Comparison effect of eight weeks' core with plyometric training on range of motion and power athletes with chronic ankle sprain

Subject Areas : Physiology of Training and Sports Injuries

Sajad Hamzeh Abdullah Albujasim ¹ , Hamid Tabatabaei ²

1 - Master of Sport injuries and Corrective Exercise, Ministry of Education and Development, Babel, Iraq.
2 - Assistant Professor, Department of Sport injuries and Corrective Exercise, Faculty of Physical Education and Sport Sciences, Islamic Azad University, South Tehran Branch, Tehran, Iran.

Received: 2024-02-07 Accepted : 2024-03-12 Published : 2024-04-25

Keywords: Chronic ankle instability, Core stability training, Plyometric training, Range of motion, Power,

Abstract :

The purpose of this study was to compare the effects of eight weeks of core with plyometric training on rang of motion and power athletes with chronic ankle sprain. The statistical population of this study included all young boys with ankle sprain. The sample consisted of 30 subjects (10 for each group), who were initially targeted and finally randomly selected and matched to three groups of (Core stability, Plyometric) and control group were divided. The explosive power and range of motion (dorsiflexion and plantar flexion) were evaluated and measured before the start of the training protocol. The experimental group performed their exercises consisting of core stability and plyometric exercises for eight weeks (3 sessions per week) and the control group did not perform any training activity during the study. Finally, after the exercise protocol, a test was used to evaluate the variables. To determine the difference between the pre-test and post-test of each of the experimental and control groups, the dependent and independent t-test were used by SPSS software. The results showed that Core stability training had a significant effect on power, but there was no significant difference in range of motion (plantar flexion and dorsiflexion) and no significant improvement from pre-test to post-test. Plyometric exercises had significant effect on ankle strength and range of motion (plantar flexion and dorsiflexion).

References:

[1] Asad M, Aghayari A, Salehi H, (2012), The effect of two plyometric depth jump training methods on the explosive power of male volleyball players in Abhar city, Journal of Education of Physical Education, 2(1), 49-61. [Persia]
[2] Eftekhari S, Khayambashi kh, Minasiyan V, Yusefzadeh M, (2013), Investigating the effect of eight weeks of strength and plyometric exercises on knee joint position sense, Journal of Sports Medicine and Technology, 5, 63-72. [Persia]
[3] Pourkhani T, Asghar Norasteh A, Shamsi A, (2017), Effect of Ankle Taping and Fatigue on Dynamic Stability in Athletes with and Without Chronic Ankle Instability, Journal of Rehabilition, 18(2), 110-121. [Persia]
[4] Purkhani T, Norasteh A, Sanjari M, (2012), The effect of taping on dynamic stability and active range of motion in female athletes with and without chronic ankle instability, Journal of Physical Therapy, 3(2), 16-23. [Persia]
[5] Rasoul Khodadadi M, Rezaei F, Zamani Sani S.H, (2014), The effect of six weeks plyometric training on anaerobic power among Taekwondo players and Fencers, Journal of Applied of Health Studies in Sport Medicine, 2(2), 44-53. [Persia]
[6] Dast manesh S, Shojaedin S.S, (2008), The Effects of Core Stabilization Training on Postural Control in Subjects with Chronic Ankle Instability, Journal of Movement, Journal of Movement, ,39, 65-72. [Persia]
[7] Dast manesh S, Shojaedin S.S, (2009), The Effects of Core Stabilization Training on Postural Control in Subjects with Chronic Ankle Instability, Journal of Movement, Journal of Medicine Science of Pars, 9(1), 14-22. [Persia]
[8] Sahranavard M, Aghayari A, Motealleh A, Farhadi A, (2015), The Effect of Core Stability Exercises on Dynamic Balance of Athletes with Chronic Ankle Sprain, Journal of Research RehabilitationScience, 11(3): 228-37. [Persia]
[9] Sahranavard M, (2014), The effect of trunk stabilization exercises on performance, pain and balance of athletes with chronic ankle sprain, M.S. Thesis Desertion, Payame Nour Univrtsity. [Persia]
[10] Karimizade Ardakani M, Alizade M.H, Ebrahimi Takamjani E, (2013), The effect of 6-week hopping exercises program on joint position sense in athletes with functional ankle instability, 9(3), Research in Rehabilitation Science, 540-552. [Persia]
[11] Kalvandi F, Toufighi A, Mohamadzadeh Salamst Kh, (2011), The effect of elastic, plyometric and resistance exercises on the anaerobic performance of elite volleyball players in Kurdistan province, Journal of Sports Physiology, 3(12), 13-26. [Persia]
[12] Momeni S, (2016), The effect of six weeks of plyometric exercises on the performance, timing and amount of electrical activity of selected muscles of active women with ankle functional instability in the single leg landing task, Ph. D Thesis Desertion, Kharazmi University. [Persia]
[13] Momeni S, Barati A, Letafatkar A, Jamshidi A, Howanloo F, (2017), The Effects of Plyometric Training on Performance and the Feed- forward Activation of Calf Muscles in Active Females with Functional Ankle Instability in Single Leg Drop Landing, Scientific Journal of Ilam University of Medical Sciences, 25(2), 42-54. [Persia]
[14] Akuthota, V., Nadler, S.F. Core strengthening. Arch Phys Med Rehabil, 2004.S86 92.
[15] Borreani SC, Colado JC, Furio J, Martin F, Benavent J, Madera X. Upperextremity and core muscle activation during an aquatic resistance exercise performed at different depths. Med Sci Sports Exerc. 44(5): 2012, 1866.
[16] Chiacchiero M, Dresely B, Silva U, DeLosReyes R, &Vorik B. The relationship between range of movement, flexibility, and balance in the elderly. Topics in Geriatric Rehabilitation;26(2):2010, 148-55.
[17] Clark M, Lucett S. National academy of sports medicine. NASM essentials of corrective exercise training. USA Lippincott Publication; 2010,253-68.
[18] Gribble PA, Hertel J, Denegar CR. The effects of fatigue and chronic ankle instability on dynamic postural control J Athl Train; 2004. 39(4): 321-9.
[19] Gribble PA, Hertel J, Denegar CR. Chronic ankle instability and fatigue create proximal joint alterations during performance of the Star Excursion Balance Test. Int J Sports Med. 28(3): 2007,236-42.
[20] Gribble, P. The star excursion balance test as a measurement tool. Athl Ther Today; 2003.8(2):46-47.
[21] Hale SA. Reliability and sensitivity of the foot and ankle disability index in subject with chronic ankle instability. J Athl Train. 40(1): 2005, 35-40.
[22] Hewett TE, Torg JS, Boden BP. Video analysis of trunk and knee motion during non-contact anterior cruciate ligament injury in female athletes lateral trunk and knee abduction motion are combined components of the injury mechanism. BJSM. 43: 2009,417-22.
[23] Kennedy A, Hug F, Bilodeau M, Sveistrup H, Guével A. Neuromuscular fatigue induced by alternating isometric contractions of the ankle plantar and dorsiflexors. Journal of Electromyography and Kinesiology.21(3): 2011,471-7.
[24] Markovic, G. Does plyometric training improve vertical jump height? A meta-analytical review. Br J Sports Med.41, 2007, 349–35.
[25] McGill SM, Cannon J, Andersen JT. Analysis of pushing exercises: Muscle activity and spine load while contrasting techniques on stable surfaces with a labile suspension strap training system. The Journal of Strength & Conditioning Research.28(1):2014,105-16.
[26] McGill SM, Childs A, Liebenson C. Endurance times for low back stabilization exercises: clinical targets for testing and training from a normal database. Archives of Physical Medicine and Rehabilitation. 80(8): 1999,941-944.
[27] Miller MG, Herniman JJ, Ricard MD, Cheatham CC, Michael TJ. The effects of a 6-week plyometric training program on agility. Journal of sports science & medicine.5(3):2006, 459.
[28] Ratamess NA. ACSMs foundations of strength training and conditioning. USA Lippincott Publication;2012. P.87-93.
[29] Swanik KA, Swanik CB, Lephart SM, Huxel K. The effect of functional training on the incidence of shoulder pain and strength in intercollegiate swimmers. J Sport Rehabil.11: 2002,140-54.
[30] Tse MA, McManus AM, Masters RS. Development and validation of a core endurance intervention program: implications for performance in college-age rowers. The Journal of Strength & Conditioning Research.19(3),2005, 547-552.
[31] Tveter AT, Holm I. Influence of thigh muscle strength and balance on hop length in one-legged hopping in children aged 7-12 years. Gait Posture;.32(2), 2010, 259-62.
[32] Vries, J. S., Krips, R., Sierevelt, I. N., Blankevoort, L., & van Dijk, C. N. Interventions for treating chronic ankle instability. The Cochrane Library. 2011.

