نگرش خلاق به صنعت گردشگری در ارتقاء سرمایة فرهنگی در ایران
الموضوعات :
1 - گروه علوم اجتماعی، واحد رودهن، دانشگاه آزاد اسلامی، رودهن، ایران sepehrnia@riau.ac.ir
الکلمات المفتاحية: ایران, صنعت گردشگری, نگرش خلاق, ارتقاء سرمایه فرهنگی,
ملخص المقالة :
زمینه: امروزه، گردشگری مهم‌ترین کالای تجاری و شاخص رفاه زندگی و سبک زندگی است که به ویژه در کشورهای در حال توسعه مورد توجه است. تمایل روز افزون ملت‌ها برای آشنایی با تمدن‌ها و فرهنگ‌ها، سبب شده‌اند که این عامل بتواند در ارتقاء سرمایه فرهنگی جامعه به ویژه در بعد ملی با ایجاد همگرایی و غرور ملی به طور مثبت بدرخشد. هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی جایگاه و رابطة میان شاخص‌های صنعت گردشگری و ارتقاء سرمایه فرهنگی در ایران است. روش: از نظر هدف این تحقیق کاربردی و از نظر گردآوری اطلاعات، توصیفی پیمایشی است. جامعة آماری 350 نفر از مدیران ارشد و کارشناسان فرهنگی در 31 استان کشور است که از طریق نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای انتخاب شدند. ابزار اصلی پژوهش پرسشنامه‌هایی محقق ساخته است که با پایایی ضریب آلفای کرونباخ (816/0) تأیید شده‌اند. برای آزمون فرضیه‌های آماری پژوهش، از تحلیل عاملی و تحلیل معادلات ساختاری و ضریب تعیین چندگانه استفاده شده است. یافته ها: یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که مؤلفه گردشگری در وضعیت موجود 71% و در وضعیت مطلوب 43% از تغییرات ارتقاء سرمایه فرهنگی را تبیین و پیش‌بینی می‌کند. نتایج مشخص می‌کنند که بین گردشگری و حفظ و صیانت از میراث فرهنگی و ارتقاء سرمایه فرهنگی در ایران همبستگی مثبت و معناداری وجود دارد و شاخص‌های این دو مؤلفه به درستی می‌توانند ارتقاء سرمایه فرهنگی در ایران را به ویژه در شرایط موجود پیش‌بینی کنند. نتیجه‌گیری: از آن جایی که جایگاه وضعیت مطلوب صنعت گردشگری و میراث فرهنگی نسبت به وضعیت موجود در این پژوهش کاهش یافته است، ایجاد نگرشی خلاق به سیاست‌گذاری فرهنگی در قالب مدیریت استرانژیک فرهنگی صنعت گردشگری و میراث فرهنگی راهکار برون رفت از این مشکل است؛ راهکاری که برنامه ریزان در راستای تحقق سیاست گذاری‌های ارتقاء فرهنگی فراهم می‌کنند.
تراسبی، دیوید (1382). اقتصاد و فرهنگ. ترجمه کاظم فرهادی، چاپ اول. تهران: نشر نی.
رحیم پور، علی (1389). طرح پژوهشی بازبینی بازارهای هدف گردشگری، پژوهشکده گردشگری، پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، تهران.
سپهرنیا، رزیتا (1391). رسالة دکتری مدیریت و برنامه ریزی فرهنگی «طراحی الگوی ارتقاء سرمایه فرهنگی در ایران»، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات تهران.
صالحی امیری، سید رضا (1386). مفاهیم و نظریه‌های فرهنگی. تهران: نشر ققنوس.
گزارش آماری سازمان میراث فرهنگی و گردشگری (1387). دفتر امور مراکز و خدمات گردشگری استاندارد سازی معاونت گردشگری، تهران.
Alderighi, M., & Lorenzini, E. (2011). Cultural goods, cultivation of taste, satisfaction and increasing marginal utility during vacations. Journal of Cultural Economics. doi:10.1007/s10824-011-9152-4.
Clarke, P., & Eastgate, A. (2011). Cultural capital, Life Course Perspectives and Western Front battlefield tours. Journal of Tourism and Cultural Change, 9, 31–44. doi:10.1080/14766825.2010.527346
Cohen‚ E. (1996). “sociology of tourism”‚ In sociology of tourism. (ed) Yarghos Apostolopoulos (et. al)‚ London: Routledge
Highlights (2009). UNWTO (World Tourism Orgnization). Madrid,Spain.
McIntosh, A. J., & C Prentice, R. (1999). Affirming authenticity: Consuming cultural heritage. Annals of tourism research, 26(3), 589–612.
McKercher, B., Ho, P. S. Y., & du Cros, H. (2004). Attributes of popular cultural attractions in Hong Kong. Annals of Tourism Research, 31(2), 393–407.
Mill,RC.and Morrison, AM (1992). The Tourism System, 2nd edition. prentice Hall International, London.
Phillips, R., & Shockley, G. (2010). Linking Cultural Capital Conceptions to Asset-Based Community Development. Mobilizing communites: asset building as a community development strategy, 92.
Richards, G. (1996). Production and consumption of European cultural tourism. Annals of tourism research, 23(2), 261–283.
Scherger, S., & Savage, M. (2010). Cultural transmission, educational attainment and social mobility. The Sociological Review, 58(3), 406–428. doi:10.1111/j.1467-954X.2010.01927.x
_||_