کرونا و افزایش معنی‌دار خودکشی در ایران
الموضوعات :
آموزه های فقه و حقوق جزاء
محدثه اصغریان
1
,
حسن حاجی تبار فیروزجائی
2
,
مهدی اسماعیلی
3
1 - دانشجوی دکترای حقوق جزاء و جرمشناسی، واحد آیت الله آملی، دانشگاه آزاد اسلامی، آمل، ایران.
2 - دانشیار گروه حقوق، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قائمشهر، قائمشهر، ایران
3 - استادیار گروه حقوق، واحد تهران مرکز، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
تاريخ الإرسال : 05 الخميس , ذو القعدة, 1444
تاريخ التأكيد : 25 الأحد , صفر, 1445
تاريخ الإصدار : 08 السبت , ربيع الأول, 1445
الکلمات المفتاحية:
عوامل خودکشی,
خودکشی و کرونا,
خودکشی و پساکرونا,
ملخص المقالة :
تاریخ دریافت: 04/03/1402 تاریخ بازنگری: 07/06/1402 تاریخ پذیرش: 19/06/1402 هدف اصلی از انجام این پژوهش، شناسایی علل و عوامل مؤثر در افزایش خودکشی در دوران کرونا و پساکرونا در ایران و ارائه راهکارهایی جهت پیشگیری از خودکشی می باشد. برای انجام این مطالعه، پرونده‌های وفات یافتگان در استان البرز در سال 1400 مورد بررسی قرار گرفت و اطلاعات مربوط به خودکشی‌ها از پرونده‌های پزشکی قانونی استخراج شد. پژوهشگران با تماس با خانواده‌ها برای بررسی علت خودکشی و تکمیل پرسشنامه، اطلاعات مورد نیاز را جمع‌آوری کردند. داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی تجزیه و تحلیل شد تا فراوانی علل، عوامل خطر و روش‌های خودکشی مشخص گردد. نتایج نشان داد که از 260 مورد خودکشی موفق، 180 مورد مرد و 80 مورد زن بودند. شایع ترین سن خودکشی مربوط به دهه سوم زندگی بود و بیشترین آمار خودکشی مربوط به افراد با تحصیلات ابتدایی بود. در 38 درصد موارد علت خودکشی مشخص نبود؛ اما در مواردی که علت مشخص بود، شایع ترین آن اختلالات روانی بود. در کل جمعیت مورد ارزیابی، حلق آویزی با 4/45 درصد شایع ترین روش خودکشی بود. در مردان شایع ترین روش حلق آویزی و در زنان مصرف سم بود که بین روش خودکشی و جنسیت ارتباط معنی داری وجود داشت. خودسوزی نیز در هر دو جنس بالا بود و در زنان 35 درصد موارد را در بر می گرفت. شیوع کووید 19 با افزایش معنادار موارد خودکشی در ایران، به ویژه بین مردان جوان و افراد با سطح تحصیلات پایین‌تر، همراه بوده است. تأکید بر تدوین برنامه‌های حمایتی روانی و اقتصادی متمرکز بر جوامع در معرض خطر، برای مقابله با این افزایش نگران‌کننده ضروری به نظر می‌رسد.
المصادر:
آقا بیگلویی، م؛ پژومند، م و توفیقی، ح (1389)، خودکشی در ایران، فصلنامه اصول بهداشت روانی، 12 (3)، 149ـ158.
اردبیلی، محمد علی (1386)، حقوق جزای عمومی، تهران، انتشارات میزان.
تقوی، م (1339)، خودکشی، مجله روانپزشکی و روانشناسی ایران، 3 (1)، 1ـ15.
خلیلی، زهره (1392)، نظریه‌های روانشناسی اجتماعی، تهران، انتشارات آوای نور.
ربانی، خ (1389)، جامعه‌شناسی انحرافات، تهران، آن.
ستوده، ه (۱۳۹۵)، جامعه‌شناسی خودکشی، تهران، انتشارات آگه.
