فهرس المقالات TP1

• حرية الوصول المقاله
  • صفحة الملخص
  • نص كامل
  
  1 - میکروسیال ها و ارتقا بستر کشت سلول: ارزیابی کشت سلول های بنیادی اسپرماتوگونی در تراشه های میکروفلوِئیدیک
  سحر نعیمی عبدالمحمد کجباف زاده اکرم عیدی رمضان خان بابایی هومن صدری اردکانی
  هدف از مطالعه حاضر بررسی زمینه درمان ناباروری مردان می باشد، زیرا درمان ناباروری در گروه بیماران سرطانی که تحت درمان با داروهای گنادوتوکسیک قرار می گیرند، حائز اهمیت می باشد. هدف اصلی مطالعه صورت گرفته، مقایسه دو گروه متقاوت از روش های کشت سلول های بنیادی اسپرماتوگونیو أکثر

  هدف از مطالعه حاضر بررسی زمینه درمان ناباروری مردان می باشد، زیرا درمان ناباروری در گروه بیماران سرطانی که تحت درمان با داروهای گنادوتوکسیک قرار می گیرند، حائز اهمیت می باشد. هدف اصلی مطالعه صورت گرفته، مقایسه دو گروه متقاوت از روش های کشت سلول های بنیادی اسپرماتوگونیو بررسی میزان قدرت تمایز و تکثیر این سلول ها می باشد. پیوند موفق سلول‌های بنیادی اسپرماتوگونی (SSCs) در بررسی‌هایآزمایشگاهی نیازمند بستر کشت مناسب برای تکثیر و تمایز این سلول‌ها می‌باشد. ماتریکس خارج سلولی طبیعی ریز محیط مناسبی را برای کشت سلول‌های بنیادی فراهم می‌آورد. در بررسی حاضر، ما در صدد بودیم تا قابلیتتکثیر و تمایز سلول های بنیادی اسپرماتوگونی را در شرایط استفاده از سیستم میکروفلوئیدیک(ex vivo) مورد ارزیابی قرار دهیم. از سویی در این مطالعه نتایج حاصله را با شرایط کشت در پلیت های آزمایشگاهی متداول (in vitro)برای قابلیت تولید و گسترش SSCs مورد مقایسه قرار دادیم. در ابتدا سلول های بنیادی اسپرماتوگونی از موش های نوزاد را جداسازی کرده و در کشت in-vitroسلول هایجداسازی شده را در پلیت های کشت بر روی داربست متشکل از هیالورونیک اسید، کیتوزان و بافت آسلولار شده بیضه کشت داده و در بررسی ex-vivo سلول های بنیادی اسپرماتوگونیال استخراج شده را در سیستم میکروفلوئیدیک بدون حضور داربست کشت میدهیم. در بررسیex vivo، از موش‌های نر نوزاد نژاد NMRIسلول‌های بنیادی اسپرماتوگونی استخراج گردید.در ادامه سلول های استخراج گردیده در چیپ میکروفلوئیدیک طراحی شده فاقد پمپ خارجی منتقل گردیده اند و پس از مدت یک ماه روند کشت مذکور را با ارزیابیIHC مورد مقایسه و مطالعه قرار داده شد. در نمونه های مورد مطالعه استقرار سلول ها در لومن منی ساز، رنگ آمیزی DAPI و ایمونوهیستوشیمی ارزیابی گردیده اند. نتیجه بررسی های ایمونوهیستوشیمی نشان دهنده ی افزایش معنی دار بیان مارکرهایPLZF و TEKT1 در مدل های ex-vivoبوده است(P<0.05). در نهایت، نتایج حاصله نشان داد که قابلیت سلول های بنیادی اسپرماتوگونی در القا اسپرماتوژنز و تولید سلول های هاپلویید در شرایط کشت بافت بیضه در سیستم میکروفلوِئیدیکاختلاف معنی دار در مقایسه باشرایطکشت متداول در پلیت های آزمایشگاهی برای سلول های مذکور دارد. در نهایت سیستم میکروفلوئیدیک قادر است بستر حمایتی برای تکثیر و تمایز SSCها فراهم آورد. به علاوه، تکثیر و تمایز این سلول‌ها در شرایط ex vivoمی‌تواند شرایطی موثر برای درمان آزواسپرمی فراهم آورد. تفاصيل المقالة
• حرية الوصول المقاله
  • صفحة الملخص
  • نص كامل
  
  2 - تاثیر 8 هفته تمرین مقاومتی بر بیان PTP1B در عضله دوقلو و مقاومت انسولین و گلوکز ناشتا در رت های دیابتی نوع 2
  امین برومند بابی سان عسکری سقا فرج‌تبار بهرستاق امیر تقی پور
  چکیدهزمینه و هدف: مطالعه تجربی حاضر با هدف تعیین اثر 8 هفته تمرین مقاومتی بر بیان PTP1B در عضله دوقلو و همچنین سطوح گلوکز و مقاومت انسولین در رت های دیابتی نوع 2 انجام گرفت. مواد و روش ها: جامعه آماری را کلیه رت های نر ویستار تشکیل داده‌اند که از بین آنها 14 سر رت 10 هف أکثر

  چکیدهزمینه و هدف: مطالعه تجربی حاضر با هدف تعیین اثر 8 هفته تمرین مقاومتی بر بیان PTP1B در عضله دوقلو و همچنین سطوح گلوکز و مقاومت انسولین در رت های دیابتی نوع 2 انجام گرفت. مواد و روش ها: جامعه آماری را کلیه رت های نر ویستار تشکیل داده‌اند که از بین آنها 14 سر رت 10 هفته ای با وزن 20±220 گرم خریداری شدند. در ادامه رت های مورد مطالعه تحت اثر 8 هفته رژیم غذایی پرچرب و تزریق STZ دیابتی نوع 2 شدند و به شیوه تصادفی در دو گروه مقاومتی و کنترل قرار گرفتند. سپس گروه مقاومتی در یک دوره تمرینات مقاومتی به مدت 8 هفته به تعداد 5 جلسه در هفته شرکت کردند. نهایتا 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، سطوح ناشتایی گلوکز و انسولین و بیان PTP1B در عضله دوقلو هر دو گروه اندازه گیری و توسط آزمون تی مستقل با یکدیگر مقایسه شدند. نتایج: تمرینات مقاومتی به بهبود سطوح گلوکز ناشتا در مقایسه با گروه کنترل منجر شد. مقاومت انسولین به میزان معنی داری کاهش یافت و بیان PTP1B در عضله دوقلو در گروه مقاومتی در مقایسه با گروه کنترل به میزان معنی داری کاهش یافت. نتیجه گیری: بر پایه این یافته ها، کاهش گلوکز در گروه مقاومتی را می توان به کاهش بیان PTP1B در عضله دوقلو در پاسخ به تمرینات مقاومتی نسبت داد.کلید واژه ها: تمرین مقاومتی، بافت عضلانی، دیابت نوع 2، بیان PTP1B تفاصيل المقالة