سیاستگذاری مولفههای سرزندگی در مدیریت فضای مابین ساختمان-های بلندمرتبه در راستای سیاستهای توسعه پایدار: شهرک گلستان سمنان
الموضوعات :امیرحسین تکمیل 1 , مهدی توکلی کازرونی 2 , مهسا قانع 3 , سعید قانع 4
1 - دانشجوی دکتری شهرسازی، دانشگاه تهران، پردیس بین الملل کیش
2 - استادیارگروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد شیراز، شیراز، ایران
3 - دانشجوی دکتری شهرسازی، دانشگاه تهران، پردیس بین الملل کیش
4 - استادیار گروه مدیریت، واحد مسجدسلیمان، دانشگاه آزاد اسلامی، مسجدسلیمان، ایران
الکلمات المفتاحية: بلندمرتبهسازی, سیاستگذاری سرزندگی, توسعه پایدار, روش ساختاری-تفسیری, شهرک گلستان سمنان,
ملخص المقالة :
ساختمانهای بلندمرتبه و بهطور مشخص بلندمرتبهسازی همواره مورد توجه بسیاری از معماران، طراحان و برنامهریزان شهری بوده است؛ بطوریکه سیاستگذاریهای مربوط به استفاده از روش-های بلندمرتبهسازی، به تدریج افزون بر کاربریهای اقتصادی، کاربریهای مسکونی را نیز در بر-گرفت و به مناطق پیرامونی شهرها گسترش یافت. اما آنچه اغلب نادیده گرفته میشود، فضاهای میان ساختمانهای بلندمرتبه است. بی توجهی به این فضاها منجر به کاهش کیفیت زندگی خواهد شد. بنابراین سعی بر آن است تا با بهرهمندی از مولفههای سرزندگی بتوان به مدیریت این فضاها کمک کرد. از سوی دیگر با توجه به اینکه امروزه سیاستهای شهری در راستای اهداف و اصول توسعه پایدار هستند، این پژوهش بر آن است تا به تحلیل و بررسی مدیریت فضای مابین ساختمانهای بلندمرتبه با بهرهمندی از سیاستگذاری مولفههای سرزندگی در راستای توسعه پایدار بپردازد. در این راستا با بررسی مطالعات نظری 18 متغیر در پنج بعد دسترسی، کالبدی و کاربری، زیستمحیطی، تاسیسات و تجهیزات شهری و بعد اجتماعی تدوین گردیده است. جهت گردآوری دادهها از پرسشنامه استفاده گردید که توسط 18 متخصص تکمیل شده است. جهت تحلیل پرسشنامهها از روش ساختاری-تفسیری با کمک نرم افزار میک مک استفاده شد. در این روش متغیرها در چهار گروه متغیرهای دو وجهی (هدف و ریسک)، مستقل، تاثیرگذار و تاثیرپذیر تبیین میشوند. نتایج پژوهش نشان میدهد متغیرهای امنیت، روشنایی عملکردی، دسترسی به پارک، مبلمان شهری و فضای سبز بیشترین تاثیرگذاری و متغیرهای متغیرهای خوانایی و ایمنی به ترتیب کمترین میزان اثرگذاری را دارند.