این پژوهش به منظور بررسی تاثیر روش مصرف عناصر ریزمغذی بر روی صفات کمی وکیفی چغندر قند به صورت فاکتوریل بر پایه بلوکهای کامل تصادفی در 3 تکرار در سال زراعی 1396 اجرا گردید. تیمارهای آزمایش شامل نوع ریزمغذی در 8 سطح: (:M0 بدون مصرف ریزمغذی، M1: سولفات روی، M2: سولفات منگ أکثر
این پژوهش به منظور بررسی تاثیر روش مصرف عناصر ریزمغذی بر روی صفات کمی وکیفی چغندر قند به صورت فاکتوریل بر پایه بلوکهای کامل تصادفی در 3 تکرار در سال زراعی 1396 اجرا گردید. تیمارهای آزمایش شامل نوع ریزمغذی در 8 سطح: (:M0 بدون مصرف ریزمغذی، M1: سولفات روی، M2: سولفات منگنز، M3: سولفات آهن، M4: سولفات روی+ سولفات منگنز، M5: سولفات منگنز+ سولفات آهن، M6: سولفات روی+ سولفات آهن، M7: سولفات روی+ سولفات منگنز+ سولفات آهن) و تیمار روش مصرف ریزمغذی در دو سطح: (T1: مصرف خاکی، T2: محلول پاشی) بودند. نوع ریزمغذی برروی عملکرد بیولوژیک، عملکرد غده، عیار قند و عملکرد قند خالص تاثیرمعنیدار داشت. روش مصرف ریزمغذی نیز بر روی عملکرد بیولوژیک، عملکرد غده، عیار قند، درصد قند قابل استحصال، عملکرد قند خالص و عملکرد قند ناخالص تاثیرمعنیدار داشت. حداکثر عملکرد غده (4/64 تن در هکتار) در تیمار مصرف سولفات روی+سولفات منگنز+سولفات آهن مشاهده شد. همچنین روش مصرف محلولپاشی، میزان عملکرد غده را نسبت به روش مصرف خاکی ،3/9 درصد افزایش داد. درصد قند نیز با استفاده از مصرف سولفات آهن+ سولفات روی+سولفات منگنز به میزان 7/8 درصد نسبت به بدون مصرف ریزمغذی (شاهد )افزایش نشان داد. درهردو روش مصرف، سولفات روی+سولفات منگنز+سولفات آهن ، منجر به افزایش عملکردریشه گردید ولی به طور کلی روش مصرف محلولپاشی نسبت به مصرف خاکی، میزان عیار قند را بیشتر ،افزایش داد.
تفاصيل المقالة
برای ارزیابی تأثیر تراکم، مصرف خاکی و محلولپاشی آهن و روی بر عملکرد کمیوکیفی چای ترش، آزمایشی به صورت کرتهای خرد شده در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با 3 تکرار در مزرعه دانشگاه زابل در سال زراعی 93-92 اجرا شد. تراکم در 3 سطح 2، 4 و 6 بوته در مترمربع، به عنوان عامل أکثر
برای ارزیابی تأثیر تراکم، مصرف خاکی و محلولپاشی آهن و روی بر عملکرد کمیوکیفی چای ترش، آزمایشی به صورت کرتهای خرد شده در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با 3 تکرار در مزرعه دانشگاه زابل در سال زراعی 93-92 اجرا شد. تراکم در 3 سطح 2، 4 و 6 بوته در مترمربع، به عنوان عامل اصلی و مصرف عناصر ریز مغذی در 5 سطح، محلولپاشی با کلات آهن 6 درصد به نسبت 4 در هزار، محلولپاشی با کلات روی 15 درصد به نسبت 2 مصرف خاکی کلات آهن 6 درصد به میزان 50 کیلوگرم در هکتار، مصرف خاکی کلات روی 15 درصد به میزان 50 کیلوگرم و محلولپاشی با آب به عنوان عامل فرعی در نظر گرفتیم. نتایج نشان داد اکثر صفات کمی شامل ارتفاع بوته، قطر ساقه، تعداد شاخه فرعی، تعداد دانه بوته، وزن تر و خشک کاسبرگ و عملکرد بیولوژیک بوته تحت تأثیر تراکم معنیدار شدند. بیشترین وزن تر و خشک کاسبرگ در هکتار از تراکم 6 بوته در متر بدست آمد، طوری که میزان کاسبرگ خشک تولیدی در تراکم 6 بوته نسبت به تراکم 2 بوته در متر 200 درصد افزایش داشت. تأثیر مصرف خاکی و محلولپاشی عناصر ریزمغذی افزایش معنیداری برای پارامتر های تعداد غوزه، عملکرد بیولوژیک، وزن هزار دانه، تعداد شاخه فرعی، تعداد دانه بوته، وزن تر خشک کاسبرگ، میزان آنتوسیانین و درصد پروتئین کاسبرگ نشان داد. بر اساس نتایج بدست آمده، بهنظر میرسد برای حصول حداکثر عملکرد کاسبرگ خشک، تراکم شش بوته توأم با محلولپاشی عنصر روی بتواند به عنوان تیمار مناسبی پیشنهاد گردد.
تفاصيل المقالة
اثر روش های مختلف کود دهی آهن و مس بر عملکرد کمی و کیفی گندم (Triticum aestivum L.) رقم پیشتاز، طی سال 1387 به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در گلخانه مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه بررسی شد. تیمارهای آزمایشی شا أکثر
اثر روش های مختلف کود دهی آهن و مس بر عملکرد کمی و کیفی گندم (Triticum aestivum L.) رقم پیشتاز، طی سال 1387 به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در گلخانه مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه بررسی شد. تیمارهای آزمایشی شامل سه سطح مصرف خاکی آهن و مس (شاهد، 5/2 و 5 میلی‎گرم در کیلوگرم خاک سولفات مس و شاهد، 5 و 10 میلی‎گرم در کیلوگرم خاک سولفات آهن) و دو سطح مصرف محلول‎پاشی این دو عنصر (با غلظت شاهد و 2 در هزار کلات مس و آهن EDTA) بودند. هیچ کدام از تیمارها روی درصد پروتئین و تعداد پنجه گندم اثر معنی‎داری نداشتند. مصرف خاکی کود آهن موجب افزایش معنی دار اجزای عملکرد، محتوای جذب آهن در دانه و اندام هوایی و تعداد پنجه بارور به ترتیب به میزان 37، 31، 11 و 29 درصد گردید. در صورتی که کاربرد خاکی کود مس موجب افزایش معنی دار اجزای عملکرد، محتوای جذب مس در دانه و غلظت مس در دانه و اندام هوایی به ترتیب به میزان 12، 42، 40 و 42 درصد شد. هم‎چنین نتایج نشان داد که کاربرد عنصر آهن بصورت محلول‎پاشی در مقایسه با شاهد موجب افزایش معنی دار عملکرد دانه، تعداد دانه در سنبله، محتوای جذب آهن در دانه و غلظت آهن در دانه و اندام هوایی به میزان 20، 4، 6، 14 و 2 درصد گردید، در صورتی که کاربرد عنصر مس به‎صورت محلول‎پاشی موجب افزایش معنی‎دار غلظت مس در دانه و اندام هوایی و محتوای مس در دانه به ترتیب به میزان 31، 33 و 31 درصد شد. نتایج حاصل از این آزمایش نشان دهنده این است که بین عناصر آهن و مس برهم کنش منفی وجود دارد و با افزایش آهن، درصد مس در گیاه کاهش می‎یابد.
تفاصيل المقالة
سند
Sanad is a platform for managing Azad University publications