Alejos, M, Vázquez-Bourgon, J, Santurtún, M, Riancho, J, & Santurtún, A (2023), Do patients diagnosed with a neurological disease present increased risk of suicide? Neurología (English Edition), 38(1), 41-46.
Borowsky, I. W, Resnick, M. D, Ireland, M, & Blum, R. W (1999), Suicide attempts among American Indian and Alaska Native youth: Risk and protective factors. Archives of Pediatrics & Adolescent Medicine, 153(6), 573-580.
Brådvik, L (2018), Suicide risk and mental disorders. International journal of environmental research and public health, 15(9), 2028.
Dargahi, H & Shaham, G (2020), The neglected health of Iranian physicians during COVID-19 pandemic. BMC Public Health, 20(1), 1-3.
Deshpande, C. G (2020), Suicide And Attempted Suicide. Geerwanjyoti Prakashan.
Daigle, M. S (2005), Suicide prevention through means restriction: assessing the risk of substitution: a critical review and synthesis. Accident Analysis & Prevention, 37(4), 625-632.
De Leo, D (2022), Late-life suicide in an aging world. Nature aging, 2(1), 7-12.
Emanuel, E.J (2016), Euthanasia and physician-assisted suicide: focus on the data. Medical care research and review, 73(1), 20-22.
Gearing, R. E & Lizardi, D (2009), Religion and suicide. Journal of religion and health, 48, 332-341.
Hjelmeland, H & Knizek, B. L (2017), Time to change direction in suicide research. Suicidology Online, 8.
Iozzino, L, Ferrari, C, Large, M, Nielssen, O & De Girolamo, G (2015), Prevalence and risk factors of violence by psychiatric acute inpatients: a systematic review and meta-analysis. PloS one, 10(6), e0128536.
Janca, E, Keen, C, Willoughby, M, Borschmann, R, Sutherland, G, Kwon, S & Kinner, S. A (2023), Sex differences in suicide, suicidal ideation, and self-harm after release from incarceration: a systematic review and meta-analysis. Social psychiatry and psychiatric epidemiology, 58(3), 355-371.
Krysinska, K, Lester, D, De Leo, D, Korczak, D & Walter, G (2019), Gun laws and sudden death: Did the Australian firearms legislation of 1996 reduce firearm related deaths?. World psychiatry, 18(1), 35-39.
Mann, J. J, Apter, A, Bertolote, J, Beautrais, A, Currier, D., Haas, A & Mehlum, L (2005), Suicide prevention strategies: a systematic review. Jama, 294(16), 2064-2074.
Maris et al (2000), Comprehensive textbook of suicidology. Guilford Press: New York, NY.
Mehrdad, R (2009), Health system in Iran. American Journal of Public Health, 99(1), 15–20.
Mehrdad, R (2020), Health system in Iran. The Lancet, 395(10225), 737.
Nock et al (2008), Cross-national prevalence and risk factors for suicidal ideation, plans and attempts. The British Journal of Psychiatry, 192(2), 98-105.
Nock, M. K, Borges, G, Bromet, E. J, Cha, C. B, Kessler, R. C & Lee, S (2008), Suicide and suicidal behavior. Epidemiologic reviews, 30(1), 133.
Orbell, J & Morikawa, T (2011), An evolutionary account of suicide attacks: The kamikaze case. Political Psychology, 32(2), 297-322.
Rothman, S & Sher, L (2021), Suicide prevention in the covid-19 era. Preventive medicine, 152, 106547.
Solano, P, Pizzorno, E, Pompili, M, Serafini, G & Amore, M (2018), Conceptualizations of suicide through time and socio-economic factors: A historical mini-review. Irish Journal of Psychological Medicine, 35(1), 75-86.
Wang, C, Tee, M, Roy, A. E, Fardin, M. A, Srichokchatchawan, W, Habib, H. A & Kuruchittham, V (2021), The impact of COVID-19 pandemic on physical and mental health of Asians: A study of seven middle-income countries in Asia. PloS one, 16(2), e0246824.
WHO, (2022) WHO coronavirus (COVID-19) dashboard for Iran. (https://covid19.who.int/region/emro/country/ir).
_||_
