این پژوهش با هدف بررسی میزان رشد، بقاء و تولید نهایی میگوی سفید هندی در سیستم پرورش تک گونه ای و توام با میگوی ببری سبز اجرا شد. این طرح در مزرعه پرورش میگوی پرشیان پران واقع در منطقه تیاب جنوبی استان هرمزگان در سال 1382 انجام گرفت. بدین منظور شش استخر 5/0 هکتاری از مزر أکثر
این پژوهش با هدف بررسی میزان رشد، بقاء و تولید نهایی میگوی سفید هندی در سیستم پرورش تک گونه ای و توام با میگوی ببری سبز اجرا شد. این طرح در مزرعه پرورش میگوی پرشیان پران واقع در منطقه تیاب جنوبی استان هرمزگان در سال 1382 انجام گرفت. بدین منظور شش استخر 5/0 هکتاری از مزرعه انتخاب گردیده که در سه استخر آن پرورش تک گونه‌ای میگوی سفید هندی و در 3 استخر دیگر پرورش توام میگوی سفید هندی و ببری سبز انجام گردید. به طوری که استخرهای تحت تیمار، پس از آماده سازی، آبگیری و غنی سازی گردیدند و ذخیره سازی بچه میگو در‌آنها بر اساس 18 قطعه در متر مربع با سن پانزده روز(PL15) و در کشت توام نیز به همین صورت و با نسبت 80 : 20 (20 درصد میگوی ببری سبز و 80 درصد میگوی سفید هندی) انجام گرفت. تغذیه بر اساس احتیاجات آن در مراحل مختلف سنی ، وزنی و شرایط محیطی با استفاده از غذای کنسانتره وارداتی صورت گرفت. نمونه‌برداری از میگوها در طی دوره پرورش برای زیست سنجی و برآورد میانگین وزن و محاسبه جیره غذایی روزانه و ارزیابی مدیریت اعمال شده همزمان با اندازه‌گیری و ثبت برخی از پارامترهای محیطی آب هر 14-10 روز یکبار انجام شد. نتایـج نشـان داد کـه میانگین رشد وزنی میگوی سفید هندی در کشت توام، در برداشت نهایی به میزان 02/1 ± 51/13 گرم و در کشت تک گونه‌ای به میزان 34/0 ± 44/ 11 گرم بدست آمده که از میزان بالاتری برخوردار گردیده که آنالیز واریانس داده‌ها نیز اختلاف معنی‌داری در سطح اعتماد 95 درصد نشان داده است (05/0 P<). میانگین میزان تولید نهایی میگوی سفید هندی در تیمار کشت توام و کشت تک گونه‌ای به ترتیب به میزان 1042 و 1666 کیلوگرم در هکتار بدست آمد، همچنین بر اساس نتایج حاصله میانگین میزان بقاء در کشت تک گونه‌ای 81 درصـد و در کـشت تـوام 54 درصد بـدست آمـده که از لحاظ آماری اختلاف معنی‌دار بود (05/0 P<). این امر می تواند ناشی از عدم بکارگیری غذای اختصاصی میگوی ببری سبز در کشت توام باشد که علاوه بر خارج شدن غذا از دسترس میگو و افزایش هزینه تولید منجر به ایجاد شرایط استرس زای محیطی گردیده که در نهایت موجب کاهش بقاء میگو شده است.
تفاصيل المقالة
به منظور ارزیابی تاثیر کشت مخلوط ذرت آجیلی با لوبیا چشم بلبلی بر عملکرد و بیوماس علف های هرز آزمایشی در طی سال 1392-1391 به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در دانشگاه آزاد اسلامی تبریز اجرا شد. عامل اول شامل تاریخ کاشت ذرت در سه سطح22 و 29 اردیبهشت ماه و أکثر
به منظور ارزیابی تاثیر کشت مخلوط ذرت آجیلی با لوبیا چشم بلبلی بر عملکرد و بیوماس علف های هرز آزمایشی در طی سال 1392-1391 به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در دانشگاه آزاد اسلامی تبریز اجرا شد. عامل اول شامل تاریخ کاشت ذرت در سه سطح22 و 29 اردیبهشت ماه و 5 خرداد ماه و عامل دوم شامل درصدهای کاشت لوبیا چشم بلبلی برابر 5/12%، 25%، 5/37%، 50% و 100% تراکم توصیه شده به ترتیب معادل 5، 10، 15، 20 و 40 بوته در متر مربع به همراه یک تیمار کشت خالص ذرت آجیلی بود. بر اساس یافته ها، بلال در تیمار کشت ذرت همزمان با لوبیا نسبت به سطوح کشت 22 اردیبهشت و 5 خرداد ماه به ترتیب حدود 10 و 5/24 سانتی متر در ارتفاع پایین تر تشکیل گردید. دو تیمار کشت یک هفته دیرتر و یا یک هفته زودتر ذرت نسبت به لوبیا چشم بلبلی ذرت از شاخص سطح برگ مشابه و برابر 5/3 برخوردار بود. وزن 300 دانه ذرت از حداقل 6/33 گرم در کشت مخلوط آن با لوبیا چشم بلبلی در تراکم 50% تراکم توصیه شده تا حداکثر 5/39 و 7/39 گرم به ترتیب در کشت های مخلوط آن با لوبیا چشم بلبلی در تراکم های 5/12% و 25% تراکم توصیه شده آن تغییر کرد. وزن خشک علف های هرز در کشت مخلوط در نسبت های تراکمی 5/12 و 25% کاهش هایی حدود 5/4 گرم در هر متر مربع را نسبت به تیمار کشت خالص ذرت و 6 گرم در هر متر مربع را نسبت به میانگین تیمارهای کشت مخلوط با لوبیا چشم بلبلی در نسبت های تراکمی 5/37 و 50% تجربه کرد. افزایش در تراکم کاشت لوبیا چشم بلبلی در صورت حضور توام با ذرت منجر به کاهش در زمان تا وقوع گلدهی گردید. کشت مخلوط ذرت با لوبیا چشم بلبلی در نسبت های تراکمی 5/12% و 25% توصیه شده با دارا بودن بیشترین عملکرد به عنوان بهترین تیمارها شناخته شدند.
تفاصيل المقالة
سند
Sanad is a platform for managing Azad University publications