Full-Text:



25

 

 

Received: 2024/2/7 Accepted: 2024/3/12 (ISSN: 3060 - 6306)

2024 (Winter), 1 (1): 24-30 DOR:  Research article Journal of Physiology of Training and Sports Injuries ([e-mail])  ([e-mail]) https://sanad.iau.ir/journal/eps

Comparison effect of eight weeks' core with plyometric training on range of motion and power athletes with chronic ankle sprain

 

 

Sajad Hamzeh Abdullah Albujasim1,2, Hamid Tabatabaei3 

 

1. Master of Sport injuries and Corrective Exercise, Ministry of Education and Development, Babel, Iraq.

2. Master of Sport injuries and Corrective Exercise, Department of Sport injuries and Corrective Exercise, Faculty of Physical Education and Sport Sciences, Islamic Azad University, South Tehran Branch, Tehran, Iran.

3. Assistant Professor, Department of Sport injuries and Corrective Exercise, Faculty of Sport Sciences, Islamic Azad University, South Tehran Branch, Tehran, Iran. (Corresponding Author) Email:[e-mail]

 

 

 

 

Abstract: 

The purpose of this study was to compare the effects of eight weeks of core with plyometric training on rang of motion and power athletes with chronic ankle sprain.

The statistical population of this study included all young boys with ankle sprain. The sample consisted of 30 subjects (10 for each group), who were initially targeted and finally randomly selected and matched to three groups of (Core stability, Plyometric) and control group were divided. The explosive power and range of motion (dorsiflexion and plantar flexion) were evaluated and measured before the start of the training protocol. The experimental group performed their exercises consisting of core stability and plyometric exercises for eight weeks (3 sessions per week) and the control group did not perform any training activity during the study. Finally, after the exercise protocol, a test was used to evaluate the variables. To determine the difference between the pre-test and post-test of each of the experimental and control groups, the dependent and independent t-test were used by SPSS software.

The results showed that Core stability training had a significant effect on power, but there was no significant difference in range of motion (plantar flexion and dorsiflexion) and no significant improvement from pre-test to post-test. Plyometric exercises had significant effect on ankle strength and range of motion (plantar flexion and dorsiflexion).

 

Keywords: Chronic ankle instability, Core stability training, Plyometric training, Range of motion, Power. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

How to Cite: Hamzeh Abdullah Albujasim, S., Tabatabaei, H. (2024). Comparison effect of eight weeks' core with plyometric training on range of motion and power athletes with chronic ankle sprain. Journal of Physiology of Training and Sports Injuries, 1(1):24-30. [Persian].

تاریخ دریافت: 18/11/1402 تاریخ پذیرش: 22/12/1402 مقاله پژوهشی

دورۀ‌ 1 – شماره 1                    زمستان 1402 - صص: 24-30

 

 

 

 

مقایسه هشت هفته تمرینات ثبات مرکزی با پلایومتریک بر دامنه حرکتی و توان ورزشکاران دارای بی ثباتی مزمن مچ پا

 

 

سجاد حمزه عبدالله البوجاسم1و2، حمید طباطبائی3

 

1.کارشناس ارشد آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دبیر تربیت بدنی، وزارت آموزش و پرورش، عراق، بابل.

