بررسی پراکندگی جغرافیایی یهائیان در مازندران در عصر پهلوی
الموضوعات : Journal of History (Tarikh)مهدی محمودی چراتی 1 , رمضان صیقل 2 , امامعلی شعبانی 3 , سید علی اکبر عباس پور 4
1 - دانشجوی دکتری تاریخ اسلام ،واحد نور، دانشگاه آزاد اسلامی، نور، ایران
2 - استادیار گروه تاریخ ،واحد نور،دانشگاه آزاد اسلامی،نور،ایران
3 - گروه تاریخ ، دانشگاه مازندران ، بابلسر ، ایران
4 - استادیار گروه تاریخ ، اسلامی، واحد آزادشهر،دانشگاه آزاد اسلامی،آزادشهر،ایران
الکلمات المفتاحية: بهائیت, مازندران, عصر پهلوی, پراکندگی جغرافیایی,
ملخص المقالة :
چکیده مازندران همواره به عنوان یکی از کانونهای اصلی زندگی و فعالیت بهائیان در سطح کشور و در عصر پهلوی مطرح بوده است. نقش و تاثیر بهائیان مازندران در سطح ملی و نیز وجود موسسات و تشکیلات بهایی و نیز پشتوانه های مالیاین فرقه در این منطقه بر این جایگاه و اهمیت صحه می گذارد. در همین راستا پژوهش با طرح این سئوال اساسی که پراکندگی جغرافیایی بهائیان در مازندران عصر پهلوی چگونه بود؟ به روش توصیفی- تحلیلی دریافته است که عمدتا شهرهای میانی یعنی ساری، بابل، بابلسر(بهنمیر) و قائمشهر(شاهی) به عنوان کانون اصلی جمعیتی و متعاقبا فعالیت فرقه بهائیت در دوره پهلوی مطرح بوده است. این مساله نمی تواند با موقعیت سیاسی، مذهبی-اجتماعی و نیز اقتصادی این شهرها بیگانه باشد. علاوه بر این نور و نیز تنکابن(شهسوار) جمعیتی از تعدادی از بهائیان را در خود جای داده بود. نور بدان علت که موطن اجدادی بهاء الله بوده و بعدها نه صرفا به عنوان روستایی مقدس، بلکه به عنوان مامنی برای رهبران فرقه مورد استفاده بوده است.
