مقدمه: هورمون‌های تیروئید برای رشد طبیعی بدن ضروری می‌باشند لذا بررسی اثرات حاد تمرین بر این هورمون‌ها از اهمیت زیادی برخوردار است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر یک جلسه فعالیت مقاومتی و سرعتی مکرر بر هورمون تیروتروپین و تیروکسین بود. روش‌ها: بدین منظور تعداد 10 داوطلب أکثر
مقدمه: هورمون‌های تیروئید برای رشد طبیعی بدن ضروری می‌باشند لذا بررسی اثرات حاد تمرین بر این هورمون‌ها از اهمیت زیادی برخوردار است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر یک جلسه فعالیت مقاومتی و سرعتی مکرر بر هورمون تیروتروپین و تیروکسین بود. روش‌ها: بدین منظور تعداد 10 داوطلب مرد فعال (میانگین سن: 1/26 سال، قد 40/176 سانتی‌متر و توده بدن 96/78 کیلوگرم) در دو جلسه به فاصله یک هفته در برنامه تمرینی مقاومتی و مقاومتی- سرعتی مکرر شرکت نمودند. تمرین در ساعت 4 بعدازظهر با انجام دو حرکت اسکات و لیفت جهت تمرین مقاومتی (7 ست 6 تکرار با 80% یک تکرار بیشینه) و 6 تکرار 20 متر سرعت برای تمرین سرعتی مکرر انجام شد. در هر جلسه هشت بار خونگیری به فاصله یک ساعت از پیش از فعالیت تا ساعت 20، از ساعت 24 تا 3 نیمه‌شب از نمونه‌ها اخذ شد. یافته‌ها: تحلیل داده‌ها نشان داد که اثر فعالیت مقاومتی و مقاومتی-سرعتی مکرر در برخی ساعات بر ترشح تیروتروپین سبب بروز تفاوت‌های معناداری شده بود اما بر تیروکسین تأثیری نداشتند. سطح زیر منحنی شبانه‌روزی در مقایسه دو جلسه فعالیت نیز نشان داد که تمرین مقاومتی- سرعتی مکرر نسبت به تمرین مقاومتی سبب آزادسازی بیشتر تیروتروپین (0001/0P=) و تیروکسین (0001/0P=) شد.نتایج: به نظر می‌رسد فعالیت مقاومتی- سرعتی مکرر نیازهای متابولیکی بیشتری بر بدن اعمال می‌نماید که ممکن است راهی جهت افزایش متابولیسم و کاهش وزن باشد، همچنین لزوم دوره ریکاوری مناسب پس از این فعالیت‌های ترکیبی را تائید می‌نماید.
تفاصيل المقالة
اختلال در تنظیم تعادل انرژی در شرایط چاقی دربرگیرنده مکانیسم‌های متعددی است که بسیاری از آنها هنوز به درستی شناخته شده نیستند. ریتم‌های شبانه‌روزی، نوسانات هورمونی و به ویژه هورمون‌های درگیر در بحث اشتها را به دنبال دارند. هدف از این تحقیق مطالعه اثر هشت هفته تمرین استق أکثر
اختلال در تنظیم تعادل انرژی در شرایط چاقی دربرگیرنده مکانیسم‌های متعددی است که بسیاری از آنها هنوز به درستی شناخته شده نیستند. ریتم‌های شبانه‌روزی، نوسانات هورمونی و به ویژه هورمون‌های درگیر در بحث اشتها را به دنبال دارند. هدف از این تحقیق مطالعه اثر هشت هفته تمرین استقامتی در نوبت صبح در مقایسه با نوبت عصر بر مقادیر اسپکسین و لپتین زنان چاق بود. در این مطالعه نیمه تجربی 30 زن داوطلب چاق با میانگین سنی 4/4 ± 3/35 سال و نمایه توده بدنی 2/1 ± 7/31 کیلوگرم/مترمربع به طور تصادفی در سه گروه مساوی (10 = n) شامل گروه‌های کنترل، تمرین صبح و تمرین عصر تقسیم شدند. پروتکل تمرین استقامتی شامل به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و با شدت 60 تا 75 درصد ضربان قلب بیشینه اجرا گردید. 