2. دانش آموخته مقطع کارشناسی ارشد آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

3. استادیار گروه آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران. (نویسندۀ مسئول)  [e-mail]

 

 

چکیده: 

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر هشت هفته تمرینات ثبات مرکزی با پلایومتریک بر دامنه حرکتی و توان ورزشکاران دارای بی ثباتی مزمن مچ پا بود. جامعه آماری این پژوهش، شامل ورزشکاران جوان پسر دارای بی‎ثباتی مزمن مچ پا بود. تعداد افراد نمونه 30 نفر (10 نفر برای هر گروه) در نظر گرفته شد، که در ابتدا به صورت هدفمند و در نهایت به صورت تصادفی ساده انتخاب شده و به صورت همتا شده، به دو گروه آزمایش (ثبات مرکزی و پلايومتريك) و یک گروه کنترل تقسیم شدند. قبل از شروع پروتکل تمرینی، توان انفجاری و دامنه حرکتی (دورسی فلکشن و پلانتار فلکشن) ارزیابی و اندازه‎گیری شد. گروه های تجربی تمریـنات خود را که شامل تمریـنات ثبات مرکزی و پلایومتریک بود، به مدت هشت هفته (3جلسه در هفته) انجام دادند و گروه کنترل در طول انجام پژوهش هیچ‌گونه تمرینات ورزشی خاصی را انجام ندادند. بعد از اجرای هشت هفته پروتکل تمرینی، پس آزمون جهت ارزیابی متغیرها با انداره گیری دامنه حرکتی به‌وسیله گونیامتر و آزمون سارجنت جهت اندازه گیری توان، همانند پیش آزمون انجام شد. تمرینات ثبات مرکزی بر توان تاثیر معنی‎ داری دارد، اما در بهبود دامنه حرکتی (پلانتار فلکشن و دورسی فلکشن) تفاوت معنی دار نبود و از پیش­آزمون تا پس­آزمون بهبود معناداری مشاهده نشد. تمرینات پلایومتریک بر توان و دامنه حرکتی (پلانتار فلکشن و دورسی فلکشن) مچ پا تاثیر معنی‎ داری دارد. 

واژگان کلیدی: بی ثباتی مزمن مچ پا، تمرینات ثبات مرکزی، تمرینات پلایومتریک، دامنه حرکتی، توان.

 

 

 

 

شیوه استناددهی: حمزه عبدالله البوجاسم، سجاد و طباطبائی، حمید. مقایسه هشت هفته تمرینات ثبات مرکزی با پلایومتریک بر دامنه حرکتی و توان ورزشکاران دارای بی ثباتی مزمن مچ پا. فصلنامه فیزیولوژی تمرین و آسیب های ورزشی، زمستان 1402، 1(1)؛ 24-30.

 

 

1. مقدمه

مفصل مچ پا به عنوان آسیب‎پذیرترین مفصل بدن شناخته شده است. مطالعات نشان می‎دهد پیچ خوردگی مچ پا از جمله شایع‎ترین آسیب‎های ورزشی در ورزشکاران فعال است که نه تنها سلامت این افراد را تهدید می‎نماید، بلکه سالیانه میلیون‎ها یورو از منابع مالی کشورها را به خود اختصاص می‎دهد. از پیامدهای ناتوان‎کننده این عارضه استراحت‎های طولانی مدت و تمایل برای تکرار و مزمن شدن آن است  .[8]کشیدگی خارجی مچ پا¹ (LAS) از جمله شایع‎ترین آسیب‎ها در افراد جوان و بزرگسال فعال و به‌ویژه ورزشکاران است .[21] میزان شیوع آن در ایالات متحده، 23 هزار نفر در روز گزارش شده است. همچنین میزان تکرار² این آسیب، 70 درصد تخمین زده شده است .[3] طبق تخمین‎های صورت گرفته بیش از 73 درصد از افراد مبتلا به کشیدگی رباط مچ پا، دچار بی‎ثباتی مزمن می‎شوند  [15]. بنابراین ارائه راهکار های مناسب برای پیشگیری از کشیدگی‎های مجدد و درمان ضایعات به جامانده همواره مدنظر محققان بوده است .[23] عدم دریافت درمان و توانبخشی مناسب منجر به آسیب مجدد شده و با تکرار این آسیب در مفصل مچ پا، میزان حرکت این مفصل کاهش و ناپایداری آن افزایش می‎یابد و می‎تواند سبب دور ماندن ورزشکار از فعالیت‎های ورزشی شود .[8,9]

ثبات ناحیه مرکزی بدن برای ایجاد تعادل مناسب در نیروهای وارد شده به مهره‎ها، لگن و زنجیره‎های حرکتی و شروع حرکات عملکردی اندام‎ها ضروری می‎باشد. تکنیک‎های ورزشی تقویت کننده مرکز، موجب بهبود کارایی عملکرد و پیشگیری از آسیب‎های اسکلتی- عضلانی می‎شود و فقدان هماهنگی مناسب در عضلات مرکز، می‎تواند منجر به کاهش کارایی حرکات و بروز الگوهای جبرانی و در نهایت سبب ایجاد آسیب‌های تکرار شونده و استرین‎های عضلانی شود .[14] مطالعات نشان داده است که با توجه به اهمیت ثبات لگن و تنه در انجام حرکات اندام‎های تحتانی در افراد مبتلا به ناپایداری مزمن مچ پا، از عضلات ناحیه پروگزیمال به منظور جبران نقص عصبی- عضلانی عضلات ناحیه دیستال استفاده می‎شود .[18,19,20] در مطالعات انجام گرفته داخلی و خارجی تمرینات ثبات دهنده تنه با برنامه‎های ورزشی معمول در پیچ خوردگی‎های مزمن مچ پا مورد برررسی قرار گرفته که نتایج متضادی در این خصوص گزارش شده، به صورتی که برخی مطالعات بهبودی بهتر در گروه با تمرینات ثبات دهنده تنه و برخی دیگر عدم تفاوت معنی دار بین دو گروه را گزارش نموده بودند و تا کنون نیز نقش این تمرینات در مقایسه با تمرینات رایج مورد سؤال می‎باشد .[8] از طرفی دیگر، یکی از شیوه های متداول در بازتوانی آسیب مچ پا، تمرینات پلایومتریک است و تمرکز بر آن باعث بازیابی کنترل عصبی -عضلانی می‎شود .[31] تمرینات پلایومتریک نوع بسیار محبوب تمرینات جسمانی و ابزار توانبخشی در بهبود آمادگی جسمانی افراد سالم و بهبود وضعیت بیماران است .[13] تمرینات پلایومتریک شامل حرکات سریع و توانمند درگیر در انقباض برونگرا می باشند که بلافاصله به دنبال آن انقباض درونگرای انفجاری انجام می شود. این تمرینات با چرخه کشش– کوتاه شدن همراه است .[28] این نوع از تمرینات باعث افزایش تحرک پذیری، حساسیت و واکنش پذیری سیستم عصبی-عضلانی و نیز افزایش توان، افزایش تعداد فراخوانی واحدهای حرکتی، افزایش میزان شلیک عصبی و بهبود همزمانی عمل واحد های حرکتی می‎شود .[17] این تمرینات یکی از موثرترین روش‎هاي تمرینی براي پرورش توان ورزشکاران است .[27] بنابراین فرض اینکه تغییرات ناشی از تمرینات پلایومتریک بر توان و دامنه حرکتی تاثیر دارد، منطقی است. در این زمینه مومنی (1395) به این نتیجه رسید که بهتر است در برنامه‎های توانبخشی افراد با بی ثباتی عملکردی مچ پا تمرینات پلایومتریک گنجانده شود .[12] همچنین وریس³ و همکاران (2011) در مطالعه‎ی مروری در مورد مداخلات درمانی به کار رفته در بی‎ثباتی مزمن مچ پا بیان کرده‎اند که تمرینات به تنهایی می‎توانند در درمان بی‎ثباتی مزمن مچ پا مؤثر باشند .[32] با توجه به اهمیت بی ثباتی عملکردی مچ پا و هزینه‎های زیادی که بر ورزشکاران تحمیل می‎کند و آنها را به سرعت از چرخه ورزش خارج می‎نماید، لزوم این نوع برنامه‎های ساده و آموزش‎پذیر و کم هزینه ضروری است. تحقیقاتی که تنها از این نوع تمرینات به عنوان روش های غیر دارویی و غیر جراحی برای پیشگیری از آسیب و توانبخشی در افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا استفاده کرده باشند، بسیار کم هستند .[10] از طرفی دیگر دامنه حرکتی و توان انفجاری دو متغیر مهم قابلیت‌های جسمانی در اجرای حرکات و مهارت‎های ورزشی هستند. این عوامل برای موفقیت کلیه ورزشکاران از اهمیت بالایی برخوردار هستند. همچنین، کم بودن دامنه حرکتی و توان از عوامل خطرزاي آسیب در ورزش هستند، بنابراین یافتن تمریناتی که به بهبود این عوامل در ورزشکاران کمک کند، ضروری به نظر می‎ر‎سد .[27]

