"The Role of Spatial Planning in Enhancing Sustainable Tourism Development"
Subject Areas : Urban Management Studies
Nader Kourdi Sarjaz
1
,
Zahra Barati Dehsorkhi
2
1 - Faculty Member of Tourism Department, Pishtazan Institute of Higher Education, Shiraz, Iran.
2 - Master's student in Tourism Destination Management, Department of Geography and Tourism Planning, Faculty of Geographical Sciences and Planning, Isfahan University, Isfahan, Iran.
Keywords: Tourism Planning, Spatial Planning, Sustainable Development, Tourist Destinations.,
Abstract :
Today, societies are trying to transform tourism as an economic driving force and in line with that to protect their resources for future generations, and in this direction, they take steps such as recognizing their capacities and promoting them, making proper use of resources, public participation, etc., all of which are in the form of Spatial planning takes shape and ultimately makes use of sustainable resources in sync with the environment as well as their protection for future generations; Therefore, it is necessary to benefit from spatial planning and its correct implementation. The purpose of this research is to explain the place of spatial planning in the sustainable development of tourist destinations, considering the difference between destinations, which is a factor for the creation and prosperity of tourism, so that if it is faced with a lack of planning, inequality in destinations will be evident; This research, using descriptive-analytical method and study of library resources, showed that Iran has not been so successful in its planning; Because factors such as the rapid growth of urbanization, globalization, technology growth, economic sanctions, one-dimensional view in planning, lack of budget, etc., have had negative effects such as lack of services and facilities, loss of self-esteem in the region, social injustice, etc. The spatial planning of sustainable development, especially the leveling of tourism areas, can be the best benefit of existing resources and self-sufficiency.
1. اجلالی، پ. رفیعیان، م و عسگری، ع. (۱۳۹۶). نظریه برنامهریزی: دیدگاههای سنتی و جدید. چاپ ششم، تهران: نشر آگه.
2. اکبر اقلی، ف(۱۳۹۹). گردشگری روستایی، مرکز انتشارات دانشگاه پیامنور، چاپ سوم.
3. بذرافشان، م(۱۴۰۲). درآمدی بر صنعت گردشگری، انتشارات مهکامه، چاپ سیزدهم.
4. تابان، م و پشوتني زاده، آ (۱۳۸۹). محورهاي شاخص شهري و دالانهای بومشناسانه رودها (ارتقاي هويت مكاني با تأكيد بر مسيرهاي پياده گردشگري). نشرية هويت شهر، سال ۴، شمارة ۶.
5. ترایب، ج (۱۳۹۵). اندیشههای فلسفی در گردشگری. تلخیص و ترجمه جعفر باپیری. تهران: مهکامه.
6. تقیپور اختری، آ و علیپور تبریزی، آ. (۱۴۰۲). ارزیابی قوانین برنامهریزی توسعة کالبدی فضایی شهر تهران با مدل PLAF، نشریه علمی باغ نظر، شماره ۲۰(۱۱۸) , ۳۷-۵۰.
7. جرفی، م. مدیری، م و مهدوی حاجیلونی، م. (۱۳۹۷). برنامهریزی راهبردی توزیع خدمات شهری از منظر عدالت فضایی(مطالعه موردی: کلانشهر اهواز)، فصل نامه امایش سرزمین، ۱۳(۵۰) , ۱۵۱-۱۷۰.
8. جوادی، م. کلانتری، م و حیدری، م. (۱۴۰۰). برنامهریزی فضایی راهبردی مجتمعهای گذران اوقات فراغت(مطالعه موردی: منطقه ۲۲ شهر تهران)، فصلنامه جغرافیایی فضای گردشگری، سال دهم، شماره ۳۹.
9. خاکپور، ب و کمانداری، م. (۱۳۹۵). مکانیابی پهنههای مناسب بهمنظور ایجاد مسیر پیاده گردشگری در بافت تاریخی شهر کرمان با استفاده از GIS. مطالعات نواحی شهری دانشگاه شهید باهنر کرمان، ۳ (۱)، ۶۳-۸۳.