48 ساعت قبل و پس از مداخله تمرین استقامتی، در شرایط 10 ساعت ناشتایی شبانه، خونگیری انجام شد. مقادیر اسپکسین و لپتین به روش الایزا ارزیابی شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه انجام شد. نتایج نشان داد مداخله تمرین در صبح و عصر منجر به کاهش معنادار در مقادیر لپتین (02/0 = p) و افزایش معنادار در مقادیر اسپکسین (03/0 = p) گردید. در مقایسه بین تمرین صبح و عصر، تغییرات لپتین (01/0 =p ) و اسپکسین (01/0=p ) در نوبت عصر بیشتر بود. بر اساس یافته های این مطالعه به نظر می‌رسد تمرینات استقامتی با شدت متوسط در یک دوره هشت هفته‌ای می‌تواند اثرات مثبتی بر هورمون‌های اسپکسین و لپتین در موضوع اشتها داشته باشد. تمرینات عصر نسبت به تمرینات صبح اثرات بهتری به دنبال دارد.
تفاصيل المقالة
سیگنال¬های سیری-گرسنگی، ساعت¬های ریتمی در بافت¬های محیطی را از طریق در دسترسی به بسیاری از درشت¬مغذی¬ها در گردش خون، تنظیم می‌کند. هدف این تحقیق، مطالعه اثر هشت هفته تمرینات استقامتی در دو نوبت صبح و عصر بر سطوح سرمی آسپروسین، لپتین، مقاومت انسولینی و شاخص اشتها در مردا أکثر
سیگنال¬های سیری-گرسنگی، ساعت¬های ریتمی در بافت¬های محیطی را از طریق در دسترسی به بسیاری از درشت¬مغذی¬ها در گردش خون، تنظیم می‌کند. هدف این تحقیق، مطالعه اثر هشت هفته تمرینات استقامتی در دو نوبت صبح و عصر بر سطوح سرمی آسپروسین، لپتین، مقاومت انسولینی و شاخص اشتها در مردان چاق غیرورزشکار بود. در این مطالعه نیمه تجربی، 36 مرد جوان چاق غیرورزشکار با میانگین سن 3/3 ± 4/25 سال، وزن 7/7 ± 3/98 کیلوگرم و شاخص توده بدن 2/1 ± 8/31 کیلوگرم بر مترمربع، به صورت هدفمند و در دسترس به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. آزمودنی¬ها بطور تصادفی به سه گروه مساوی شامل؛ کنترل، تمرین صبح و تمرین عصر تقسیم شدند. پروتکل تمرینات استقامتی به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و با شدت 60 تا 75 درصد حداکثر ضربان قلب اجرا شد. قبل و پس از دوره تمرین، خونگیری در شرایط 10 ساعت ناشتایی شبانه انجام گردید. داده¬ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و در سطح معناداری 05/0 >p تجزیه و تحلیل شد. هشت هفته تمرینات استقامتی منجر به کاهش معنادار آسپروسین (0001/0= p)، لپتین (02/0=p )، انسولین (0001/0=p )، گلوکز (0001/0=p )، مقاومت انسولینی (0001/0=p ) و شاخص اشتها (001/0= p) گردید. آزمون تعقیبی توکی نشان داد در مقایسه با گروه کنترل، تمرین عصر اثر بیشتر و معنادارتری بر همه‌ی متغیرهای ذکر شده دارد. به نظر می‌رسد تمرینات استقامتی در دو نوبت صبح و عصر می تواند اثرات مثبتی بر وضعیت آسپروسین، لپتین، مقاومت انسولینی و شاخص اشتها داشته باشد. با این حال، به نظر می‌رسد تمرینات در نوبت عصر اثرات مثبت بیشتری بر این عوامل داشته باشد.
تفاصيل المقالة
سند
Sanad is a platform for managing Azad University publications
