The Opportunities and Challenges of Cultural Diplomacy of Iran in Five Countries of Persian Gulf

Subject Areas : INTERCULTURAL STUDIES QUARTERLY

hasan bashir ¹ ( استاد گروه فرهنگ و ارتباطات دانشکدۀ معارف اسلامی و فرهنگ و ارتباطات دانشگاه امام‌صادق )
hammad Husain Mo Mirfakhraei ² ( .... )

Received: 2017-04-16 Accepted : 2017-07-03 Published : 2018-03-11

Keywords: "Public Diplomacy", "Cultural Diplomacy of Islamic Republic of Iran", "Arab Countries at Persian Gulf",

Abstract :

The Islamic Revolution of Iran, as a cultural revolution, assumes the primacy of cultural relations over other types of international relations to the Iranian system. Thus, cultural diplomacy is becoming more and more important as the most prominent act of Iran's foreign policy in its relations with neighboring countries. In the present study, cultural diplomacy in Iran has been explored in the Persian Gulf Arab countries, in order to identify its opportunities and challenges.The opportunities included in the two general "potential" and "actual" fields are some of which are: the existence of common cultural and social components between the Arab Gulf states, and between these countries and Iran, Iran's longstanding communications and popular relations between with the region and capacity of the Iranian and Gulf communities to help improve communication. Challenges are divided into three general categories: "insight", "orientation" and "action". The most significant challenges in this regard are: cognitive shortcomings (inadequate, old, etc.) about culture, cultural policy, and the coordinates of the Persian Gulf region, as well as the lack of consideration of desirable cultural performance requirements and the repetition of inappropriate processes.

References:

