Investigating the authenticity in the Thematic Realm of Accepting Hearsay evidence in the Analysis of the Iranian Legal System and Sunni Jurisprudence
Subject Areas :
فقه و مبانی حقوق
Alireza Asgari
1
,
Seyyed Mahdi Mirdadashi
2
,
Ali keshavarz
3
1 - Assistant Professor, Department of Jurisprudence and Fundamentals of Islamic Law, Islamic Azad University, Qom Branch, Qom, Iran.
2 - Assistant Professor, Department of law, Islamic Azad University, Qom Branch, Qom, Iran.
3 - Master of private laws, Islamic Azad University, Qom Branch, Qom, Iran
Received: 2019-08-31
Accepted : 2020-08-09
Published : 2020-03-20
Keywords:
Impossibility,
Juristic preference,
Hearsay evidence,
Attestation to,
Great presence,
Abstract :
In the Iranian legal system, the authenticity of Hearsay evidence (secondary testimony), in situations where the presence of original witness is not possible, has been established in 1320 CL and Article 231 of the CPL. Because there are multiple statements in Shi'ah and sunni, it is essential that their differences be explained and answered. The authenticity of Hearsay evidence in Shi'ah jurisprudence is evident from its developmental approach in the context of Imami jurisprudence and the law. In Sunni jurisprudence, the development of evident Hearsay evidence has been accompanied by miscellaneous and incoherent statements. In Shafi'i jurisprudence, the excuse rule that causes acceptance is the absence, which Sunni scholars have interpreted it as a long absence or death of an original witness. In the Hanafi jurisprudence, without obtaining criteria, juristic preference is the most substantial basis for accepting Hearsay evidence that does not provide clear criteria. In al-Maliki's jurisprudence, unlike others, ijtihad is performed against the text, and they do not consider any subject for the Hearsay evidence, because they consider it is in all matter. The findings of this study indicate that there is no unity of opinion in the Iranian legal system and Sunni jurisprudence in the field of the subject, the only exception is the attestation for the Hearsay evidence and its criteria of acceptance is due to excuses attestation to. Therefore, this study aims to research the right elements of Sharia principles of testimony on testimony and to transition from the emergence of Intellectual rigidity in the acceptance of Hearsay evidence as one of the alternative arguments for litigation.
References:
قرآن کریم.
ابن قدامه مقدسی (1414ق). الکافی فی فقه الإمام أحمد. بیروت: دارالکتب العلمیه، ج4.
ابن قدامه مقدسی (1388ق). المغنی. قاهره: مکتبه القاهره، ج10.
ابن مازه حنفی، محمود (1424ق). المحیط البرهانی فی الفقه النعمانی. بیروت: دارالکتب العلمیه، ج8.
ابن منظور، محمد بن مکرم (1414ق). لسان العرب. بیروت: دار الفکر للطباعه، ج3.
ابن نجیم مصری، زینالعابدین (بیتا). الْأَشْبَاهُ وَالنَّظَائِرُ. بیروت: دار الکتاب الإسلامی، ج7.
اردبیلى، احمد بن محمد (1403ق). مجمع الفائدةوالبرهان. قم: انتشارات اسلامى، ج12.
اصبحی مدنی (بیتا). المدونه الکبرى. بیروت: موقع الإسلام، ج12.
امامى، سید حسن (1376). حقوق مدنى. تهران: انتشارات اسلامیه، ج6.
انصاری، مرتضى بن محمد امین (1415ق). القضاء و الشهادات(للشیخ الأنصاری). قم: کنگره جهانى بزرگداشت شیخ اعظم انصارى.
حسنزاده، مهدی (1391).اثر تعذر حضور شاهد در ادای شهادت. حقوق اسلامی،شماره35،ص95-111.
حلّى، محمد بن حسن بن یوسف (1387ق). إیضاح الفوائد. قم: اسماعیلیان، ج4.
رویانی، أبوالمحاسن عبدالواحد بن إسماعیل (2009م). بحر المذهب(فی فروع المذهب الشافعی). بیروت: دار الکتب العلمیه، ج14.
