Recognition and misrecognition of kings’ vocation in Shahnameh

Subject Areas : epic

fatemeh Ghaeini Karimabadi ¹ , Hassan Bassak ²

1 - Department of persian language and literature - Islamic Azad University - Mashad brench
2 - Departmet of Persian language and literature,Faculty of Foregin language and literature, Payame Noor University (PNU),Tehran, Iran,

Received: 2019-01-04 Accepted : 2020-05-22 Published : 2020-05-21

Keywords: Ferdowsi, Jamshid, Keywords Shahnameh, Political thought, Pathology of power, vocation,

Abstract :

AbstractFerdowsi’s Shahnameh is one of the greatest masterpieces in the Persian literature which is in close connection with the society, sovereignty, and politics of its time.  The kind of sovereignty in Shahnameh is monarchy whose foundation and principals are originated from the Iranshahri thinking.  The pillar of sovereignty is the monarch whose incompetence brings destruction to the country and its realms.  Ferdowsi’s ideal Iranshahr is the manifestation of a sovereignty with a just, wise king who has Farr or God given glory.  Apart from having an ideal worldwide view, Ferdowsi explains how power drawbacks and the flaws committed by the kings such as not acting according to wisdom, justice and engaging in extravagance lead to the final breaking of the rule of Asha.  This article made use of descriptive analytic approach in order to criticize and analyze Kings’ and sovereign’s vocation in Shahnameh with specific emphasis on the tale of Jamshid  since he is the first example of a monarch who acted according to his vocation but later disregarded his calling. The following results were obtained first that the major source in recognizing one’s vocation lies in having a Farr, God given glory and a king with a Farr is a wise and just king.  Kings’ vocation should come from the Lord of wisdom and creator of the world otherwise violation of the vocation not only harms the basis of monarchy, government, and nation, but also is regarded as a sign of disrespect to creation in general and it brings forth chaos and devastation to the country.

References:

فهرست منابع

-                قرآن کریم

-                ابن­بلخی. (1313). فارس­نامه، تصحیح جلال­الدین طهرانی، تهران.

-                بهار، مهرداد. (1375). پژوهشی در اساطیر ایران، تهران: آگاه.

-                بیرونی، ابوریحان محمد بن احمد. (1386). آثارالباقیه، ترجمۀ اکبر داناسرشت، تهران: امیرکبیر.

-                پرهام، باقر. (1373). با نگاه فردوسی: مبانی تقد خرد سیاسی در ایران، تهران: نشر مرکز.

-                جوان­شیر، ف.م. (1360). حماسۀ داد (بحثی در محتوای سیاسی شاهنامه فردوسی)، تهران: انتشارات حزب توده.

-                حمیدیان، سعید. (1372). درآمدی بر اندیشه و هنر فردوسی، تهران: ناهید.

-                دوست­خواه، جلیل. (1384). ترجمۀ اوستا، تهران: مروارید.

-                رجایی، فرهنگ. (1376). تحول اندیشۀ سیاسی در شرق ایران باستان، تهران: نشر قومس.

-                رحیمی، مصطفی. (1369). تراژدی قدرت در شاهنامه، تهران: نیلوفر.

-                رستگار فسایی، منصور. (1381). فردوسی و هویت­شناسی ایرانی، تهران: طرح نو.

-                رستم وندی، تقی. الف: (1388). اندیشۀ  ایران­شهری درعصر اسلامی، تهران: امیرکبیر.

-                رستم وندی، تقی . ب: (1388). «آز و داد: آسیب شناسی سیاسی شهریاری در شاهنامۀ فردوسی»، دوفصل­نامۀتخصصی پژوهش سیاست ­نظری، دورۀ جدید، شمارۀ 5.

-         رضایی­راد، محمد. (1379). مبانی اندیشه­ی سیاسی در خرد­ مزدایی، تهران: طرح­نو.

