بررسی تأثیر شاخص‌های استطاعت‌پذیری و سازگاری با محیط زیست بر طراحی مسکن حداقل اکولوژیک از دیدگاه ساکنان- نمونه مطالعاتی: جزیره مینو
الموضوعات :
مرتضی ضامنی
1
(دانشجوی دکتری تخصصی،گروه معماری،واحد شهرکرد،دانشگاه آزاد اسلامی،شهرکرد،ایران.)
سینا رزاقی اصل
2
(استاد مدعو،گروه معماری،واحد شهرکرد،دانشگاه آزاد اسلامی،شهرکرد،ایران.)
الهام پورمهابادیان
3
(استادیار گروه معماری و شهرسازی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.)
الکلمات المفتاحية: جغرافیا, استطاعت‌پذیری, سازگاری با محیط زیست, جزیره مینو, مسکن حداقل اکولوژیک,
ملخص المقالة :
سالهاست که موضوع طراحی مسکن حداقل جهت تأمین مسکن برای اقشار کم درآمد خصوصاً در کشور‌های با اقتصاد آسیب‌پذیر مورد توجه قرار گرفته است اما غالب مدل‌های ارائه شده در زمینه مسکن حداقل در راستای تأمین صرف نیاز‌های فضایی حداقل می‌باشد و به بقای همزمان سیستم‌های اکولوژیک پاسخی نمی‌دهد. بررسی وضعیت موجود جزیره مینو در این پژوهش مشخص می‌کند که با توجه به درامد پایین ساکنان این جزیره، رشد جمعیت و نیاز به تأمین مسکن ارزان، ساخت و ساز‌های مغایر با ضوابط افزایش چشمگیری داشته است که این موضوع موجب قطع درختان و همچنین تخریب محیط زیست طبیعی گردیده است. این پژوهش درصدد است تا با تبیین میزان تأثیر شاخص‌های استطاعت‌پذیری و سازگاری با محیط زیست بر طراحی مسکن حداقل اکولوژیک از دیدگاه ساکنان جزیره مینو، شاخص‌های با اهمیت دردستیابی به طراحی مسکن حداقل سازگار با محیط زیست را برحسب اولویت رتبه‌بندی نماید. در این تحقیق برای جمع‌آوری داده‌ها ازروش کتابخانه‌ای و میدانی و پرسشنامه استفاده شده است. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد از دیدگاه ساکنان از میان شاخص‌های استطاعت‌پذیری و سازگاری با محیط زیست توجه به کاشت و نگهداری فضای سبز اندازه فضای داخلی ، حداقل فضای غیر ضروری و مشارکت نهاد‌های مردمی از میزان تأثیر بیشتری در طراحی مسکن حداقل اکولوژیک برخوردار هستند. که با توجه بیشتر به این شاخص‌ها در فرایند طراحی می‌توان تا حدودی موانع تحقق مسکن حداقل اکولوژیک را برطرف ساخت همچنین به نظر می رسد شاخص مشارکت نهاد های مردمی بعنوان یک شاخص با اهمیت در حال حاضر مورد توجه قرار نمی گیرد که باید به منظوردستیابی به هدف شرایط مورد نیاز تحقق آن فراهم گردد.