تمرینات پلایومتریک براي توسعه توان انفجاري در اجراي مهارت هاي ورزشی به کار می‎رود، اما اخیراً در بازتوانی ورزشکاران آسیب دیده براي کمک به آمادگی براي شروع تمرینات نیز استفاده شده است. از مشخصه‎هاي مهم تمرینات پلایومتریک طویل شدن تاندون- عضله و به دنبال آن کوتاه شدن عضله (یک چرخه کشیدن- کوتاه شدن) است .[2]

مطالعات موجود در زمینه توانبخشی پیچ‎خوردگی مزمن مچ پا، بیشتر متمرکز بر ناحیه مچ پا و عضلات اطراف آن بوده و کمتر ناحیه پروگزیمال و تقویت عضلات مرکزی تنه را مورد توجه قرار داده است و در خصوص مطالعات با موضوع تمرینات ثبات دهنده نیز بیشتر تمرکز آنها بر بررسی تأثیر این تمرینات بر کمردرد مزمن بوده است، بنابراین با توجه به نقش مهم عضلات ناحیه مرکزی تنه و مداخلات این چنینی در ورزشکاران مبتلا به پیچ خوردگی مچ پا، بررسی تاثیر تمرینات ثبات مرکزی بر توان و دامنه حرکتی در افراد دارای بی ثباتی مزمن مچ پا ضروری به نظر می‎رسد. همچنین از آنجایی که بی‎ثباتی مزمن مچ پا در ورزشکاران زیاد رخ می‎دهد و سالانه هزینه‎های زیادی را علاوه بر مشکلات درمانی و روانی بر ورزشکاران مبتلا به این عارضه تحمیل می‎نماید، لذا پژوهشگران بر آن شدند تا تاثیر تمرینات ثبات مرکزی و پلایومتریک را در ورزشکاران جوان دارای بی ثباتی مزمن مچ پا مورد مطالعه و بررسی قرار داده و مناسب ترین و کاربردی‎ترین روش را پیشنهاد نماید.

2. روش پژوهش

جامعۀ آماری این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون را کلیه مردان ورزشکار دارای بی ثباتی مزمن مچ پا، با میانگین سنی 20 الی30 سال تشکیل دادند. از میان آن ها 30 شرکت کننده با روش نمونه گیری هدفمند، با استفاده از برنامه جی پاور بر اساس اندازه اثر 25/0و توان 80/0، که از لحاظ قد و وزن همگن بودند، انتخاب شدند. انتخاب ورزشکاران دارای بی‎ثباتی مزمن مچ پا از طریق آزمون کلینیکی کشویی قدامی مچ پا⁴ که توسط فیزیوتراپ انجام گرفت و امتیاز به دست آمده از پرسشنامه بی‎ثباتی عملکردی مچ پا (کامبرلند)⁵ صورت گرفت. این پرسشنامه دارای روایی 84/0، پایایی 83/0 و 9 سوال است که شدت بی‎ثباتی را در هر دو پا مشخص می‎کند. دامنه نمره ‎ثبات عملکردی در مچ پا بین صفر تا 30 است که نمره 27 تا 30 بیانگر سلامت مچ بوده و نمره صفر تا 27 نمایانگر بی‎ثباتی مچ می‎باشد؛ به طوری‌که هر چه نمره فرد از 27 به صفر کاهش پیدا می‎کند، نشان‎دهنده شدت بی‎ثباتی بیشتر در مچ پا می‎باشد.[31] برای یکسان سازی آزمودنی های تحقیق، افرادی که حداکثر در یک سال اخیر دارای سابقه پیچ‎خوردگی در مچ پا و نمره 15 تا 27 پرسشنامه بی‎ثباتی عملکردی داشتند، انتخاب شدند. قبل از شروع و اجرای طرح تحقیق، جلسه توجیهی برای شرکت کنندگان برگزار شد. در پایان جلسه، پرسش­نامه­های ارزیابی سلامت عمومی و رضایت‌نامه شرکت در طرح، بین آن­ها توزیع شد. قبل از شروع برنامه تمرینی از کلیه آزمودنی ها، پیش آزمون به‌عمل ‎آمد. پس از اتمام اندازه­گیری‎ها، پروتکل تمرینی آغاز ‎شد. افراد از لحاظ شدت بی‎ثباتی بطور تصادفی در سه گروه 10 نفره، دو گروه تجربی (تجربی1: تمرینات ثبات مرکزی و تجربی2: تمرینات پلايومتريك) و یک گروه كنترل قرار گرفتند. گروه‎های تجربی به مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسه، زیر نظر محقق و مربی مجرب به اجرای تمرینات ثبات مرکزی و پلايومتريك پرداختند. پس از پایان جلسه بیست و چهارم، پس آزمون به عمل ‎آمد. 

