جایگاه دین وروحانیت در نظام آموزشی دوره پهلوی اول
الموضوعات :
رضا شعبانی
1
(استاد دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات،گروه تاریخ، تهران)
قباد منصوربخت
2
(استادیار دانشگاه شهید بهشتی تهران، گروه تاریخ)
فرشید مهری
3
(دانشجوی دکتری تاریخ ایران بعد از اسلام، دانشگاه آزاد واحد علوم وتحقیقات تهران)
الکلمات المفتاحية: برنامه ریزی, رضاشاه پهلوی, روحانیت, محتوای کتب درسی دینی, نظام آموزشی &emsp, ,
ملخص المقالة :
آنچه که در این مقاله با عنوان جایگاه دین و روحانیت در نظام آموزشی و دوره پهلوی اول مورد بررسی قرار گرفت حاوی مطالبی است که نحوه و چگونگی برخورد پهلوی اول نسبت به روحانیت در عرصه آموزشی و جایگاه دین در برنامه‌ریزی و محتوای کتاب درسی را نشان می دهد. با توجه به اینکه حاکمیت در این زمان درصدد نوسازی نظام آموزشی مبتنی بر ناسیونالیسم باستان‌گرا و سکولاریسم غرب‌گرا بوده دستگاه فرهنگی رژیم پهلوی درصدد برآمد تا حضور روحانیت در نظام آموزشی را کاسته و در برنامه‌ها و محتوای متون درسی دینی محدودیتهایی را برای آنها به وجود آورد. ایجاد هویت جدید ایرانی براساس توجه به نهادهای زیربنایی همچون نظام آموزشی مهم‌ترین رویکرد رژیم پهلوی اول در همسان سازی توده با حاکمیت است که در این راستا ملی گرایی افراطی و تجدد گرایی با الگوی غربی مهم‌ترین شاخصه های نظری رژیم پهلوی اول بوده است. همانطور که گفته شد نظام آموزشی مهم‌ترین عرصه اجرایی شاخصه‌های مطروحه ایدئولوژی متجدد رژیم بوده و برای رسیدن به مولفه‌های نظری مهم‌ترین اقدامش کاستن نقش روحانیت در نهاد تعلیم و تربیت و برنامه درسی دینی در کتب درسی و برنامه‌های آموزشی بوده است.
_||_
