Examining the authenticity of the confession before the competent court and general judicial officers

Subject Areas : فقه و مبانی حقوق

Ahmad Bajelan ¹ , Seyed Mohammad Mehdi Ahmadi ²

1 - PhD Student, Department of Jurisprudence and Fundamentals of Islamic Law, Islamic Azad University, Qom Branch, Qom, Iran.
2 - Assistant Professor, Department of Jurisprudence and Fundamentals of Islamic Law, Islamic Azad University, Qom Branch, Qom, Iran

Received: 2020-03-30 Accepted : 2019-06-27 Published : 2019-12-22

Keywords: criminalization, Judicial officers, confession, Credibility,

Abstract :

Confession is considered as the best and surest reason for convincing the human conscience in condemning the accused, and its value is such that sometimes to express it, the perpetrators resorted to torture and even the death of the confessor. On the other hand, in many cases, the confessions of the accused are not accepted by the court and are rejected by the judicial authorities, who, for example, reluctantly lose Reza and make it legally invalid, which in some cases even raises the possibility of police recourse. They assume in a biased and unfair way and consider it as a case against the accused. Since the police, and especially the detectives (according to the central confession of the ruling laws), are constantly dealing with the issue of confession and its margins, and in order to complete the case, they have to obtain a confession from the accused and consider it as the main reason for the crime. Therefore, it is necessary to be aware of the role of confession and its effectiveness and to be familiar with the causes of its corruption.

References:

1. ابن رشد، محمدبن احمد (1409ق). بدایه المجتهد و نهایه المقتصد. بی‌جا: دارالفکرللطباعه، ج2.


2. ابن منظور، محمدبن مکرم (1405ق). لسان العرب. قم: نشر ادب حوزه، ج5.


3. انصاف‌پور، غلامرضا (1365). فرهنگ لغات فارسی. تهران: زوار.


4. آخوندی، محمود (1374). آئین دادرسی کیفری. قم: اشراق.


5. جعفری لنگرودی، محمدجعفر (1356). دانشنامه حقوقی. تهران: امیر کبیر، ج1.


6. جعفری لنگرودی، محمدجعفر (1386). ترمینولوژی حقوق. تهران: کتابخانه گنج دانش.


7. جوهری، اسماعیل (1990م). الصحاح تاج اللغه و صحاح العربیه. بیروت: دارالعلم الملایین، ج2.


8. حصری، احمد (1406ق). علم القضاء. بیروت: دارالصفوه.


9. خمینی، روح‌الله (1360). تحریر الوسیله. تهران: مؤسسه النشر الاسلامی، ج2.

10. راغب اصفهانی، حسین بن محمد (1404ق). المفردات فی قریب القرآن. دمشق: دارالعلم.

11. سنگلجی، محمد (1329). آئین دادرسی در اسلام. تهران: طه.

1. شاملو احمدى، محمدحسین (1384). پیرامون دادسرا. تهران: دادیار، چاپ دوم، ج2.

13. شهید اول (1403ق). اللمعه الدمشقیه. بیروت: دارالکتاب العربی، ج2.

14. شهید اول، جمال‌الدین (1372). القواعد و الفوائد. ترجمه مهدی صانعی. مشهد: دانشگاه فردوسی، ج2.

15. شهید ثانی، زین‌الدین (1403ق). الروضه البهیه علی اللمعه الدمشقیه. بیروت: مؤسسه فقه الشیعه، ج6.

16. عمید، حسن (1376). فرهنگ فارسی عمید. تهران: امیرکبیر.

1. عوده، عبدالقادر (1384). التشریع الجنائی الاسلامی. قم: النشر الاسلامی.


2. کاتوزیان، ناصر (1385). مقدمه علم حقوق. تهران: نشر میزان.

19. محقق حلی، جعفربن حسن (1412ق). شرایع الاسلام. تهران: استقلال، ج3.

20. محقق کرکی (1408ق). جامع المقاصد فی شرح القواعد. قم: آل البیت(ع)، ج2.

21. نجفی، محمدحسن (1981م). جواهر الکلام. بیروت: دارالاحیاء التراث العربی، ج2.