‌شود برازش در سه حالت بررسی می‌شود در حالت اول مدل بیرونی پژوهش مورد بررسی واقع می‌شود (این قسمت همان پایایی و روایی پرسشنامه می‌باشد که مورد بررسی واقع شد)، در حالت دوم مدل درونی پژوهش شامل ضرایب مسیر، ضریب تعیین R2، اندازه اثر F2 و معیار پیش بینی کننده‌ی Q2 مورد ملاحظه قرار می‌گیرند.
در ابتدا برای ضریب تعیین هرچند معادل با 19/0، 33/0 و 67/0 را به ترتیب مقادیر ضعیف، متوسط و قوی قلمداد کرده‌اند. با این وجود مقدار مطلوب آن بستگی به موضوع تحقیق از یک طرف و تعداد متغیرهای پنهان برون زای مربوط به آن متغیر درون زائی دارد که آن محاسبه شده است. در جدول زیر مقادیر مربوط به ضریب تعیین و ضریب تعیین تعدیل شده آورده شده است که از مقادیر مطلوب استاندارد بسیار بالاتر می‌باشند.
جدول (3): مقادیر ضریب تعیین و ضریب تعیین تعدیل شده
| ضریب تعیین | ضریب تعیین تعدیل شده |
آگاهی از مسئولیت مدنی | 0.754 | 0.749 |
اندازه اثر یا F2 به معنای توان تبیین کنندگی مدل می‌باشد و رابطه‌ی بین سازه‌های مدل را تعیین می‌کند که مقادیر 02/0، 15/0 و 35/0 به ترتیب نشان از اندازه تأثیر کوچک، متوسط و بزرگ یک سازه بر سازه دیگر دارد. همانطور که جدول زیر نشان داده است کلیه مقادیر به دست آمده بالای متوسط مقادیر تعیین شده می‌باشند.
جدول (4): مقادیر اندازه اثر F2
| آگاهی از مسئولیت مدنی |
اینترنتی | 0.280 |
دیداری | 0.158 |
شنیداری | 0.520 |
چاپی | 0.413 |
شاخص دیگری که در این مرحله مورد بررسی قرار می‌گیرد شاخص توان پیش بینی کنندگی Q2 مدل می‌باشد که درصد واریانس شاخص‌ها را در بین سایر شاخص‌های یک متغیر نشان می‌دهد. Q2 بالا نشان دهنده قدرت پیش بینی بالای مدل است. برای این شاخص مقدار برشی جهت بررسی آن تعیین نشده است و محققان تاکید کرده‌اند در صورتی که این شاخص مقداری بالاتر از صفر داشته باشد قابل قبول می‌باشد و هرچه به یک نیز نزدیکتر گردد نشان از توان پیش بینی کنندگی بالای آن می‌باشد.
جدول (5): معیار شاخص توان پیش بینی کننده‌گی Q2
برای برازش کلیت مدل از سه شاخص rms Theta، NFI و SRMR(معیار میانگین اختلاف بین داده‌ها) استفاده شده است مقدار SRMR بین صفر و یک تغییر می‌کند. مقدار 08/0 خط قرمز این شاخص است. هر چه این شاخص از این مقدار بزرگتر باشد مدل ایرادات اساسی دارد و لازم است در کلیت مدل تجدید نظر شود. در این تحقیق شاخص SRMR مقداری در حدود 074/0 می‌باشد که مقدار مطلوبی در نظر گرفته شده است. همچنین شاخص rms Theta مقدار مؤثر ماتریس کوواریانس باقی مانده از باقیمانده مدل بیرونی است. این اندازه گیری برازش تنها برای ارزیابی مدل انعکاسی مفید است، چرا که باقیمانده مدل بیرونی برای مدل اندازه گیری ساختی (ترکیبی) معنی‌دار نیست و مقداری کمتر از 12/0 را برای مطلوبیت مدل در نظر گرفته است. در این تحقیق این شاخص برابر با 109/0 است. همچنین شاخص NFI نیز مقدار قابل قبول برای آن باید بزرگتر از 9/0 باشد که در محاسبات انجام شده برابر با 912/0 به دست آمده است که مقدار مطلوبی می‌باشد.