سُّغْدی حنفی (1404ق). النتف فی الفتاوى. بیروت: دار الفرقان، ج2.
شافعی مکی، أبوعبد الله محمد بن إدریس (1410ق). الأم. بیروت: دارالمعرفة، ج7.
شمسالأئمهسرخسی، محمد بن احمد (1414ق). المبسوط. بیروت: دار المعرفه، ج16.
شیرازی، ابواسحاق (بیتا). المهذب فی فقه الإمام الشافعی. بیروت: دارالکتب العلمیه، ج3.
شیخ نظام (1411ق). الفتاوى الهندیه فی مذهب الإمام الأعظم أبی حنیفة النعمان. بیروت: دار الفکر، ج3.
صدوق، محمّد بن على (1413ق). من لا یحضره الفقیه. قم: انتشارات اسلامى، ج3.
طوسى، محمد بن حسن (1387ق). المبسوط. تهران: المکتبة المرتضویة، ج8.
طوسى، محمد بن حسن (1390ق). الاستبصار. تهران: دار الکتب الإسلامیة، ج3.
طوسى، محمد بن حسن (1407ق). الخلاف. قم: انتشارات اسلامى، ج6.
طوسى، محمد بن حسن (1407ق). تهذیب الأحکام. تهران: دار الکتب، ج6.
عز حنفی، صدرالدینعلیّبنعلیّ (1424ق). التنبیه على مشکلات الهدایه. المملکه العربیه السعودیه: مکتبه الرشد ناشرون، ج4.
غیتابى حنفى، أبو محمد محمود بن أحمد (1420ق). البنایه شرح الهدایه. بیروت: دار الکتب العلمیه، ج9.
فیومى،احمدبنمحمدمقرى(بیتا). المصباح المنیرفیغریبالشرحالکبیرللرافعی.قم: منشوراتدارالرضی، ج2.
قرجهلو، علیرضا (1387). شهادت برشهادت در حقوق ایران و انگلیس. الهیات و حقوق، شماره28، ص69-88.
قیروانی مالکی، ابو محمد عبدالله ( 1999م). النَّوادر والزِّیادات. بیروت: دار الغرب الإسلامی، ج8.
کاتوزیان، ناصر (1388). اثبات و دلیل اثبات. تهران: نشر میزان، چاپ پنجم.ج2.
کریمی، عباس؛ شکوهیزاده، رضا (1388). قاعده عدم پذیرش شهادت بر مسموعات و استثنائات آن در نظام حقوقی کامنلا با نگاهی تطبیقی بر حقوق ایران. مطالعات حقوق خصوصی، 39(1)، ص215-234.
کشاورز، علی؛ میرداداشی، سید مهدی؛ فتح اللهی، نوید؛ سلطانیاننژاد، احسان (1398). جستار شرایط فردی شهود در شهادت ثانوی، کفایت عدلین واحد و عدم منع شهادت زنان در موارد غیر مانع شرعی. مجله حقوقی دانشگاه اصفهان، 6(2)، .DOI: 10.22108/law.2020.123761.1053
ماوردی بغدادی، علی (1419ق). الحاوی الکبیر. بیروت: دار الکتب، ج17.
مرتضی زبیدى، محمد (1414ق). تاج العروس من جواهر القاموس. بیروت: دار الفکر للطباعة و النشر و التوزیع، ج5.
مزنی، ابو ابراهیم (1410ق). مختصر المزنی فی فروع الشافیعه. بیروت: دار المعرفه، ج8.
مهاجری، علی (1380). مبسوط در آیین دادرسی مدنی. تهران: گنج دانش، ج2.
نایبزاده، اکبر (1391). اصطلاحات حقوقی به زبان عربی. تهران: انتشارات خرسندی.
نجفى، محمدحسن (1404ق). جواهر الکلام. بیروت: دار إحیاء، ج41.
نمری قرطبی، یوسف بن عبدالله (1400ق). الکافی فی فقه أهل المدینه. المملکه العربیه السعودیه: مکتبه الریاض الحدیثه، ج2.
_||_