10. رامشت، م و دانشی مسکونی، عذری (۱۳۹۳). مکانیابی اکوتوریسم به روش سایتیشن (مطالعه موردی استان کرمان). سپهر، ۲۳ (۹۰)، ۴۱-۴۷.
11. رحیمی، ح. (۱۳۹۵). برنامهریزی فضایی با رویکرد پویش ساختاری - کارکردی: بهسوی پیوند جبرگرایی فضایی با انسانگرایی. برنامهریزی و آمایش فضا، ۲۰ (۴)، ۹۱-۱۱۴.
12. رومیانی، ا. شایان، ح. سبحانی قیداری، ح و رضوانی، م. (۱۳۹۹). ارزیابی شاخصهای برنامهریزی فضایی توسعة پایدار مقصدهای گردشگری روستایی در شرق استان مازندران، فصل نامه علمیپژوهشی برنامهریزی و توسعه گردشگری، ۹(۳۵) , ۱-۳۱.
13. رومیانی، ا. شایان، ح. سجاسی قیداری، ح و رضوانی، م. (۱۳۹۷). برنامهریزی راهبردی فضایی توسعه پایدار مقاصد گردشگری روستایی با استفاده از مدل استراتژیک SOAR، دوره ۱۱، شماره ۱.
14. سرایی، م. حیدری چیانه،ر. صفر پور، م و شاکری،ی. (۱۳۹۳). ارائه الگویی فضایی جهت تعیین مسیرهای ویژه گردشگری شهری (نمونه: شهر شیراز). مجله برنامهریزی و توسعه گردشگری، ۳ (۱۰)، ۱۴۷-۱۶۱.
15. سعیدی، عباس (۱۳۸۷). برنامهریزی فضایی. در سعیدی، عباس (سرویراستار): دانشنامه مدیریت شهری و روستایی، تهران: بنیاد دانشنامه بزرگ فارسی.
16. سعیدی، ع. (۱۳۹۱). پویش ساختاری - کارکردی: رویکردی بدیل در برنامهریزی فضایی، فصلنامه اقتصاد فضا و توسعه روستایی، ۱، ۱-۱۸.
17. سقایی، م و علیزاده، س. (1383). مناطق عشایری و قابلیتهای گردشگری (دورنمائی پسا گردشگری انبوه). فصلنامه عشایری ذخائر انقلاب، تهران.
18. شرفی، س. بیرانوندزاده، م. تقوی گودرزی، س و علیزاده، س. (۱۳۹۱). توزیع فضایی قابلیتهای گردشگری با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) به برنامهریزی گردشگری در شهرستان بروجرد. فصلنامه فضای گردشگری، ۱ (۲)، ۱۷-۳۵.
19. شكويي، حسين (۱۳۸۳). اندیشههای نو در فلسفة جغرافيا (جلد اول)، چاپ هفتم، انتشارات گيتاشناسي، تهران.
20. صفر پور، م. (۱۳۹۰). بررسي و تحليل الگوي فضايي توريسم شهري با استفاده از GIS ، پایاننامه کارشناسیارشد، دانشگاه تبريز، تبريز.
21. ضرغام بروجنی، ح.(۱۳۹۵). مبانی مفاهیم و روش اجرایی برنامهریزی توسعه جهانگردی، انتشارات مکهامه، چاپ اول.
22. ضرغام بروجنی، ح. بذرافشان، م و ایوبی یزدی، ح. (۱۳۹۷). شناخت صنعت گردشگری اصول رویهها و رویکردها، انتشارات مهکامه، چاپ ششم.
23. ضیایی، م و تراب احمدی، م(۱۳۹۲). شناخت صنعت گردشگری با رویکرد سیستمی، انتشارات نشر علوم اجتماعی تهران.
24. ضیایی، م و شجاعی، م (۱۳۸۹). سطحبندی مقصدهای گردشگری: واکاوی مفهومی نو در برنامهریزی فضایی گردشگری. فصلنامه مطالعات گردشگری، ۱۳، ۲۵-۴۶.
25. علیزاده، ه و امانپور، س. (۱۴۰۲). تبیین موانع تحقق برنامهریزی فضایی استراتژیک در ایران، امایش سرزمین، انتشارات دانشگاه تهران.