شاخص‌های برازش | کمیت | مقدار مطلوب |
شاخص SRMR | 0.074 | کمتر از 08/0 |
شاخص rms Theta | 0.109 | کمتر از 12/0 |
شاخص NFI | 0.912 | بیشتر از 9/0 |
حال نتایج مدل اجرا شده در دوحالت استاندارد و t-value ارائه گردیده است. در ابتدا به حالت استانداردکه در آن مسیرها به وسیله‌ی ضرایب رگرسیونی یا ضریب مسیر مشخص شده‌اند اشاره شده است.
نمودار (2): نتایج مدل اصلی تحقیق در حالت ضرایب استاندارد
درحالت دوم مقدار t-value یا همان مقادیر z ارائه شده است این مقدار با توجه به اینکه تحقیق حاضر در سطح 05/0 به انجام رسیده است اگر از 96/1 بیشتر و یا از 96/1- کمتر باشد معنی‌داری را نشان می‌دهد.
نمودار (3): نتایج مدل اصلی تحقیق در حالت ضرایب معناداری t
در ادامه بر اساس نتایج ارائه شده اعم از ضرایب مسیر، ضرایب تی و سطح معناداری در دو مدل بالا مسیرهای بین متغیرها توضیح داده می‌شود. این نتایج به طور واضح‌تر در جدول (6) ارائه شده است.
جدول (7): نتایج ضرایب مسیر بین متغیرها
| ضریب مسیر | آماره تی | سطح معنی داری |
رسانههای اینترنتی -> آگاهی از مسئولیت مدنی | 0.420 | 7.304 | 0.001 |
رسانههای دیداری -> آگاهی از مسئولیت مدنی | 0.332 | 4.829 | 0.006 |
رسانههای شنیداری -> آگاهی از مسئولیت مدنی | 0.172 | 2.571 | 0.012 |
رسانههای چاپی -> آگاهی از مسئولیت مدنی | 0.252 | 5.212 | 0.004 |
همانطور که نتایج نشان داده است ضریب مسیر رسانههای اینترنتی بر آگاهی از مسئولیت مدنی 42/0 و آماره تی 30/7 و سطح معنی داری نیز کمتر از 5 صدم محاسبه شده است (001/0) لذا می‌توان گفت که رسانههای اینترنتی بر آگاهی از مسئولیت مدنی تأثیر مثبت و معنی داری دارد به علاوه تأثیر رسانههای دیداری بر آگاهی از مسئولیت مدنی 33/0، مقدار تی 83/4 و سطح معنی داری نیز 006/0 محاسبه گردید در نتیجه تأثیر رسانههای دیداری بر آگاهی از مسئولیت مدنی تأثیر و معنادار می‌باشد. مقدار تأثیر رسانههای شنیداری بر آگاهی از مسئولیت مدنی 17/0 و ضریب معنی داری 57/2 و سطح معنی داری 012/0 به دست آمده است لذا می‌توان گفت که رسانههای شنیداری بر آگاهی از مسئولیت مدنی ورزشی تأثیر مثبتی داشته است در نهایت تحلیل داده مشخص کرده است مقدار ضریب مسیر رسانههای چاپی بر آگاهی از مسئولیت مدنی ورزشی برابر با 25/0 و مقدار تی 21/5 است و با توجه به سطح معنی داری به دست آمده (004/0) می‌توان عنوان کرد که تأثیر رسانههای چاپی بر آگاهی از مسئولیت مدنی ورزشی مثبت و معنی دار است.
همچنین تأثیر همزمان چهار رسانه‌ی اشاره شده بر آگاهی از مسئولیت مدنی ورزشی 75/0 محاسبه شده است یعنی اینکه با استفاده از رسانههای دیداری، شنیداری، چاپی و اینترنتی می‌توان 75 درصد از تغییرات آگاهی از مسئولیت مدنی را پیش بینی نمود. در ادامه برای اطلاع از میزان اهمیت هر یک از رسانههای یاد شده از آزمون رتبه بندی فریدمن استفاده شده است که نتایج حاکی از آن است که به ترتیب رسانههای چاپی با رتبه 27/3 دارای بیشترین اهمیت، و سپس رسانههای دیداری با رتبه 57/2، رسانههای چاپی با رتبه 35/2 و در نهایت رسانههای شنیداری با رتبه 80/1 قرار دارند.
