Two Theories about the Story of  Siyāvash; Based on the Views of Tajik, Russian and Iranian Scholars of Shahnāmeh

bazgir, nasrin

Manuscript ID : 513333 Visit : 619 Page: 11 - 48

20.1001.1.20084420.1394.11.39.1.1

Article Type: Original Research

Two Theories about the Story of Siyāvash; Based on the Views of Tajik, Russian and Iranian Scholars of Shahnāmeh

Subject Areas : Mytho

nasrin bazgir ¹

1 - دانش آموخته دکتری زبان و ادبیات فارسی آکادمی علوم تاجیکستان

Received: 2014-11-01 Accepted : 2015-08-09 Published : 2015-07-23

Keywords: Siyāvash, Avestā, Kangdezh, Siyāvashgerd,

Abstract :

Looking at the story of Siyāvash with some myths that are ethically and structurally unfit to this story turns a blind eye on the reality of the story that has a firm connection with the character of Rostam. If we notice to views of European fair minded scholars about the antiquity of Avestā as well as some Iranian scholars who study the subject phenomenologically, then we will know the Iranian themes in the story and how it differs from myths of fertility. First time, Afrasiab appointed Siyāvash as ruler of a fertile region called Kangdezh. Siyāvash made a guard wall around it with the help of Farre Kiyani (the gift of Divine grace); according to Bundahishn, it had 15 gates and the distance of each gate from the other was 15 days trekking time. For the second time, Afrasiab wanted Siyāvash to make another region near his capital; then Siyāvash made another city called Sharestane Siyāvashgerd. The present article wants to show that new archaeological researches are needed in Dushanbe and Bukhārā for these reasons: Narshakhi (ca. 899–959) points that the tomb of Siyāvash is located in the gate of Bukhārā; and there is a refurbished gate in Dushanbe and probably another gates in the city; and finally Siyāvashgerd is situated in limits of a wall.

References:

استاریکف، (ا.ا.). 1388. فردوسی و شاهنامه. ترجمه رضا آذرخشی. تهران: کتاب آمه.

اکبری مفاخر، آرش. 1385. «شهریاری آرمانی و آرمانشهر»، در شاهنامه‌پژوهی، دفتر نخست. مشهد: دانشگاه فردوسی.

اوستا. 1370. گزارش وپژوهش جلیل دوستخواه. ج2. چاپ اول. تهران: مروارید.

باقری، مهری. 1388. سایه روشن. بیست و یک مقاله. تهران: قطره.

بهار، مهرداد. 1387. از اسطوره تا تاریخ. چاپ ششم. تهران: چشمه.

بهار، مهرداد. 1386الف. پژوهشی در اساطیر ایران. پاره نخست و دوم. چاپ ششم. تهران: آگاه.

بهار، مهرداد. 1386ب. جستاری در فرهنگ ایران. چاپ دوم. تهران: اسطوره.

ثعالبی نیشابوری، ابومنصور عبدالملک. 1342. غررالأخبار ملوک‌الفرس. تهران: کتابخانه اسدی.

خرده اوستا. 1380. به کوشش ابراهیم پور‌داود. چاپ اول. تهران: اساطیر.

حسن‌نژاد، محمودرضا. 1392. سخن‌سنجی از دیدگاه نظامی گنجوی در خمسه. گرگان: مختومقلی فراغی.

حصوری، علی. 1378. سیاوشان. تهران: چشمه.

راشد‌محصل، محمد تقی. 1385. «سپاه و سپاه‌داری در شاهنامه فردوسی»، در شاهنامه‌پژوهی، دفتر نخست، مشهد: دانشگاه فردوسی.

رحمانف، عبداالجبار. 1388. پندارهای اساطیری در ادبیات تاجیکی. ترجمه. پژوهشگاه فرهنگ فارس وتاجیک. دوشنبه.

رضایی دشت‌ارژنه، محمود و پروین گلی‌زاده. 1390. «بررسی تحلیلی – تطبیقی سیاوش، ازیریس و آتیس»، فصلنامه ادبیات عرفانی و اسطوره‌شناختی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب. س هفتم. ش22.

سرامی، قدمعلی. 1388. ازرنگ گل تا رنج خار؛ شکل‌شناسی داستان‌‌های شاهنامه. تهران: علمی و فرهنگی.

صفا، ذبیح الله. 1371. تاریخ ادبیات در ایران. چاپ دوازدهم. تهران: فردوس.

صفا، ذبیح الله. 1386. حماسه‌سرایی در ایران. تهران: امیرکبیر.

صمدف، ولی. 1385. مهرنامه. جشن هشتاد سالگی استاد محمد جان شکوری. رایزنی ایران در تاجیکستان.

