مادر یا معشوق اُدیپی درسنت های ادبی غزل فارسی
الموضوعات :
جبار نصیری
1
(دانشجوی دکتری زبان و ادبیات حماسی دانشگاه اصفهان)
مریم قائدی خواه
2
(دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه سمنان)
الکلمات المفتاحية: کودک, غزل, مادر, معشوق, روان کاوی,
ملخص المقالة :
معشوق غزل فارسی باچهره مبهم و مه‌آلود، یکی از موضوعاتی است که به سختی می‌توان نظری جامع وشامل را در باره آن بیان کرد. در این نوشتار از زاویه روانکاوی فروید به تحلیل و بررسی این مخاطب یا معشوق پرداخته می‌شود تا همزمان با آوردن نمونه‌های شعری و بیان سنت‌های غزل فارسی مطرح شود که مخاطب اصلی وبنیادی در غزل عاشقانه فارسی در واقع مادر یا شخصیتی با ویژگی‌های مادر گونه است. مادری که از دیدگاه کودک تثبیت شده در دوره دهانی رشد (یکی از مراحل رشد روانی - جنسی روانکاوی فروید) به او در غزل‌های فارسی پرداخته می‌شود. روش پژوهش در این مقاله، توصیفی – تحلیلی است که به صورت کتابخانه‌ای انجام شده است.
