بررسی زبان محاوره در دیوان خاقانی
الموضوعات : Persian Language and Literature
1 - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه ساری
الکلمات المفتاحية:
ملخص المقالة :
واژه ها، اصطلاحات، تعبیرات، کنایات، ضرب المثل ها و عباراتی را که در بین عامّه‌ی مردم در کوچه و بازار رواج دارد، در اصطلاح زبان محاوره می گویند. در آغاز ادب فارسی از آن‌جا که شعر، ویژه‌ی دربار بود و با نقّادی و ژرف بینی ملک الشعرای دربارها مواجه می شد و برخی از امیران و وزرای آنان، شاعر و نویسنده نیز بوده اند، شعرا سعی در ویرایش کلام داشته و در آرایش سخن، هر چه تمام تر می کوشیدند، طبیعی است که ورود تعبیرات عامیانه در شعر با دقّت و ظرافت خاصی همراه بوده است. شاعر که در بین همین مردم کوچه و بازار عمر خود را سپری می کند، خزانه‌ی اصطلاحات و ضرب المثل های عامیانه است، از این ابزارها در شعر به فراوانی بهره می گیرد. نگارنده در این تحقیق در پی آن است تا نشان دهد که قدرت بیان خاقانی در پیوندِ زبان رسمی و محاوره خارق العاده است و جست و جو در دیوان او به منظور یافتن شواهدی که مصداق این ارتباط باشد، ضروری می نماید.
