بررسی طیف خلوت و جایگاه آن در پاسخدهی به نیاز کاربر در فضای کار اشتراکی، نمونۀ موردی: فضای کار اشتراکی مترمربع مشهد
الموضوعات :
سیده مریم مجتبوی
1
,
یگانه پوست چینیان
2
,
مهلا رحمتیان طوسی
3
1 - استادیار گروه معماری، موسسه آموزش عالی فردوس، مشهد، ایران.(نویسنده مسئول)m.mojtabavi@ferdowsmashhad.ac.ir
2 - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری داخلی، مؤسسه آموزش عالی فردوس، تهران، ایران
3 - گروه معماری، دانشگاه فنی حرفه‌ای، مشهد، ایران.
الکلمات المفتاحية: فضای کار اشتراکی, نیاز کاربر, خلوت فردی, خلوت جمعی, خلوت بهینه, فضای کار اشتراکی مترمربع,
ملخص المقالة :
از اوایل قرن بیستم میلادی با شروع کار استارتاپ‌ها، تغییراتی در شکل فضاهای کاری ایجاد شد که متناسب با نیاز جوامع امروزی است. فضای کار اشتراکی علاوه بر تأمین بستری مناسب جهت حضور افراد با تفکر استارتاپی و خلاقانه، با پاسخگویی به نیاز اجتماعی کاربران، امکان برقراری تعاملات اتفاقی و رشد خلاقیت را ایجاد می‌کند. مجاورت فیزیکی بین افراد با توانایی‌ها و استعدادهای مختلف، موجب افزایش امکان همکاری، کار تیمی، یادگیری غیر رسمی و رشد فردی می‌شود. از معدود نقاط ضعف فضای کار اشتراکی می‌توان به حواس‌پرتی و عدم تمرکز کاربران اشاره نمود. لذا هدف این پژوهش، شناخت مراتب خلوت در فضای کار اشتراکی و واکاوی نقش آن در تأمین نیاز کاربران و بررسی آن در نمونۀ موردی (فضای کار اشتراکی مترمربع) است. روش پژوهش حاضر به لحاظ ماهیت ترکیبی (کیفی-کمی) و به لحاظ هدف، کاربردی است و جهت گردآوری اطلاعات از مطالعات کتابخانه‌ای و میدانی استفاده شده است. یافته‌ها نشان می‌دهد خلوت به عنوان یک عامل مهم در پاسخگویی به نیازهای کاربران در فضای کار اشتراکی، نقش مهمی ایفا می‌کند. با توجه به نقش وجودی خلوت در ایجاد تمرکز، خلاقیت، شکوفایی ایده‌ها، ارتقای بازدۀ کاری مخاطبین، تأمین خلوت فردی و جمعی در فضای کار اشتراکی ضروری است. بررسی طیف خلوت در مجموعۀ متر مربع نشان می‌دهد که فضاهای جمعی به لحاظ کمی، بیشترین مساحت فضا را به خود اختصاص داده و به لحاظ کیفی خلوت جمعی را برای کاربران ایجاد نموده است. اما فضاهای فردی به لحاظ کمی پاسخگوی کاربران نیست و به لحاظ کیفی نیز به اندازۀ کافی تمرکز، آرامش و خلوت فردی را برای مخاطبین فراهم نمی‌کند. لذا جهت تأمین خلوت بهینه (خلوت فردی و جمعی) راهکارهایی در راستای ارتقا خلوت ارائه شده‌است.
