ارزیابی مولفه های تاب آوری شهری در شهرهای پیرامون کلانشهر تهران (مطالعه موردی شهر اسلامشهر)

الموضوعات :

صمد علائی ¹ ( دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی ، تهران، ایران )
علی توکلان ² ( استادیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری ، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی ، تهران، ایران )
رحیم سرور ³ ( استاد گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری ، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی ، تهران، ایران )

تاريخ الإرسال : 18 الخميس , رجب, 1444 تاريخ التأكيد : 10 الأحد , شوال, 1444 تاريخ الإصدار : 04 الخميس , ذو الحجة, 1444

الکلمات المفتاحية: اسلامشهر, تاب آوری شهری, حوزه کلانشهری, شهرهای اقماری تهران,

ملخص المقالة :

نظر به توسعه شهرگرایی و شهرنشینی طبق مدلهای آینده پژوهی مفاهیم تاب آوری در مقیاس‌های شهری و منطقه‌ای نگرش خاصی بین متفکرین یافته لیکن تاب آوری بایستی در یک سیستم و سلسله مراتب مطالعه شود این مسئله در توجه به حریم و حوزه نفوذ کلانشهری خود را نشان می‌دهد در جایی که بدون توجه به مفهوم انعکاسی بودن مشکلات بحرانزا نمی‌توان مفاهیم تاب آوری را بسط بویژه در ایران با وجود برخی مطالعات در زمینه متون نظری در مقیاس شهری هنوز مطالعه جامعی برای تاب آوری حوزه نفوذ کلان شهرها صورت نپذیرفته است. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی ظرفیت‌های تاب آوری شهری در شهرهای پیرامون کلانشهر تهران (مطالعه موردی شهر اسلامشهر)صورت پذیرفته است. با توجه به ماهیت موضوع و اهداف تحقیق، روش تحقیق توصیفی - تحلیلی است. جامعه آماری پژوهش متشکل از شهروندان ساکن در مناطق 1 و 2 و 3 و 6 شهر اسلامشهر می‌باشند. حجم نمونه مورد بررسی نیز با استفاده از فرمول کوکران برابر 384 نفر محاسبه گردیده است. در این پژوهش ابتدا از طریق مطالعات کتابخانه ای، شاخص ها و عوامل مؤثر بر تاب آوری اقتصادی و نهادی شناسایی و تعریف عملیاتی شدند، سپس با استفاده از پرسشنامه ای در قالب فرآیند تحلیل سلسله مراتبی، وزن نهایی شاخص ها به وسیله کارشناسان داخلی و خارجی تعیین شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی آزمون T-Test تک نمونه ای و Friedman Test استفاده شده است. براساس آزمون T تک نمونه‌ای و بررسی تاب‌آوری اجتماعی ،اقتصادی ، نهادی تاب آوری زیرساختی تاب آوری شهری با میانگین 3786/2 بوده در نتیجه تاب آوری شهری و مؤلفه‌های تاب‌آوری شهری در شهرستان اسلامشهر در سطح پایینی بوده و فاصله معناداری از حدود نرمال دارد که در زمان پس از بحران می‌تواند تعادل در حوزه کلانشهری را تحت تأثیر قرار داده و جامعه را ناپایدار سازد. لذا برنامه ریزی و ارتقاء یکسان و هم سنگ مجموعه مرکز - پیرامون بایستی مورد برنامه ریزی قرار گیرد.