رابطه فشارزاهای شغلی و سازمانی با نشانگان جسمانی: نقش تعدیل کنندگی خودتنظیمی و اختیار
الموضوعات : فصلنامه تعالی مشاوره و روان درمانی
ریحانه قاسم پور فارسانی
1
,
علی مهداد
2
1 - گروه روانشناسی، دانشکده علوم تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان، اصفهان، ایران
2 - گروه روانشناسی، دانشکده علوم تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان، اصفهان، ایران
الکلمات المفتاحية: اختیار, فشارزاهای شغلی, نشانگان جسمانی, فشارزاهای سازمانی, کارکنان بانک کشاورزی,
ملخص المقالة :
هدف: این مطالعه با هدف تعیین رابطه فشارزاهای شغلی و سازمانی با نشانگان جسمانی با در نظر گرفتن نقش تعدیل کنندگی خودتنظیمی و اختیار در کارکنان بانک کشاورزی استان اصفهان به اجرا در آمد. روش شناسی: جامعه آماری شامل کلیه کارکنان سازمان مذکور بود که از میان آنان تعداد 301 نفر به عنوان نمونه به صورت در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای گردآوری داده‌ها شامل پرسشنامه اصلاح شده فشارزاهای شغلی و سازمانی (رزمجو و نعامی، 1385)، پرسشنامه نشانگان جسمانی (جکس و اسپکتور، 1999)، پرسشنامه اختیار (هاکمن و الدهام، 1975) و پرسشنامه خودتنظیمی (بندی و مور، 2010) بود، و نتایج حاصله با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که بین فشارزاهای شغلی و سازمانی با نشانگان جسمانی همبستگی مثبت معنادار و بین خودتنظیمی و اختیار با نشانگان جسمانی همبستگی منفی معناداری وجود دارد(01/0 ˂ P). همچنین نتایج تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی نشان داد که فقط خودتنظیمی توانست فشارزاهای سازمانی با نشانگان جسمانی را تعدیل معنی‌دار (05/0 ˂ P) نماید، در روابط دیگر متغیرها نقش تعدیل کنندگی معنادار نبود. نتیجه گیری: براساس یافته هایپژوهش حاضر می توان چنین نتیجه گیری نمود که افزایش فشارزاهای شغلی و سازمانی سبب تشدید نشانگان جسمانی و افزایش خودتنظیمی و اختیار سبب کاهش بروز نشانگان جسمانی می‌گردد.
_||_
