-
حرية الوصول المقاله
1 - The Development of Bricks Ornamentation from the early Islamic Centuries to the End of Kharazmshahian Period in the Architecture of Mosques in Iran
Habib Shahbazi Shiran Mehran Montashery mehdi hosseni Zahra Mohammadian FarsaniThe brick ornamentation in Islamic architecture represents the unique skill of the architectural artists and we have seen the perfection of this kind of art during the Seljuk period. There is little information about the process of developing brick art in the architectu أکثرThe brick ornamentation in Islamic architecture represents the unique skill of the architectural artists and we have seen the perfection of this kind of art during the Seljuk period. There is little information about the process of developing brick art in the architecture of Islamic mosque in Iran, and it has not yet been dealt with as it is worthy of this precious art. Therefore, it is necessary to carry out further research in this regard due to its importance in Iranian architecture. In this research, through library studies and with a descriptive-analytical approach, the trend of development of bricks ornament in the architecture of the Islamic mosques of Iran from the beginning to the end of the Ilkhan era, as well as the causes of importance and development to the bricks of the Seljuk period were studied. The brickwork decoration in the Islamic architecture of Iran gradually begins from the third century A.H. Generally speaking, the early Islamic centuries can be considered as the formation and development of brickwork ornamentation, which reaches its peak in the Seljuk era, thus the richest brick-making projects develops in this era, because during this period, artists managed to create numerous works and structures with the element due to the calm and stability of the Seljuk territory. After this period, bricklaying works continued during the Kharazmshahi era in the Khorasan area, and in the course of the Ilkhani period, its development was reduced and other techniques such as acrography and tiling were popularized. تفاصيل المقالة -
حرية الوصول المقاله
2 - نگاهی بر ارتباط بین تناسبات در نظام آفرینش با تناسبات معماری در بناهای تاریخی اسلامی ایران
مجید طاهری دمنه ابوذر مجلسی کوپائی شیرین طغیانیتناسب رابطه بین اندازهها است و در هنرهای تجسمی بر رابطهی مناسب میان اجزاء با یکدیگر و با کلیت شکلگرفته از اجزاء دلالت دارد. علاوه بر رابطه بین اندازهها، تناسبات کیفی یا به عبارتی مناسبت نیز در جایجای نظام آفرینش و در ساختههای بشری وجود دارد. عدالت در سطح نظام هستی أکثرتناسب رابطه بین اندازهها است و در هنرهای تجسمی بر رابطهی مناسب میان اجزاء با یکدیگر و با کلیت شکلگرفته از اجزاء دلالت دارد. علاوه بر رابطه بین اندازهها، تناسبات کیفی یا به عبارتی مناسبت نیز در جایجای نظام آفرینش و در ساختههای بشری وجود دارد. عدالت در سطح نظام هستی به معنای نوعی توازن و تناسب در نظام هستی و قرار گیری هر چیز سرجای خود میباشد که این همان تناسب کیفی است که به آن عدالت تکوینی هم میگویند. در این راستا با مطالعه مفاهیم و مصادیق تناسبات کمی و کیفی و نیز نظریههای مربوط به هنر اسلامی به روش توصیفی- تحلیلی و با استدلال منطقی این نتیجه به دست آمد که تناسبات در بعد کمی و کیفی به عنوان جلوه ای از حسن خداوندی در مخلوقات تجلی مییابد و سپس توسط هنرمند مورد ادراک قرارگرفته و بازتاب آن در آثار بشری و از جمله معماری متجلی میشود. حسن الهی که در مخلوقات متجلی شده در هنر در قالب هندسه، تناسبات، هماهنگی، ریتم، تعادل و... توسط هنرمند بروز مییابد. در معماری هندسه و تناسبات نمود عدل و تقدیر خدایی و تجلی حسن اوست که هنرمند آن را بازتابش داده است. عدالت در معماری و شهرسازی به توازن و تناسب همه جانبه و فراگیر یعنی تناسبات کمی و مناسبات کیفی تعبیر میشود و رعایت تناسب یعنی زیبایی به معنای واقعی آن. تفاصيل المقالة -
حرية الوصول المقاله
3 - تبیین ارتباط بین تناسبات در نظام آفرینش با تناسبات معماری اسلامی ایران و انعکاس مضامین عرفانی در آن
مجید طاهری دمنه ابوذر مجلسی کوپائی شیرین طغیانیبشری وجود دارد. عدالت در سطح نظام هستی به معنای نوعی توازن و تناسب در نظام هستی و قرار گیری هر چیز سرجای خود میباشد که این همان تناسب کیفی است که به آن عدالت تکوینی هم میگویند. مکانیابی مناسب، توجه به محیط، استفاده از مصالح مناسب، مناسبت سازه و معماری، پرهیز از بیهو أکثربشری وجود دارد. عدالت در سطح نظام هستی به معنای نوعی توازن و تناسب در نظام هستی و قرار گیری هر چیز سرجای خود میباشد که این همان تناسب کیفی است که به آن عدالت تکوینی هم میگویند. مکانیابی مناسب، توجه به محیط، استفاده از مصالح مناسب، مناسبت سازه و معماری، پرهیز از بیهودگی و توجه به انسان و تمامی مراتب نیازهای او در معماری از جمله اصول معماری میباشند که لزوم توجه به آنها در شکلگیری معماری منطقی یا عدالتمحور اجتنابناپذیر است. همه ویژگیهایی که با واژه مناسبت یا مناسب بودن همراه هستند، به نوعی از مصادیق تناسبات کیفی در معماری ایرانی تناسب رابطه بین اندازهها است و در هنرهای تجسمی بر رابطهی مناسب میان اجزاء با یکدیگر و با کلیت شکلگرفته از اجزاء دلالت دارد. نمونه های زیادی از نسبت های زیبا و به ویژه نسبت طلائی در طبیعت یافت می شود (تناسبات کمی). همچنین در آثار معماری گذشته به خصوص آثار معماری ایران در دوره اسلامی نسبتهای زیبا کاربرد عمیق و وسیعی دارند. علاوه بر رابطه بین اندازهها، تناسبات کیفی یا به عبارتی مناسبت نیز در جایجای نظام آفرینش و در ساختههای بهشمار میروند و به عنوان جلوهای از عدالت محوری مطرح هستند. در این پژوهش با بررسی تناسبات کمی و کیفی در نظام آفرینش و در معماری اسلامی به تبیین ارتباط بین این دو پرداخته شده است. در این راستا با مطالعه مفاهیم و مصادیق تناسبات کمی و کیفی و نیز نظریههای مربوط به هنر اسلامی به روش توصیفی- تحلیلی و با استدلال منطقی این نتیجه به دست آمد که تناسبات در بعد کمی و کیفی به عنوان جلوه ای از حسن خداوندی در مخلوقات تجلی مییابد و سپس توسط هنرمند مورد ادراک قرارگرفته و بازتاب آن در آثار بشری و از جمله معماری متجلی میشود. حسن الهی که در مخلوقات متجلی شده در هنر در قالب هندسه، تناسبات، هماهنگی، ریتم، تعادل و... توسط هنرمند بروز مییابد. در معماری هندسه و تناسبات نمود عدل و تقدیر خدایی و تجلی حسن اوست که هنرمند آن را بازتاب داده است. عدالت در معماری و شهرسازی به توازن و تناسب همه جانبه و فراگیر یعنی تناسبات کمی و مناسبات کیفی تعبیر میشود و رعایت تناسب یعنی زیبایی به معنای واقعی آن. تفاصيل المقالة