جدول (8): میانگین رتبه متغیرها
رتبه‌ها | |
رسانههای جمعی | میانگین رتبه |
رسانههای اینترنتی | 3.27 |
رسانههای چاپی | 2.35 |
رسانههای دیداری | 2.57 |
رسانههای شنیداری | 1.80 |
جدول (9): آماره آزمون فریدمن
آماره‌های آزمون | |
تعداد | 87 |
کای اسکوئر | 50.645 |
درجه آزادی | 3 |
سطح معنی داری | .000 |
نتیجه گیری
در عصر حاضر، با رشد سریع جهانی شدن اقتصادی و فرهنگی، فرهنگ به طور فزاینده‌ای تبدیل به یک شاخص مهم برای رقابت جامع یک ملت، یک منطقه و حتی یک کشور می‌شود که یکی از عامل‌های شرکت در این رقابت توسعه‌ی ورزش‌های سنتی و تجازی سازی آن بوسیله ی قانون نویسی و صادرات آن به کشورهای دیگر می‌باشد که همین امر سبب می‌شود، آگاهی از قوانین حقوقی آن توسط منابع انسانی شاغل در صنعت ورزش از جمله مربیان، ورزشکاران، تماشاگران و مدیران را امری ضروری باشد (35) جهانی شدن کالا و خدامت ورزشی دارای پیامدهای منفی بسیاری است که بایست در چهارچوب قوانین ورزشی در حیطه‌ی حقوق ورزش برای کنترل آن اقدام کرد (33) در بررسی پیشینه‌های انجام شده در رابطه با پژوهش حاضر مرادی 1390 نقش رسانههای جمعی در آگاهی ورزشی مخاطبان ورزشی فارغ از نوع رسانه‌ی جمعی را مؤثر دانسته است (26) همچنین نتایج تحقیق زارع و حیدری نژاد 1396 حاکی از ان است که رسانههای جمعی تأثیر مستقیم و معنا داری در آگاهی بخشی و شکل دهی رفتار مخاطبان خود دارند که ضرورت مدیریت رسانه برای تهیه‌ی محتوای مناسب با مخاطب را می‌طلبد (12). نتایج تحقیقات عرب نرمی 1397 در مورد نقش رسانههای جمعی در توسعه ورزش حاکی از آن است که رسانه‌ها نقش اساسی در افزایش آگاهی مخاطبین ورزشی دارند که تلوزیون بعنوان اصلی‌ترین رسانه جمعی در این تحقیق مورد تأیید قرار گرفته است. مخلصی و همکاران 1392 طی تحقیقات خود به این نتیجه رسیدند که فضای مجازی نقش کلیدی در تولید و انتقال دانش در بین دانشجویان و تماشاگران را دارا می‌باشد (25). از طرفی نتایج تحقیق انجام گرفته توسط زارع و همکاران 1395 نشان می‌دهد هر سانه رسانه با توجه به مخاطبین خاصی که پوشش می‌دهد می‌تواند در امر آگاهی بخشی به مخاطبین مؤثر واقع گردد و برای کنترل فساد و قانون شکنی در ورزش امری کاربردی باشد (13) با توجه به تحقیقات انجام شده می‌توان به این نتیجه رسید که رسانه‌ها نقش مستقیم و معنا داری در افزایش آگاهی مخاطب خود دارند که بایست بصورت هدفمند و با برنامه ریزی مدون به نقش حیاتی مورد حمایت و استفاده قرار کیرد که این موضوع در حیطه حقوق ورزش نیز صدق می‌کند اما متاسفانه در این مورد تحقیقی تا کنون انجام نگرفته است و تحقیق مذکور بعنوان اولین تحقیق در این زمینه موجود است. از سویی دیگر این موضوع زمانی اهمیت بیشتری پیدا می‌کند که بدانیم میزان آشنایی مربیان، ورزشکاران و مدیران و داوران و تماشاگران ورزشی با حقوق ورزشی، و آگاهی آنان از قوانین ورزشی حداقل می‌باشد لذا باید راهکاری اندیشیده شود تا تمامی شاغلین و افراد فعال در حوزه ورزش با مسئولیت‌های حقوقی خود آشنا شوند لذا در تحقیق حاضر نقش رسانههای ارتباط جمعی در آگاهی از مسئولیت مدنی ورزشی مورد توجه قرار گرفته است زیرا در تحقیقات گذشته بسیار اندک مورد توجه قرار گرفته است و به آگاهی از مسائل حقوقی توجه خاصی نشده است.
