The examination of the relationship between social capital and health and social security
Subject Areas : sociology
Nasser Fegh-hi Farahmand
1
(
Department of Management, Tabriz Branch, Islamic Azad University, Tabriz, Iran
)
Saied Zanjani
2
(
دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات آذربایجان‌شرقی، باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان، تبریز- ایران.
)
Keywords: social support, Social capital, social participation, social health, family security,
Abstract :
Growth of a community and prosperity depend on its human, material and social capitals and theses capitals need security, sense of security and safety. Health is the most fundamental component of the welfare of society and rather than medical investigations depend on social factors. In fact, social health is called to a kind of mental, social and individual health that according to Keynesian theory is based on five dimensions of social integration, acceptance, contribution, flourishment and cohesion which has important role in increasing security in the society. The concept of social capital due to its nature related to all issues and topics in human and social fields. According to these interactions, the purpose of this study is to examine the relationship between social capital and social health and social security. Accordingly, social capital is considered from two dimensions of cultural (types of trust) and structural (social participation) and also emotional and financial support of network. The method of the study is cross-sectional survey and the data were collected using questionnaire. The population was 375 households who were randomly selected by stratified sampling. The data were analyzed using SPSS, T-test, ANOVA and Pearson correlation coefficient. The results show that there is a meaningful relationship between all dimensions of social capital and social health. Also, there is a direct relationship between social capital and health and social security.
ابراهیمیثانی، ا؛ و دیگران. (1387). استراتژی خانواده در عفاف، حجاب و امنیت فردی- اجتماعی. فصلنامه اصلاح و تربیت. سال یازدهم، شماره بیست وهفتم.
پیرموذن، ع، م. (1389). بررسی رابطه نقش اجتماعی پلیس و احساس امنیت خانوادهها. فصلنامه نظم و امنیت انتظامی. شماره سوم، سال دوم، صص 125-101.
پرویزی، ج. (1389). نقش تشکیل خانواده در رشد فردی و اجتماعی. فصلنامه در عرصه فرهنگ و تربیت اسلامی. سال دوازدهم، شماره سوم.
تاجبخش، ک. (1384). سرمایه اجتماعی، اعتماد و دموکراسی. تهران: نشر شیرازه.
خوشفر، غ. (1387). نقش امنیت در تحقق قانونگرائی در جامعه. تهران: اطلاعات سیاسی- اقتصادی، شماره 144-143.
خورشیدوند، ر. (1388). نقش خانواده در تامین امنیت و جایگاه پلیس در ارتقاء آن. دو ماهنامه توسعه انسانی پلیس. سال ششم، شماره 26.
رستگارخالد، ا. (1384). گسترش نقش زنان در جهت حمایتهای شغلی و اجتماعی. مجله جامعهشناسی ایران. دوره 6، شماره4.
زمانی، ع، ا. (1386). نقش و کارکرد نهاد خانواده در تامین امنیت اجتماعی. فصلنامه دانش انتظامی. سال نهم، شماره دوم.
سامآرام، ع، ا. (1388). بررسی رابطه سلامت اجتماعی با تاکید بر رهیافت پلیس جامعه محور. فصلنامه علمی پژوهشی انتظام اجتماعی. سال اول، شماره1.
سجادی، ح؛ و دیگری. (1384). شاخصهای سلامت اجتماعی. فصلنامه سیاسی اقتصادی. شماره 207 و 208.
سعادت، ر. (1385). تخمین سطح و توزیع سرمایه اجتماعی استانها. فصلنامه رفاه اجتماعی. شماره 23.
سیف، س. (1386). تئوری رشد خانواده. تهران: دانشگاه الزهرا (س).
شارعپور، م. (1388). بررسی عوامل موثر بر اعتماد اجتماعی به نیروهای انتظامی (مطالعه موردی استان مازندران). مجله علمی پژوهشی دانشگاه اصفهان. شماره 36.
شعارینژاد، ع، ا. (1384). روانشناسی رشد. تهران: انتشارات اطلاعات.
فداییمهربانی، م. (1386). شهرنشینی، رسانه و سلامت اجتماعی. نشریه پژوهش و سنجش. شماره 149.
فقهیفرهمند، ن. (1390). مدیریت پویای سازمان. تبریز: انتشارات فروزش. چاپ دوم.
فقهیفرهمند، ن. (1388). تدوین برنامه استراتژیک سازمان. تبریز: انتشارات فروزش. چاپ اول.
فرخجسته، ه. (1389). بررسی تاریخی ایستارها و ذهنیتها در ایران و ارتباط آن با امنیت عمومی.تهران: انتشارات وزارت کشور.
قاسمی، و؛ و دیگران. (1385). سطحبندی سرمایه اجتماعی در شهرستانهای استان اصفهان. فصلنامه علوم اجتماعی. سال چهارم، شماره 2.
قاسمی، و؛ و دیگری. (1388). تحلیلی جامعهشناختی بر نقش خانواده در میزان برخورداری از سرمایه اجتماعی. مجلهی علوم اجتماعی دانشگاه فردوسی مشهد. بهار و تابستان 1387، صص 218-189.
قائدی، غ؛ و دیگری. (1387). رابطه بین ابعاد حمایت اجتماعی ادراک شده و ابعاد بهزیستی اجتماعی دانشجویان. مجله ارمغان دانش. دوره 13، شماره 2.
کجباف، م، ب. (1381). روانشناسی رفتار ترس. تهران: ناشر آوای نور.
گلدنبرگ، ا؛ و دیگری. (2007). خانواده درمانی. ترجمه: ح، شاهی و همکاران. تهران: انتشارات طیف نگار.
ماندل، ر. (1387). چهره متغیر امنیت ملی. ترجمه: پژوهشکده مطالعات راهبردی.
نویدنیا، م. (1388). تحلیل رابطه امنیت اجتماعی و هویت ایرانی. فصلنامه تخصصی جامعهشناسی. سال نهم، شماره دوم.
وثوقی، م؛ و دیگری. (1385). مبانی جامعهشناسی. تهران: انتشارات خردمند.
Blanco, Amalio. (2007) .social order and mental health:a social well-being approach .Autonoma university of Madrid ,psychologe in spain.vol.11(5).
Callaghan, Lisa. (2008). Social Well-Being in Extra Care Housing: An Overview of the Literature. personal social service research unit,established at the universityof kent an Canterbury. www.ukc.ac.uk/PSSRU.
Cicognani, Elvira. (2007). Social Participation, Sense of Community and SocialWell Being: A Study on American, Italian and Iranian University Students. Springer Science+Business Media B.V.pp97-112.
Fild, John. (2003). social capital. published by Routledge. London, UK
Herzong, A. R. (2002). Social Engagement and its Relationship to health. clinical Geriatric Medicine. 18(3),ix.
Huppert, felicia. ( 2006). personal and social well-being modul. European socialsurvey. Round 3.
Keyes, Corey Lee.M. (2004). social well-being in the united states. A Descriptive Epidemiology.
Keyes, Corey Lee.M. (1998). social well-being. social PsychologyQuarterl. vol.61, N.2, pp121-190.
Paxton, Pamela. (2002). social capital anddemocracy. an Interdependent Relationship. American sociological review. vol.67, 254-277
Shapiro, Adam. (2007). Marital Status and Social Well-Being: Are the Married Always Better Off?. Springer Science+Business Media B.V.
Winter, I. (2000). Towards A Theorized Understanding of Family Life and Social Capital Working Paper 21. Australian Institute of Family Studies. pp:1-15.
World Health organization(WHO). (1979). Health for all,Sr.No5.