 1.2. ارزیابی دامنه حرکتی

برای اندازه‎گیری دامنه حرکتی دورسی فلکشن، از آزمودنی خواسته ‎شد که به پشت روی میز معاینه دراز بکشد، به‌طوری‌که مچ پا خارج از میز معاینه و زانوی پای غیرآزمون در وضعیت اکستنشن قرار گیرد. بالشتک کوچکی زیر زانوی پای مورد آزمون قرار می گیرد تا زانو در زاویه 40-30 درجه فلکشن و عضله گاستروکنمیوس⁶ به حالت شل⁷ و مچ پا در وضعیت آناتومیکی (صفر درجه) قرار گیرد. سپس، از آزمودنی خواسته می‎شود به صورت اکتیو حرکت دورسی فلکشن را انجام دهد. مرکز گونیامتر، روی پایین قوزک خارجی، بازوی ثابت موازی بر محور طولی نازک نئی به طرف سر نازک نئی و بازوی متحرک، موازی با کف پا قرار می‎گیرد. جهت اندازه‎گیری دامنه حرکتی پلانتار فلکش، از آزمودنی خواسته می‎شود در همان وضعیت قبلی (دورسی فلکشن) قرار گیرد و به صورت فعال حرکت پلانتار فلکش را انجام دهد. مرکز گونیامتر، روی پایین قوزک خارجی، بازوی ثابت موازی با محور طولی نازک نئی به طرف سر نازک نئی و بازوی متحرک، موازی با کف پا قرار می‎گیرد .[16]

2.2. توان انفجاری

به منظور اندازه‎گیری توان انفجاری آزمودنی‎ها از آزمون پرش سارجنت استفاده شد. در آزمون پرش سارجنت، ورزشکار انگشت اشاره خود را به گچ آغشته کرده و به سمت پهلو در کنار دیوار قرار می‎گیرد. یک پرش عمودی با تمام توان انجام می‎دهد و با انگشت گچی خود بالاترین نقطه‎ی روی دیوار را که می‎تواند، لمس می‌کند. این آزمون سه بار تکرار می‎شود و بهترین رکورد لحاظ می‎گردد .[5]

3.2. تمرینات ثبات مرکزی

برنامه تمرینات ثبات مرکزی به مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه به مدت 45 دقیقه اجرا  ‎شد. برنامه تمرینی شامل گرم کردن در ابتدای تمرین به مدت 10 الی 15 دقیقه و سرد کردن 5 الی 10 دقیقه‌ای در انتهای جلسه بود. پروتکل تمرین ثبات مرکزی شامل پنچ تمرین نیمه دراز و نشست، دراز و نشست با چرخش، پل از کنار، پل در حالت دمر و چهار مرحله از تمرینات تقویتی ناحیه پایین شکم بود .[7]

4.2. تمرینات پلایومتریک

برنامه تمرینات پلایومتریک به مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه به مدت 20 الی 30 اجرا  ‎شد و بعد ورزشکاران تمرینات معمول خود را به همراه سایر گروه ها انجام دادند. در آغاز هر جلسة تمرين، آزمودني ها سه دقيقه دویدن آرام، پنج دقيقه حركات كششي و پنج دقيقه نيز حركات نرمشي براي گرم كردن انجام دادند و بعد از تمرينات اصلي نيز 10 دقيقه حركات كششي (به منظور سرد كردن) انجام ‎شد. تمرينات گروه پلايومتريك شامل پرش از ارتفاع، پرش اسكات پا باز، پرش جانبي و پرش از ارتفاع و جهش به بالا بود. براي حفظ اصل اضافه بار، هر دو هفته حجم تمرينات به وسيلة افزايش تعداد دفعاتي كه هر عضو درگيرحرکت مي‎شد و همچنين شدت تمرين هر دو هفته به وسيلة افزايش ارتفاع جعبه ها به ميزان cm 10 (دو هفته آخر 15 سانتی متر) افزايش يافت .[11]

3. یافته ها

اطلاعات توصیفی سه گروه (تمرینات ثبات مرکزی، تمرینات پلایومتریک و گروه کنترل)، شامل سن، قد و وزن در قالب جدول 1 نشان داده ­شده است. مشخصات آزمودنی­ها و نتایج بررسی همگنی دو گروه در جدول ذکر شده است. همان طور که مشاهده می­شود، آزمودنی­های گروه تمرینات ثبات مرکزی، پلایومتریک و گروه کنترل در فاکتورهای سن، قد و وزن اختلاف معناداری با یکدیگر ندارند و سه گروه در تمام موارد فوق همگن به حساب می­آیند. جهت تعیین نرمال بودن داده­ها از آزمون کلموگروف اسمیرنف استفاده شد (جدول 2). با مشاهده سطح معنی‌داری مشخص شد که داده­های مورد نظر در سطح معنی‌داری 05/0 دارای توزیع نرمال می­باشند.

جدول1. اطلاعات توصیفی و همگنی آزمودنی­ها

متغیر	گروه	SD ± M	F	P
سن (سال)	پلایومتریک	40/3±0/26	780/0	513/0
	ثبات مرکزی	19/3±70/24
	کنترل	09/4±10/25
قد (سانتی متر)	پلایومتریک	77/9±50/175	260/1	303/0
	ثبات مرکزی	47/8±80/177
	کنترل	15/13±80/177
وزن (کیلوگرم)	پلایومتریک	88/5±80/64	849/0	454/0
	ثبات مرکزی	92/6±70/65
	کنترل	43/8±40/66

 

جدول 2. نتایج آزمون کولموگروف – اسمیرنوف

متغیر	مرحله	Z	Sig
پلانتار فلکشن	پیش آزمون	774/0	586/0
	پس آزمون	946/0	334/0
دورسی فلکشن	پیش آزمون	254/1	087/0
	پس آزمون	945/0	337/0
توان	پیش آزمون	848/0	468/0
	پس آزمون	863/0	439/0

 

 

 

 

 

در خصوص بررسی تاثیر تمرینات ثبات مرکزی و پلایومتریک بر دامنه حرکتی پلانتار فلکشن، با توجه به نتایج آزمون آنوا (جدول3)، مشاهده می­شود که در پیش­آزمون تفاوت معناداری میان گروه­ها وجود ندارد (186/0)؛ اما در پس آزمون، تفاوت معنادار مشاهده می­شود (001/0). با توجه به آزمون تعقیبی LSD این تفاوت بین گروه پلایومتریک با گروه کنترل می­باشد، اما بین گروه ثبات مرکزی با گروه کنترل تفاوت معناداری وجود ندارد. بین گروه­های تمرینی پلایومتریک، با گروه ثبات مرکزی تفاوت معناداری وجود دارد (جدول 4) و می­توان گفت که در میزان تأثیر تمرینات پلایومتریک و ثبات مرکزی بر پلانتار فلکشن ورزشکاران جوان دارای بی‎ثباتی مزمن مچ پا تفاوت معناداری وجود دارد.