با توجه به یافته‌های پژوهش حاضر پیشنهاد می‌گردد از سوی حقوق دانان ورزشی، فدراسیون‌های ورزشی، کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش و جوانان برگزاری کلاس‌های توجیهی حقوق ورزشی برای مجریان و مسئولین برنامه‌های ورزشی تلویزیونی، راه اندازی کانال‌های حقوق ورزشی در شبکه‌ها اجتماعی و وایجاد وب سایت‌هایی مناسب جهت آگاهی کلیه عوامل ورزشی مورد توجه قرار گیرد. با توجه به تحقیق انجام شده می‌توان به این نتیجه رسید که رسانه‌ها نقش مستقیم و معنا داری در افزایش آگاهی مخاطب خود دارند که بایست بصورت هدفمند و با برنامه ریزی مدون به نقش حیاتی مورد حمایت و استفاده قرار کیرد که این موضوع در حیطه حقوق ورزش نیز صدق می‌کند.
منابع
1 - الماسی، ن؛ انیسی، م.(1395). "مسئولیت مدنی و بیمه ورزشی". تحقیقات حقوقی تطبیقی ایران و بین الملل، 9(34)، 26-52.
2 - آقایی نیا، ح. (1395)، حقوق ورزشی، تهران، انتشارات میزان.
3 - آقائی شهری، م؛ معماری، ژ؛ سعادتی، م. (1396). "شناسایی روابط میان حوزه‌های صنعت ورزش ایران". مطالعات راهبردی ورزش و جوانان، 16(37)، 113-128.
4 - بنی هاشم، س ک. (1396). "مقایسه و بررسی میزان سواد رسانه‌ای و سواد اطلاعاتی در بین دانشجویان دختر و پسر". مطالعات رسانه‌ای, 12(3), 115-126.
5 - جلیلیان، ف؛ رومیانی، م. (1397). "مسئولیت مدنی در جامعه ورزشی در حقوق موضوعه ایران". فصلنامه علمی- حقوقی قانون یار، 2(7)، 251-264.
6 - جوان جعفری، ع؛ صفری، ص. (1394). "چالش‌های حقوق کیفری درمواجهه با خشونت ورزشکاران در فوتبال". فصلنامه پژوهش حقوق کیفری، 3(9)، 57-81.
7 - چلبی، ا. (۱۳۸۶). دیباچه‌ای بر حقوق ورزشی. قواعد عمومی حقوق جزا، آیین نامه بین المللی دوپینگ. چاپ دوم. تهران: انتشارات بامداد کتاب.
8 - حسینی، س؛ اسحاق، ا. (1394). "مسئولیت مدنی و کیفری ناشی از فعالیتهای ورزشی". دوفصلنامه علمی- پژوهشی دانش حقوق مدنی، 4(1)، 55-67.
9 - خداداد شهری، ن. (۱۳۹۳). "پیوند رسانه و ورزش". فصلنامه نقد کتاب اطلاع‌رسانی و ارتباطات، ۱ (۱ و ۲)، ۱۴۹-۱۵۸.
10 - خسرومنش، ر؛ خبیری، م؛ علیدوست قهفرخی، ا؛ خنیفر، ح؛ زارعی متین، ح. (1397). "تحلیل عاملی فرهنگسازان در ترویج فرهنگ ورزش در ایران". فصلنامه علمی - پژوهشی مطالعات مدیریت رفتار سازمانی در ورزش، 5(1)، 63-73.