-                روایت پهلوی. (1367). ترجمۀمهشید میرفخرایی، تهران: موسسۀمطالعات و تحقیقات فرهنگی.

-                ریاحی، محمد­امین. (1375). فردوسی، تهران: طرح نو.

-                زادسپرم. (1366). گزیده­های زادسپرم، ترجمۀمحمدتقی راشد محصل، تهران: موسسۀ مطالعات و تحقیقات فرهنگی.

-                زنر، آر. سی. (1375). طلوع و غروب زرتشتی­گری، ترجمۀتیمور قادری، تهران: فکر روز.

-        سینایی، وحید و محمد خطیبی قوژدی. (1393). «مفاهیم، کارگزاران و سامان سیاسی در شاهنامۀ فردوسی»، پژوهش­نامۀ علوم­سیاسی، سال نهم، شمارۀدوم.­

-                طالع، هوشنگ. (1379). «اسطورۀ جمشید، ضحاک و کاوه نمادی از مردم سالاری و استبداد»، گزارش، شمارۀ 113.

-                طباطبایی، سیدجواد. (1368). درآمدی فلسفی بر تاریخ اندیشۀ  سیاسی در ایران، تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی.

-                طبری، محمد بن جریر. (1325). تاریخ طبری یا تاریخ الرّسل والملوک، جلد اول، ترجمۀابوالقاسم پاینده، تهران، بنیاد فرهنگ.

-                غزالی، امام ابوحامد محمد. (1367). نصیحه الملوک، به تصحیح جلال­الدین همایی، تهران: هما.

-                فردوسی، ابوالقاسم. (1386)، شاهنامه، به کوشش جلال خالقی مطلق، تهران: مرکز دائره­ المعارف بزرگ اسلامی.

-                قائمی، فرزاد. (1388). «شاهان خیره­سرِ شاهنامه نموداری از مشروط بودن نیروی فرّه در فرهنگ اساطیری ایران باستان»، پاژ، شمارۀ 7.

-                کریستن­سن، آرتور. (1385). نخستین انسان و نخستین شهریار، ترجمۀاحمد تفضلی و ژاله آموزگار، تهران: چشمه.

-                کریستن­سن، آرتور. (2535). آفرینش زیان­کار در روایات ایرانی، ترجمۀ احمد طباطبایی، تبریز: موسسۀ تاریخ و فرهنگ ایران.

-                 ماتیکان یوشت فریان. (1365). ترجمۀ  محمود جعفری، تهران: فروهر.

-                مجتبایی، فتح­الله. (1353). شهر زیبای افلاطون و شاهی آرمانی در ایران باستان، تهران: انجمن فرهنگ ایران باستان.

-                مجمل التواریخ. (1318). تصحیح ملک­الشعرا بهار، تهران: کلاله خاور.

-                مدرسی، فاطمه. (1382). «کی­خسرو فرّه­مند به روایت فردوسی و سهروردی»، فلسفه و کلام (شناخت)، شمارۀ 37.

-                مس­کوب، شاهرخ. (1350)، سوگ سیاوش (در مرگ و رستاخیز)، تهران: خوارزمی.

-                   مس­کوب، شاهرخ. (1382). «جهان­داری و پادشاهی در شاهنامه»، ایران­نامه، شمارۀ 83 .

-                معین، محمد. (1363). مزدیسنا و ادب فارسی، تهران: دانش­گاه تهران.

-                مونتسکیو. (بی تا). روح القوانین،  ترجمۀ علی اکبر مهتدی.

-                مینوی خرد. (1364). ترجمۀ احمد تفضلی، تهران: توس.

-                وکیلی، سیامک. (1384). معمای شاهنامه، تهران: مرکز بین­المللی­ گفت­وگوی تمدن­ها.

-                یاحقی، محمدجعفر. (1369). فرهنگ اساطیر و اشارات داستانی در ادبیات فارسی، تهران: انتشارات صدا و سیما (سروش).