درخصوص بررسی تاثیر تمرینات ثبات مرکزی و پلایومتریک بر دامنه حرکتی دورسی فلکشن با توجه به نتایج آزمون آنوا (جدول3)، مشاهده می­شود که در پیش­آزمون، تفاوت معناداری میان گروه­ها وجود ندارد (572/0)، اما در پس آزمون این تفاوت معنادار می­باشد (002/0). با توجه به آزمون تعقیبی LSD این تفاوت بین گروه پلایومتریک با گروه کنترل می­باشد، اما بین گروه ثبات مرکزی با گروه کنترل تفاوت معناداری وجود ندارد. همچنین بین گروه­های تمرینی پلایومتریک، با گروه ثبات مرکزی تفاوت معناداری وجود دارد (جدول4) و می­توان گفت که در میزان تأثیر تمرینات پلایومتریک و ثبات مرکزی بر دورسی فلکشن ورزشکاران جوان دارای بی‎ثباتی مزمن مچ پا، تفاوت معناداری وجود دارد. 

در خصوص بررسی تاثیر تمرینات ثبات مرکزی و پلایومتریک بر توان با توجه به نتایج آزمون آنوا (جدول3)، مشاهده می­شود که در پیش­آزمون تفاوت معناداری میان گروه­های وجود ندارد (572/0)، اما در پس آزمون این تفاوت معنادار است (002/0). با توجه به آزمون تعقیبی LSD این تفاوت بین گروه پلایومتریک و ثبات مرکزی با گروه کنترل می­باشد. همچنین بین گروه­های تمرینی پلایومتریک و گروه ثبات مرکزی تفاوت معناداری وجود دارد (جدول4) و می­توان اظهار کرد که در میزان تأثیر تمرینات پلایومتریک و ثبات مرکزی بر توان ورزشکاران دارای بی‎ثباتی مزمن مچ پا تفاوت معناداری وجود دارد.

4. بحث و نتیجه گیری

با توجه به نتایج آزمون دامنه حرکتی در پیش­آزمون تفاوت معناداری میان گروه­ها وجود نداشت، اما در پس آزمون این تفاوت معنادار بود. در نتیجه آزمون تعقیبی، این تفاوت بین گروه پلایومتریک با گروه کنترل بود. بین گروه ثبات مرکزی با گروه کنترل تفاوت معناداری وجود ندارد. همچنین بین گروه­های تمرینی پلایومتریک با گروه ثبات مرکزی تفاوت معناداری وجود دارد. می­توان گفت که در میزان تأثیر تمرینات پلایومتریک و ثبات مرکزی بر دامنه حرکتی ورزشکاران جوان دارای بی‎ثباتی مزمن مچ پا تفاوت معناداری وجود دارد که با توجه به اختلاف میانگین بین گروه های تمرینی میزان تاثیر تمرینات پلایومتریک بیشتر از دو روش دیگر (تمرینات ثبات مرکزی و بدون تمرین) بود. تمرینات پلایومتریک با اعمال نیروی سریع در ورزشکاران، حین ایجاد تطابق در گیرنده­های عضلانی و مفصلی فعالیت فیدفورواردی و فیدبکی را بهبود می بخشد. این تمرینات از طریق تطابق عضلانی در رفلکس کششی، الاستیسیتی و اندام­های گلژی تاندون نقش مهمی را در فعال شدن عضلانی و فعالیت پیش بین ایفا می­کنند .[22] تغییرات سریع طول/ تنش در فاز برونگرا تمرینات پلایومتریک، منجر به ایجاد تطابق در دوک­های عضلانی و اندام­های گلژی تاندون می­شود. افزایش حساسیت دوک‌های عضلانی، ورودی­های آوران به سیستم عصبی را افزایش داده و حس عمقی را بهبود می­دهد. تمرینات پلایومتریک به علت غیر منتظره بودن نوع حرکات، نیازمند فعالیت پیش بین عضلات است. همچنین هنگامی که عضلات مکرراً تحریک می شوند حس عمقی افزایش پیدا کرده و در نتیجه آگاهی نسبت به حس موقعیت مفصل افزایش پیدا می­کند .[29]