11 - رحمان زاده، س ع؛ توکلی، م. (1396). "آسیب‌شناسی اشاعه حقوق شهروندی از طریق رسانههای جمعی". مطالعات بین‌رشته‌ای در رسانه و فرهنگ, 7(14), 87-104.
12 - زارع، ع؛ حیدری نژاد، ص. (1396). "رابطه نقش رسانههای جمعی و بروز رفتارهای خرافی بین بازیکنان فوتبال". فصلنامه علمی - ترویجی مدیریت ارتباطات در رسانههای ورزشی، 5(18)، 15-28.
13 - زارع، ع؛ حیدری نژاد، ص؛ شیرالی، ر. (1395). "تأثیر رسانههای جمعی بر کنترل فساد در ورزش فوتبال". فصلنامه علمی - ترویجی مدیریت ارتباطات در رسانههای ورزشی، 3(12)، 11-24.
14 – سلطان حسینی, محمد, سلیمی, مهدی, عموزاده, زهرا. (1395). "تحلیل محتوای اخبار پرمخاطب‌ترین خبرگزاری‌های آنلاین کشور از بازی‌های آسیایی 2014 اینچئون با نگاهی ویژه به ورزش بانوان". پژوهش‌های ارتباطی, 23(88), 149-170.
15 - شکری، ن. (۱۳۸۷). "حقوق ورزشی، بررسی نظم حاکم بر حقوق ورزشی ایران". چاپ اول. تهران، انتشارات نقش گستران بهار.
16 - شهبازی، آ؛ برلیان، پ. (1397). "دوپینگ در حقوق بین‌الملل ورزشی و جایگاه دیوان داوری ورزش در تنسیق رویه بین المللی در این زمینه". مطالعات راهبردی ورزش و جوانان، 17(39)، 153- 168.
17 - صلواتیان، س؛ خوش بیان، ا. (1397). "تدوین راهبردهای مطلوب برای شبکه‌های تلویزیونی استانی صداوسیما از دیدگاه مدیران رسانه ملی و کارشناسان رسانه". فصلنامه رسانه، 2(29)، ص 9-30.
18 - عرب نرمی، ب. (1397). "تلویزیون و توسعه ورزش؛ مطالعه‌ای با رویکرد نظریه گفتمان". فصلنامه علمی - ترویجی مدیریت ارتباطات در رسانههای ورزشی، 5(20)، 53-62.
19- علوی قزوینی، س ع؛ مقدادی، م م. (1395). "مبانی فقهی و حقوقی عدم مسوولیت مدنی ورزشکاران در عملیات ورزشی". حقوق تطبیقی (نامه مفید)، 7 (17)، ص 107-130.
20 – فرقانی، م م؛ شمسایی نیا، ر. (1396). "تعامل رسانههای جمعی و فناوری‌های نوین ارتباطی (بازنمایی اقتصاد مقاومتی در فضای مجازی)". مطالعات رسانههای نوین, 3(10), 212-263.
21 - قاسمی، ح؛ فنازاد، ر. (1397). حقوق رسانه. تهران، نشر اندیشه آرا.
22 - قاسمی، ح. (1397). فعا لیت های رسانه‌ای در ورزش، چاپ پنجم، تهران، نشر بامداد کتاب.
23 - کشیشیان، گ.(1396). "فرهنگ و جامعه پذیری سیاسی در عصر اطلاعات". مطالعات بین‌رشته‌ای در رسانه و فرهنگ، 7(14)، 173-203.
24 – گلنبی، م؛ حسینی، م؛ رضایی صوفی، م. (1396). "مقایسه دیدگاه مسئولان ورزش با مسئولان رسانههای جمعی در خصوص پوشش رسانه‌ای ورزش بانوان". فصلنامه علمی - پژوهشی پژوهش‌های کاربردی در مدیریت ورزشی, 6(24), 72-82.
25 - مخلصی، س؛ سجادی، س؛ علی دوست قهفرخی، ا. (1392). "بررسی تأثیرات مثبت و منفی مطبوعات و وب سایت‌های خبری در حوزه فوتبال ملی جمهوری اسلامی ایران". فصلنامه علمی - ترویجی مدیریت ارتباطات در رسانههای ورزشی، 1(3)، 31-42.