26. فرجزاده اصل، م. (۱۳۸۷). سيستم اطلاعات جغرافيايي و كاربرد آن در برنامهریزی صنعت توريسم، انتشارات سمت.
27. قرباني، ر و جام كسري، م. (۱۳۸۹). جنبش پياده گستري رويكردي نو در احياي مراكز تاريخي شهري (موردمطالعه: پیادهراه تربيت تبريز). فصلنامة مطالعات و پژوهشهای شهري منطقهای، سال ۲، شمارة ۶، صص ۵۶-۷۲.
28. کلانتری، خ و عبداللهزاده، غ. (۱۳۹۱). برنامهریزی فضایی و آمایش سرزمین. انتشارات فرهنگ صبا.
29. مدنیپور، ع. (۱۳۸۷). طراحي فضاي شهري نگرشي بر فرایندی اجتماعي و مكاني، ترجمه فرهاد مرتضايي، انتشارات پردازش و برنامهریزی شهري (وابسته به شهرداري تهران) چاپ سوم.
30. مردانی، و. ایلانلو، م و اورک، ن. (۱۴۰۱). برنامهریزی فضایی مخاطرات اقلیمی بیابان و مناطق خشک و ارائه راهبردهای آن، نشریه رویکردهای نوین در مهندسی آب و محیطزیست، دوره اول، شماره اول.
31. معصومي اشكوري، س. (۱۳۸۷). اصول و مباني برنامهریزی منطقهای. (چاپ چهارم). تهران. انتشارات پيام.
32. منوری، س(۱۳۹۷). برنامهریزی و آمایش سرزمین: مبانی و اصول. انتشارات تالاب.
33. موحد، ع و زارعی، ر. (۱۳۹۴). محیط و گردشگری، انتشارات سمت، چاپ اول.
34. موحد، ع. (۱۳۸۱). بررسي و تحليل الگوي فضايي توريسم شهري، رساله دكتري، دانشگاه تربیتمدرس، تهران.
35. Ahin, Bum Yong. (1999). Regional tourism development: an investigation of resident attitudes toward community, tourism development and potential for change within the LAC framework. Unpublished Doctoral Dissertation. Texas A&M University.
36. Albrechts, L. (2004) Strategic (spatial) planning re-examined. Environment and Planning B: Planning and Design, 31(5): 743-758.
37. Allmendinger Ph.; Haughton, G., Soft paces, Fuzzy Boundaries, and Metagovernance: The New Spatial Planning in The Thames Gateway, Environment and Planning, Vol. 41, pp. 617-633, 2009.
38. Balducci, A., Fedeli, V. and Pasqui, G. (2011) Strategic Planning for Contemporary Urban Regions: City of Cities: A Project for Milan. Surrey, UK: Ashgate Publishing.
39. Cadwallader, M.T., Analytical Urban Geography: Spatial Patterns and Theories, New Jersey: Prentice Hall, 1985.
40. Glasson, J.; Marshall T., Regional planning, US: Routledge, 2007.
41. Holt-Jensen, A., Geography: History and Concepts: A Student's Guide, London: SAGE publisher, 2004.
42. Inskeep, Edward. (1991). Tourism planning: An integrated and sustainable development approach. Canada. John willy& sons, INC.
43. Liviu, Adrian. And Valentian, Cristian. (2008). The tourism in view of regional development in north-east region of Romania. The annals of the Stefan cel mare. University succeava. NO. 8. PP: 36-43
44. Murat Dede, O. & Mustafa Ayten, A. (2012). The role of spatial planning for sustainable tourism development: A theoretical model for Turkey. Tourism, 60 (4), 431-445.
45. Oliveira, Eduardo (2015). Place Branding in Strategic Spatial Planning. Ph.D. Thesis, University of Groningen, Portugal.
46. Wiechmann, T. (2007) Planning and adaptation – Strategising in complex contexts as dealing with social paradoxes. Written Paper, International Conference New Concepts and Approaches for Urban and Regional Policy and Planning, Belgian: University of Leuven.