با توجه به نتایج آزمون در پیش­آزمون، توان تفاوت معناداری میان گروه­های وجود نداشت؛ اما در پس آزمون این تفاوت معنادار بود. با توجه به آزمون تعقیبی، این تفاوت بین گروه پلایومتریک با گروه کنترل می­باشد؛ اما بین گروه ثبات مرکزی با گروه کنترل تفاوت معناداری وجود ندارد. همچنین بین گروه­های تمرینی پلایومتریک با گروه ثبات مرکزی تفاوت معناداری وجود دارد. می­توان گفت که در میزان تأثیر تمرینات پلایومتریک و ثبات مرکزی بر توان ورزشکاران جوان دارای بی‎ثباتی مزمن مچ پا تفاوت معناداری وجود دارد که با توجه به اختلاف میانگین بین گروه های تمرینی، میزان تاثیر تمرینات پلایومتریک بیشتر از دو روش دیگر بود. افزایش توان بی­هوازي به چند عامل بستگی دارد، مقداري از آن به افزایش قدرت بازکننده­هاي ران، زانو و مچ پا از طریق افزایش تارچه­هاي عضلانی، افزایش اندازه تارهاي عضلانی و فراخوانی واحدهاي حرکتی بیشتر در اثر تمرینات پلایومتریک مربوط می­شود. مقداري هم به نیروي انقباض درونگرا، بـه طوري که در تمرینات پلایومتریک دو مرحله انقباض برونگرا و درونگراي سریع وجود دارد. در مرحله برونگرا که عضلات چهارسر ران و دو قلو به سرعت دچار کشیدگی می­شوند. اجزاي الاستیک نیز تحت تأثیر کشش قرار می­گیرند. بنابراین قسمتی از نیرو به شکل انرژي پتانسیل الاستیک ذخیره می شود و در انقباض درونگرا، این انرژي آزاد شده و سبب افزایش نیرو و افزایش سرعت حرکت می­شود. در نهایت هماهنگی عصبی عضلانی ناشی از تمرینات پلایومتریک (بازتاب کششی دوك عضـلانی) نیز باعث افزایش توان بی­هوازي می­شود .[1] هر افزایشی در زمان، بین زوج انقباضی برونگرا و درونگرا بـه کاهش انرژي ارتجاعی ذخیره شده می­انجامد که خود باعث طولانی شدن زمان تماس و پایین آمدن بیشتر مرکز ثقل خواهد شد. در مجموع می­توان نتیجه گرفت که افزایش نیروي عضله، توان و عملکرد پرش و دویدن در سرعت­هاي بالاتر با دو ویژگی در بافت عضلانی ارتباط دارند. نخست کشش نیرومند عضلانی پیش از انقباض که به استفاده از واکنش کششی براي فعـال کردن قدرتمند انقباض درونگراي عضله می­انجامـد و دوم، طبیعت ارتجاعی تارهاي عضلانی موجب ذخیره شدن انرژي در طول کار منفی می­شود، گو این که تعیین نسبی میزان تأثیر این دو عملکرد بسیار مشکل است .[1] بهبود در آزمون­هاي توان در نتیجه افزایش عملکرد عصبی- عضلانی و تحریک پذیري واحدهاي حرکتی تند انقباض است. مارگوویچ⁸ (2007)، اثرات تمرین پلایومتریک را ارزیابی کرد و نشان داد که این شیوه تمرینی، توان عضلات بازکننده پا و مخصوصا توانایی پرش عمودي را بهبود می­بخشد .[24]

از طرفی ضعف ناحیۀ مرکزي بدن به عنوان یکی از عوامل اجراي نامناسب تکنیک­هاي ورزشی و درنتیجه بالا رفتن ریسک آسیب مورد تاکید قرار گرفته است. به لحاظ نظري، افزایش توانایی عملکردي عضلات ناحیۀ مرکزي می­تواند به بالا رفتن توان و کارایی اندام­هاي انتهایی و درنتیجه بهبود عملکرد ورزشی منجر شود .[30] حین اجراي یک پرش عمودي، توان تولید شده در پاها به تنه منتقل می­شود و بدن را به بالا می­راند. بر اساس نظر مک گیل، عضلات مرکزي بدن، خود تولید کنندة توان نیستند، اما در اجراي فعالیت­هاي ورزشی می­توانند ضمن ثابت نگهداشتن تنه، توان تولید شده در مفصل ران را به بخش­هاي دیگر بدن منتقل کنند .[25,26]

با توجه به یافته‌های پژوهش حاضر می­توان چنین نتیجه­گیری کرد که تاثیر تمرینات ثبات مرکزی و پلایومتریک بر توان عضلانی نشان می دهد که هر دو نوع تمرین موثر است، ولی تمرینات پلایومتریک تاثیر بیشتری دارد. همچنین، نتیجه تمرینات ثبات مرکزی و پلایومتریک بر دامنه حرکتی حاکی از آن است که هر دو نوع تمرین تاثیر دارد و تمرینات پلایومتریک تاثیرگذارتر از تمرینات ثبات مرکزی است.

 

جدول 3. نتایج آزمون آنوا برای مقایسه متغیرهای پژوهش

متغیر	مرحله	SSq			df		MSq		F		P
پلانتار فلکشن	پیش آزمون	بین گروه	39/82	3		47/27		693/1		186/0
		درون گروه	01/ 584	36		22/16
	پس آزمون	بین گروه	00/435	3		00/145		929/8		001/0
		درون گروه	12/ 584	36		23/16
دورسی فلکشن	پیش آزمون	بین گروه	83/9	3		26/3		677/0		572/0
		درون گروه	80/ 173	36		82/4
	پس آزمون	بین گروه	04/77	3		66/25		303/6		002/0
		درون گروه	62/ 146	36		07/4
توان	پیش آزمون	بین گروه	07/41	3		69/13		905/1		146/0
		درون گروه	71/ 258	36		18/7
	پس آزمون	بین گروه	70/243	3		23/81		091/10		001/0
		درون گروه	85/ 289	36		05/8

 

جدول 4. نتایج آزمون تعقیبی LSD برای مقایسه متغیرهای پژوهش

متغیر	گروه ها		اختلاف میانگین­	P
پلانتار فلکشن	پلایومتریک	کنترل	00/7	*001/0
	ثبات مرکزی	کنترل	50/0	783/0
	پلایومتریک	ثبات مرکزی	55/7	*001/0
دورسی فلکشن	پلایومتریک	کنترل	70/2	*005/0
	ثبات مرکزی	کنترل	90/1	073/0
	پلایومتریک	ثبات مرکزی	82/0	381/0
توان	پلایومتریک	کنترل	90/6	*001/0
	ثبات مرکزی	کنترل	45/3	*011/0
	پلایومتریک	ثبات مرکزی	50/3	*009/0

منابع

[1]       Asad M, Aghayari A, Salehi H, (2012), The effect of two plyometric depth jump training methods on the explosive power of male volleyball players in Abhar city, Journal of Education of Physical Education, 2(1), 49-61. [Persia]

[2]       Eftekhari S, Khayambashi kh, Minasiyan V, Yusefzadeh M, (2013), Investigating the effect of eight weeks of strength and plyometric exercises on knee joint position sense, Journal of Sports Medicine and Technology, 5, 63-72. [Persia]

[3]       Pourkhani T, Asghar Norasteh A, Shamsi A, (2017), Effect of Ankle Taping and Fatigue on Dynamic Stability in Athletes with and Without Chronic Ankle Instability, Journal of Rehabilition, 18(2), 110-121. [Persia]

[4]       Purkhani T, Norasteh A, Sanjari M, (2012), The effect of taping on dynamic stability and active range of motion in female athletes with and without chronic ankle instability, Journal of Physical Therapy, 3(2), 16-23. [Persia]