26 - مرادی، م؛ هنری، ح؛ احمدی، ع. (1390). "بررسی نقش چهارگانه رسانههای ورزشی در توسعه فرهنگ ورزش همگانی". نشریه مدیریت ورزشی، 3(9)، 167- 170.
27 - مرادی هزاری، ر؛ فردی، ا. (1397). "تأثیر پذیرش هویت اجتماعی با استفاده از برندهای معتبر ورزشی خارجی بر رفتارمصرفی مشتریان". فصلنامه علمی - ترویجی مدیریت ارتباطات در رسانههای ورزشی، 5(19)، 63-76.
28 - نادریان، ج؛ سمیه، ر. (1393). "امکان سنجی رشته کارشناسی ارشد حقوق ورزش". مطالعات میان رشته‌ای در علوم انسانی، 6(4), 19-32.
29 – وکیل, ا., ؛ اسکندری, ا.. (1395). "تشکیل نهاد داوری ملی ورزش در پرتو جایگاه داوری در حل و فصل اختلافات ورزشی". مطالعات راهبردی ورزش و جوانان, 31(15), 193-206
30 - Bin, H. Lanjuan, L. (2019). The Important Role of Traditional Sports Culture in Promoting the Development of Sports Population. 2019 5th International Conference on Education Technology, Management and Humanities Science (ETMHS 2019). 469-473.
31 - Godfrey, P. C. (2009). Corporate social responsibility in sport: An overview and key issues. Journal of sport management, 23(6), 698-716.
32 - foks, Jacek(2009). Polish sport law and international law?. Abestract 15Th IASL Congress, 13.
33 - Thibault, L. (2009). Globalization of sport: An inconvenient truth1. Journal of sport management, 23(1), 1-20.
34 - Qiang, H. E. (2019). Difficulties and Countermeasures of Sports Culture Communication in China Under the Background of Sports Globalization. DEStech Transactions on Social Science, Education and Human Science, (icesd). 1-5.
35- Oliveira, M. G., Leal, M. D. C., Roque, M. I., Forte, M. J., Sousa, S. R. D., & Correia, A. (2017). Cultural memories, discursive gaps, and tourism promotion: A framework for applied research. Journal of Global Scholars of Marketing Science, 27(4), 243-257.
36 - Segaert, B., Theeboom, M., Timmerman, C, Vanreusel, B. (Eds.). (2012). Sports Governance, Development and Corporate Responsibility. Routledge.
37 - Sheth, H., Babiak, K. M. (2010). Beyond the game: Perceptions and practices of corporate social responsibility in the professional sport industry. Journal of Business Ethics, 91(3), 433-450.
The role of mass media in improving awareness of civil liability sports
The main purpose of the present Article is to investigate the role of mass media in improving the awareness of civil liability in sport. The Article in terms of purpose is applied and according to the method of data collection is descriptive-analytic and correlation type. The statistical population includes Headquarters of the Ministry of Sports and Youth, officials of the National Olympic Committee and heads of sports federations (90), as well as a number of professors in the field of sports law (15), and Sampling method was also the whole number. And 87 people participated in this study. The Data collection tool was a researcher-made questionnaire that was designed with emphasis on the opinions of managers and legal and media experts. The validity of the questionnaire was confirmed by 7 Specialists and the reliability of the questionnaire was 0.81 using Cronbach's alpha coefficient and confirmed. The data analysis method was also performed using the structural equation model in PLS software, and Friedman test was used to rank the most important media. The results show that the impact of mass media such as audio, visual, print and Internet on the promotion of awareness of the Civil Liability of athletes, coaches, managers, judges and audiences has a positive and significant effect, and these four media can make up 75% of the changes in awareness to provide Civil Liability sports. In addition, the results of the ranking also showed that Internet media (websites and social networks) then the media (TV), print media (newspapers, books, etc.) And audio media (radio) were the most important in promoting awareness of Civil Liability.
Keywords: Mass Media, Civil Liability, Sporting Rights