 
ابراهیمی، شهروز و فاطمه فهیمی (۱۳۸۹)، دیپلماسی فرهنگی ج.ا.ایران در غرب افریقا، مطالعات افریقا، سال شانزدهم، شمارۀ بیست‌ودوم: ۲۰۷-۲۳۲.
اشتریان، کیومرث و نادر جعفری هفتخوانی (۱۳۸۶)، تصمیم‌گیری در سیاست خارجی و نقش دیپلماسی عمومی در فرایند تصمیم‌سازی، اندیشۀ مدیریت راهبردی، سال یکم، شمارۀ یکم: ۱۴۰-۱۱۱.
اکبری کریم‌آبادی، نورالدین (۱۳۹۲)، تأثیر انقلاب اسلامی ایران بر نظریۀ سازه‌انگاری در روابط بین‌الملل، پانزده خرداد، سال یازدهم، شمارۀ سی‌وهفتم و سی‌وهشتم (پاییز و زمستان ۱۳۹۲): ۷۱-۹۸.
بشیر، حسن، (۱۳۹۵)، دیپلماسی گفتمانی؛ تعامل سیاست، فرهنگ و ارتباطات، تهران: دانشگاه امام‌صادقj، چ۱.
بیکر، ترزال، (۱۹۹۸)، روش تحقیق نظری در علوم اجتماعی، ترجمۀ هوشنگ نایبی، تهران: دانشگاه پیام نور.
جوادی ارجمند، محمدجعفر، (۱۳۹۴)، دیپلماسی عمومی و فرهنگی ج.ا.ایران در روابط با کشورهای حوزۀ خلیج فارس، مطالعات انقلاب اسلامی، شمارۀ چهل‌ویکم: ۹-۲۸.
حقیقی، رضا (۱۳۸۸)، دیپلماسی فرهنگی از دریچۀ نواشاعه‌گرایی، سیاست خارجی، سال بیست‌وسوم، شمارۀ دوم: ۳۶۰-۳۴۳.
خانی، محمدحسن (۱۳۸۴)، دیپلماسی فرهنگی و جایگاه آن در سیاست خارجی کشورها، دانش سیاسی، سال دوم، شمارۀ دوم: ۱۴۸-۱۳۵.
خراسانی، رضا، (۱۳۹۰)، نقش فرهنگ و دیپلماسی فرهنگی در سیاست جهانی، روابط فرهنگی، سال یکم، شمارۀ یکم: ۶۹-۵۲.
دهشیری، محمدرضا (۱۳۹۰)، حکمت اسلامی و رویکرد تمدنی به دیپلماسی فرهنگی، روابط فرهنگی، سال نخست، پیش‌شمارۀ سوم: ۳۹-۳۰.
دهشیری، محمدرضا، (۱۳۹۳)، دیپلماسی فرهنگی ج.ا.ایران، تهران: شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، چ۱.
دهقانی فیروزآبادی، سیدجلال (۱۳۸۹)، مبانی فرانظری نظریۀ اسلامی روابط بین‌الملل، روابط خارجی، سال دوم، شمارۀ ششم: ۴۹-۹۶.
دهقانی فیروزآبادی، سیدجلال و محمدباقر خرمشاد و محمدحسین رستگاری، (۱۳۹۴)، «مؤلفه‌های کلیدی دیپلماسی فرهنگی ج.ا.ایران»، رهیافت انقلاب اسلامی، شمارۀ سی‌ودوم: ۳-۲۴.
رضی، حسین (۱۳۷۷)، ارتباطات میان‌فرهنگی؛ تاریخ، مفاهیم و جایگاه، دین و ارتباطات، سال دوم، شمارۀ ششم و هفتم: ۱۳۵-۱۶۶.
صادقی، محمدمسعود (۱۳۹۳)، مؤلفه‌های دیپلماسی فرهنگی ج.ا.ایران، تهران: سخنوران، چ۱.
صالحی امیری، سیدرضا، و سعید محمدی، (۱۳۸۹)، دیپلماسی فرهنگی، تهران: ققنوس، چ۱.
عابدی جعفری، حسن و دیگران، (۱۳۹۰)، تحلیل مضمون و شبکۀ مضامین: روشی ساده و کارآمد برای تبیین الگوهای موجود در داده‌های کیفی، اندیشۀ مدیریت راهبردی، سال پنجم، شمارۀ دهم: ۱۹۸-۱۵۱.
عاملی، سعیدرضا (1392)، روش‌های تحقیق در مطالعات فرهنگی و رسانه، تهران: دانشگاه تهران، چ۲.
کشاورز شکری و دیگران (۱۳۹۲)، دیپلماسی فرهنگی ایران در خاورمیانه؛ تحول ارتباطات و لزوم کاربرد ابزارهای نوین، مطالعات فرهنگ و ارتباطات، سال چهاردهم، شمارۀ پنجاه‌وپنجم: ۲۹-۷.
لیندلف، تامس آر و برایان سی.تیلور (۲۰۰۲)، روش‌های تحقیق کیفی در علوم ارتباطات، عبدالله گیویان، تهران: همشهری.
مجاور شیخان، محمد، (۱۳۹۱)، نقش فرهنگ در سیاست خارجی ج.ا.ایران و ارائۀ مدلی برای دیپلماسی فرهنگی براساس نظر خبرگان، پایان‌نامۀ کارشناسی ارشد، دانشگاه گیلان.
مرجانی‌نژاد، احمد (۱۳۹۰)، نقش سازمان‌های مردم‌نهاد در دیپلماسی فرهنگی، روابط فرهنگی، سال نخست، پیش‌شمارۀ دوم: ۳۶-۴۹.
مشیرزاده، حمیرا (۱۳۹۱)،‌ نظریۀ سازه‌انگاری متعارف و پژوهش در روابط بین‌الملل و استلزامات پژوهشی، پژوهش سیاست نظری، شمارۀ دوازدهم: ۲۱-۱.
مقیمی، احمدعلی، (۱۳۹۴)، ارزیابی دیپلماسی فرهنگی بر منافع ملی ج.ا.ایران؛ امکان‌سنجی فرصت‌ها و چالش‌ها، رسالۀ دکتری، دانشگاه گیلان.
ندلیبو، ریچارد (۲۰۰۸)، نظریۀ فرهنگی روابط بین‌الملل، سیدجلال دهقانی فیروزآبادی، روح‌الله طالبی آرانی و مرتضی نورمحمدی، تهران: پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات،

 

چ۱.C.E, Jessica, Gienow-Hecht and Mark C. Donfried (2010), Searching For A Cultural Diplomacy, USA: Borghahn Books.
Chakraborty, Kishore (2013), Cultural diplomacy dictionary, Berlin: ICD Academy for Cultural Diplomacy.
Kim, Hwajung (2011), Cultural Diplomacy as the Means of Soft Power in an Information Age, from www.culturaldiplomacy.org. (Last Seen at: 20 Sep. 2017)