[5]       Rasoul Khodadadi M, Rezaei F, Zamani Sani S.H, (2014), The effect of six weeks plyometric training on anaerobic power among Taekwondo players and Fencers, Journal of Applied of Health Studies in Sport Medicine, 2(2), 44-53. [Persia]     

[6]       Dast manesh S, Shojaedin S.S, (2008), The Effects of Core Stabilization Training on Postural Control in Subjects with Chronic Ankle Instability, Journal of Movement, Journal of Movement, ,39, 65-72. [Persia]    

[7]       Dast manesh S, Shojaedin S.S, (2009), The Effects of Core Stabilization Training on Postural Control in Subjects with Chronic Ankle Instability, Journal of Movement, Journal of Medicine Science of Pars, 9(1), 14-22. [Persia]   

[8]       Sahranavard M, Aghayari A, Motealleh A, Farhadi A, (2015), The Effect of Core Stability Exercises on Dynamic Balance of Athletes with Chronic Ankle Sprain, Journal of Research RehabilitationScience, 11(3): 228-37. [Persia]

[9]       Sahranavard M, (2014), The effect of trunk stabilization exercises on performance, pain and balance of athletes with chronic ankle sprain, M.S. Thesis Desertion, Payame Nour Univrtsity. [Persia]

[10]       Karimizade Ardakani M, Alizade M.H, Ebrahimi Takamjani E, (2013), The effect of 6-week hopping exercises program on joint position sense in athletes with functional ankle instability, 9(3), Research in Rehabilitation Science, 540-552. [Persia]

[11]       Kalvandi F, Toufighi A, Mohamadzadeh Salamst Kh, (2011), The effect of elastic, plyometric and resistance exercises on the anaerobic performance of elite volleyball players in Kurdistan province, Journal of Sports Physiology, 3(12), 13-26. [Persia]

[12]       Momeni S, (2016), The effect of six weeks of plyometric exercises on the performance, timing and amount of electrical activity of selected muscles of active women with ankle functional instability in the single leg landing task, Ph. D Thesis Desertion, Kharazmi University. [Persia]

[13]       Momeni S, Barati A, Letafatkar A, Jamshidi A, Howanloo F, (2017), The Effects of Plyometric Training on Performance and the Feed- forward Activation of Calf Muscles in Active Females with Functional Ankle Instability in Single Leg Drop Landing, Scientific Journal of Ilam University of Medical Sciences, 25(2), 42-54. [Persia]  

[14]       Akuthota, V., Nadler, S.F. Core strengthening. Arch Phys Med Rehabil, 2004.S86 92.

[15]       Borreani SC, Colado JC, Furio J, Martin F, Benavent J, Madera X. Upperextremity and core muscle activation during an aquatic resistance exercise performed at different depths. Med Sci Sports Exerc. 44(5): 2012, 1866.

[16]       Chiacchiero M, Dresely B, Silva U, DeLosReyes R, &Vorik B. The relationship between range of movement, flexibility, and balance in the elderly. Topics in Geriatric Rehabilitation;26(2):2010, 148-55.

[17]       Clark M, Lucett S. National academy of sports medicine. NASM essentials of corrective exercise training. USA Lippincott Publication; 2010,253-68.

[18]       Gribble PA, Hertel J, Denegar CR. The effects of fatigue and chronic ankle instability on dynamic postural control J Athl Train; 2004. 39(4): 321-9.

[19]       Gribble PA, Hertel J, Denegar CR. Chronic ankle instability and fatigue create proximal joint alterations during performance of the Star Excursion Balance Test. Int J Sports Med. 28(3): 2007,236-42.

[20]       Gribble, P. The star excursion balance test as a measurement tool. Athl Ther Today; 2003.8(2):46-47.

[21]       Hale SA. Reliability and sensitivity of the foot and ankle disability index in subject with chronic ankle instability. J Athl Train. 40(1): 2005, 35-40.

[22]       Hewett TE, Torg JS, Boden BP. Video analysis of trunk and knee motion during non-contact anterior cruciate ligament injury in female athletes lateral trunk and knee abduction motion are combined components of the injury mechanism. BJSM. 43: 2009,417-22.

[23]       Kennedy A, Hug F, Bilodeau M, Sveistrup H, Guével A. Neuromuscular fatigue induced by alternating isometric contractions of the ankle plantar and dorsiflexors. Journal of Electromyography and Kinesiology.21(3): 2011,471-7.

[24]       Markovic, G. Does plyometric training improve vertical jump height? A meta-analytical review. Br J Sports Med.41, 2007, 349–35.

[25]       McGill SM, Cannon J, Andersen JT. Analysis of pushing exercises: Muscle activity and spine load while contrasting techniques on stable surfaces with a labile suspension strap training system. The Journal of Strength & Conditioning Research.28(1):2014,105-16.

[26]       McGill SM, Childs A, Liebenson C. Endurance times for low back stabilization exercises: clinical targets for testing and training from a normal database. Archives of Physical Medicine and Rehabilitation. 80(8): 1999,941-944.

[27]       Miller MG, Herniman JJ, Ricard MD, Cheatham CC, Michael TJ. The effects of a 6-week plyometric training program on agility. Journal of sports science & medicine.5(3):2006, 459.

[28]       Ratamess NA. ACSMs foundations of strength training and conditioning. USA Lippincott Publication;2012. P.87-93.

[29]       Swanik KA, Swanik CB, Lephart SM, Huxel K. The effect of functional training on the incidence of shoulder pain and strength in intercollegiate swimmers. J Sport Rehabil.11: 2002,140-54.

[30]       Tse MA, McManus AM, Masters RS. Development and validation of a core endurance intervention program: implications for performance in college-age rowers. The Journal of Strength & Conditioning Research.19(3),2005, 547-552.

[31]       Tveter AT, Holm I. Influence of thigh muscle strength and balance on hop length in one-legged hopping in children aged 7-12 years. Gait Posture;.32(2), 2010, 259-62.

[32] Vries, J. S., Krips, R., Sierevelt, I. N., Blankevoort, L., & van Dijk, C. N. Interventions for treating chronic ankle instability. The Cochrane Library. 2011.

 

فصلنامه فیزیولوژی تمرین و آسیب های ورزشی؛ زمستان 1402 ، 1(1).

 

---

[1]  Lateral Ankle Sprain (LAS)

[2]  Recurrence rates

[3]  Vries

[4]  Anterior drawer test

[5]  Cumberland ankle instability tool

[6]  Goniometer with pedal

[7]  Slack

[8]  Markovic