Analysis and Classification of Kerman Province in Terms of Educational Indicators Using TOPSIS

Subject Areas :

Hossein Ghazanfar Pour ¹ , Amin Kakadezfuli ² , Anis Kakadezfuli ³

1 - Associate Professor of Geography and Urban Planning, Shahid Bahonar University, Kerman, Iran
2 - M.A. of Geography and Urban Planning, Shahid Bahonar University, Kerman, Iran
3 - M.A. of Geography and Rural Planning, Shahid Chamran University, Ahvaz, Iran

Received: 2016-08-26 Accepted : 2017-02-03 Published : 2019-05-22

Keywords: TOPSIS, Kerman province, graded, department of general education,

Abstract :

Regional planning and development aiming at reducing regional disparities, are two important issues in developing countries. Identifying and analyzing the situation in various fields of regional development is the first step in the planning process. Then the bottlenecks and constraints in areas can be characterized and removed. In other words, the allocation of funds and resources among different regions, identifying their position in the region and enjoying the benefits of ranking levels are all essential. The purpose of this study was to analyze and regionalize Kerman province as far as the physical indicators of education are considered. The main problem of the present study was that the cities in the province suffer from the inequality in education. Thus, determining the inequality may help the researchers in poverty reduction in the area. The research is a descriptive – analytical one. The data have been chosen from the statistical yearbook of population and housing census of the year 1390. These data have been analyzed based on 21 indicators, which are mainly physical factors affecting the education sector. The results showed that Kerman province can be classified into four main levels: 39% of its cities in the over-concentration rate; 21% in the above- concentration rate, 30% are in the mid- concentration rate, and less than 9% of the cities under- concentration rate.

References:

 

1-      بهرامی، ر؛ عطار، خ (1390)؛ تحلیلی بر درجه توسعه یافتگی شهرستانهای استان آذربایجان غربی، فصلنامه چشم‌انداز جغرافیایی(مطالعات انسانی)، سال 6، شماره 16. پاییز 1390.

2-     تقوایی، م؛ کیومرثی، ح (1390)؛ سطح‌‌بندی محلات شهری بر اساس میزان بهرمندی از امکانات و خدمات شهری با بهره‌گیری از تکنیک Topsis مطالعه موردی محلات شهر آباده، مجله پژوهش و برنامهریزی شهری، سال . دوم، شماره پنجم، تابستان 1390 ، ص 1.

3-     حبیبی، ک، علیزاده، ه، مرادی مسیحی، و، ولدبیگی، س، وفایی، س(1390) بررسی و تحلیل وضعیت عدالت اجتماعی در ساختار فضایی شهر سنندج، آرمانشهر، شماره 7، تهران، 113- 103.

4-     حسین زاده دلیر، ک (1380)؛ برنامه‌ریزی ناحیه‌ای.تهران: انتشارات سمت، چاپ اول.

5-     حقی، م (1370)؛ شاخصه‌ای کالبدی و طرح ریزی سرزمینی، مجموعه مقالات طرح ریزی کالبدی، مرکز مطالعات وتحقیقات شهرسازی و معماری ایران.

6-      حکمت نیا، ح و  موسوی، م ن (1383)، مجل ه جغرافیا و توسعه ، شماره 2.. 112- 101.

7-     حکمت نیا، ح، گیوه چی، س، حیدری نوشهر، ن،  حیدری نوشهر، م (1390) بررسی و تحلیل روند تغییرات سطوح توسعه و نابرابری‌های نواحی‌های در استان یزد تحلیل توزیع فضایی خدمات عمومی شهری با استفاده از روش استانداردسازی داده‌ها، تاکسونومی عددی و مدل ضریب ویژگی(مطالعه‌ی موردی: شهر اردکان)، پژوهش‌های جغرافیای انسانی، شماره 77 ، تهران، صص 179-165.

8-     خاکپور، ب، باوان پوری، ع. ر(1388) بررسی و تحلیل نابرابری در سطوح توسعه یافتگی مناطق شهر مشهد، مجله دانش و توسعه (علمی - پژوهشی) سال شانزدهم ، شماره 27 ، 202- 182.

9-     دهقانی‌زاده، م؛ رعیتی شوازی، ع. ر (1390): تعیین درجه توسعه یافتگی شهرستان‌های استان یزد و مدل سازی تخصیص بهینه اعتبارات دارایی­های سرمایه­ای بر حسب شهرستان، مجری طرح شرکت مطالعاتی تیوای کویر ارشد، 1390 ، ص 6.

10- زنگی‌آبادی، ع؛ علی­زاده، ج؛ احمدیان، م (1390)؛ تحلیلی بر درجه توسعه یافتگی شهرستانهای استان آذربایجان شرقی با استفاده از مدل TOPSIS و AHP، فصلنامه نگرشهای نو در جغرافیای انسانی، سال چهارم، شماره. اول، زمستان 1390 ، ص 2.

11- زیاری، ک. ا(1383)مکتب‌ها، نظریه‌ها و مدل‌های برنامه­ریزی منطقه‌ای، انتشارات دانشگاه یزد، چاپ اول.

12- زیاری، ک. ا، زنجیرچی، س. م و سرخ کمال، ک(1390)، بررسی و رتبه بندی درجه توسعه‌یافتگی شهرستان­های استان خراسان رضوی با استفاده از تکنیک تاپسیس،   پژوهش­های جغرافیای انسانی، شماره 72 ، تهران، 30- 17.

13- سرور،ر؛ موسوی،م (1390)، ارزیابی توسعه پایدار شهری استان آذربایجان غربی، فصلنامه علمی- پژوهشی انجمن جغرافیای ایران، سال نهم، شماره­ی 28 ، 7.

14- قائدرحمتی، ص و الحسینی، ا( 1389 )، تحلیلی بر درجه توسعه یافتگی شهرستان‌های استان سیستان و بلوچستان، نشریه آمایش محیط، شماره 3، ملایر ، صص 113- 97.

15- قره‌باغیان، م (1375)؛برنامه­ریزی توسعه. منطقه‌ای، تهران، نشر نی، ص 39.

16-  کلانتری، خ (1381). برنامه­ریزی و توسعه منطقه­ای، انتشارات خوشبین، چاپ اول، تهران.

17- محسنی، ف (1385)؛ بررسی توسعه یافتگی و رتبه‌بندی شهرستان‌های استان لرستان در سال­های 1375 و 1385 . دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک، ص 1.

18- میسرا، آر و سوندارام، ک مترجم علی اکبر(1371) گزینه­های توسعه روستایی، وزارت جهاد سازندگی، تهران، چاپ اول.

 

19-   Bagstad Kenneth J, Shammin Md Rumi (2012), Can the Genuine Progress Indicator better informs sustainable regional progress? A case study for Northeast Ohio, Ecological Indicators 18, p: 330-341.

20-  Bhatia, V. K & S.C. RAI. 2004. Evaluation of socio-economic development in small. areas, New Dehli.

21-  ‌Laurini، R. (2002). Information Systems for Urban Planning A Hypermedia Cooperative Approach، Routledge، New York.

22-  Lees, N, (2010), Inequality as an Obstacle to World Political Community and Globa Social Justice, Oxford University, Paper to be Presented at the SGIR 7th Annual Conference on International Relations, Sweden, September 9- 11th 2010.

23-  Nourry, M. (2008). Measuring Sustainable Development: Some Empirical Evidence Ecological Economics, Vol. 67, pp. 441 - 456.

24-  Soubbotina p.، & Sheram, A. (2001). Beyond economic growth، The world Bank، Washington D. C

25-  UNDP. (1994). Human development report; New York:Oxford Univercity Press.