طبری، محمدبن جریر. 1352. تاریخ طبری. ترجمه محمد‌پروین گنابادی. تهران: بنیاد فرهنگ ایران.

فردوسی، ابوالقاسم. 1373. شاهنامه. بر اساس چاپ مسکو. به کوشش سعید حمیدیان. تهران: تهران: قطره.

فرنبغ دادَگی. 1378. بندهش. به کوشش مهرداد بهار. تهران: توس.

فریزر، جیمز. 1388. شاخه زرین؛ پژوهشی در جادو و دین. ترجمه کاظم فیروزمند. چاپ ششم. تهران: آگاه.

کریستن‌سن، آرتور. 1387. کیانیان. ترجمه ذبیح‌الله صفا. چاپ هفتم. علمی و فرهنگی.

کزازی، میرجلال الدین. 1372.رویا، حماسه، اسطوره. تهران: مرکز.

ــــــــــــــــــ. 1379. نامه باستان. ج3. تهران: سمت.

کوشش، رحیم و امیر رضا کفاشی. 1390. «بررسی تطبیقی نمادینگی عناصر طبیعت در شاهنامه»، فصلنامه علمی پژوهشی ادبیات عرفانی و اسطوره‌شناختی، دانشگاه آزاد واحد تهران جنوب. س7. ش24.

کیا، خجسته. 1388. آفرین سیاوش. چاپ اول. تهران: مرکز.

گردیزی، عبدالحی بن ضحاک. 1315. زین‌الاخبار. تصحیح عبدالحی حبیبی. تهران: بی‌نا.

مجمل‌التواریخ و القصص. 1318. تصحیح ملک‌الشعراء بهار. تهران: کلاله خاور.

مسکوب، شاهرخ. 1386. سوگ سیاوش. چاپ هفتم. تهران: خوارزمی.

ملااحمدف، میرزا. 1388. بیا تا جهان را به بد نسپریم. چاپ اول. تهران: امیرکبیر.

مینوی، مجتبی. 1349. «فردوسی و مقام او»، یادنامه فردوسی. تهران: بی‌نا.

نرشخی، ابوبکر محمدبن جعفر. 1351. تاریخ بخارا، ترجمه ابونصر احمدبن محمدبن نصرالقبادی. تلخیص محمدبن زفربن عمر، تصحیح و تحشیه مدرس رضوی. تهران: بنیاد فرهنگ ایران.

منابع تاجیکی و روسی

Асроров Шодї. 2005 . Симои Сиёвуш дар «Шоњнома»-и Фирдавсї. –Душанбе: Адиб.

Бартольд В.В. 1964. Место домусульманского культа в Бухаре и ее окрестностях. Сочинения. Т. II. ч. 2. –М.: Наука. –С. 471-481.

Бертельс Е.Э. 1936. Абуль-касим Фирдоуси и его творчество. Л. -М.

Брагинский И.С. 1966. Фирдоуси // 12 миниатюр. М.: Худ.лит. –С.73-84

Гафуров Б. Г. 1972. Таджики. Древнейшая, древняя и средневековая история. –М.

Гулям Сарвар Хумаюн. 1990. Формирование и развитие героического эпоса «Шах-наме» с древнейших времён до Фирдоуси // АКД. –Душанбе.

Комиссаров Д. О. 1975.Симин Донешвар о его романе. –Симин Донешвар. Смерть ради жизни. –М.

Мирзозода Х. 1987. Абулќосим Фирдавсї. // Таърихи адабиёти тољик. Љ. I, -Душанбе.

Орбели И. А. 1956. Армянский героический эпос // Избранные труды: -Ереван.

Османов М.Н. 1959.Фирдоуси (Жизнь и творчество)–М.

Саидзода Љ. 2001. Фирдавсї кист ва «Шоњнома» чист? –Душанбе.

Стариков А.А. 1977.Фирдоуси и его поэма «Шах-наме» // Фирдоуси А. Шах-наме. Т.1. –М. .

Хокироев Р. Г. 2007.Сайри тахаввули симои Сиёвуш дар адабиёти форсу тољик. – Душанбе .

Њусейнзода Ш. 1985. Достони марги бегуноњї // Гуфтор аз ганљи сухан. -Душанбе: Ирфон .

منابع اروپایی

Anklesaria, B. T. 1956. Zand- akasih; Iranian or Greater Bundahishn, Bombay.

Moryenstern, A. 1937. Esthetiques d, Orient et d, Occident.

Jakson, A. V. W.1928. Zoroastrian Studies.New York.

Jiricazek L. 1900 "Hamlet in Iran", zeitschrift des vereins Fur Volkskunde (Berlin).

Merkwat J. 1938. Wehrat und Arand-Lieden.

Noldeke Th. 1920. Das iranische Nationalepos. Derlin-Leipzig.

_||_

REFRENCES