اثربخشی آموزش شادکامی به شیوه شناختی -رفتاری فوردایس، بر میزان خوش بینی و رضایت زناشویی زنان
الموضوعات :زهرا شیرین 1 , جواد خلعتبری 2 , فردین فرمانی 3
1 - دانشگاه آزاد اسلامی واحد تنکابن، گروه مشاوره، تنکابن، ایران.
2 - دانشگاه آزاد اسلامی واحد تنکابن، گروه روان شناسی، مازندران، ایران.
3 - دانشگاه شهید بهشتی تهران، گروه روان شناسی، تهران، ایران.
الکلمات المفتاحية: شناختی رفتاری فوردایس, رضایت زناشویی, آموزش شادکامی, خوش بینی,
ملخص المقالة :
هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی آموزش شادکامی به شیوه شناختی- رفتاری فوردایس بر میزان رضایت زناشویی و خوش بینی زنان متاهل منطقه 5 شهر تهران بود. تعداد 30 نفر از زنان منطقه 5 تهران به صورت تصادفی انتخاب و در دوگروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. طرح این پژوهش از نوع نیمه تجربی به صورت پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه رضایت زناشویی اینریچ (1989) و پرسشنامه خوش بینی شی یر و کارور (1994) استفاده شد. مداخله آموزشی برای گروه آزمایش به مدت 8 جلسه دو ساعته اجرا شد ولی برای گروه کنترل این برنامه اجرا نشد و در پایان نتایج با روش تجزیه و تحلیل کواریانس چند متغیره مورد بررسی قرار گرفت. یافته های پژوهش بر اساس روش تحلیل کوواریانس چند متغیره نشان داد که آموزش شادکامی شناختی- رفتاری به روش فوردایس، بر خوش بینی و رضایت زناشویی زنان متأهل اثربخش است.
آسوده، محمدحسین. (1389). فاکتورهای ازدواج موفق از دیدگاه زوجین خوشبخت. پایاننامه جهت دریافت درجه کارشناسی ارشد مشاوره خانواده. دانشگاه تهران.
کریمی، رضا. (1397). بررسی الگوی عوامل محافظت کننده ازدواج پایدار. پایان نامه جهت دریافت درجه دکتری، روان شناسی بالینی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران.
حسین پور، محمد، شهرویی، شهریار، عبادی، ندا. (۱۳۹۴). بررسی اثربخشی آموزش خانواده‌درمانی به شیوه شناختی رفتاری بر رضایت زناشویی، یافته‌های نو در روانشناسی، ۱۴ (۲): 24-31.
مردانی، مرجان، حیدری، هادی. (1389). ارتباط خوشبینی و سبک های دلبستگی با رضایت زناشویی در کارکنان بیمارستان. مجله دانشکده پرستاری و مامایی ارومیه، 1(8): 46-52.
نادری حبیبالله، مختاری میرکلا معصومه، مریم محمدپور مریم. (1393). اثربخشی آموزش شادمانی به شیوه فوردایس بر میزان امید به زندگی زوجین در حال متارکه. مجله روانشناسی و روانپزشکی شناخت، ۱ (۲): ۲۸-39.
پوررحیمی مرنی، مریم، احدی، حسن، عسگری، پرویز، بختیارپور، سعید. (1394). اثربخشی آموزش شادکامی فوردایس بر راهبردهای مقابله ای، کیفیت زندگی و خوش بینی دانشجویان دختر. فصلنامه علمی- پژوهشی زن و جامعه، 6 (23): 25-40.
پروندی علی، عارفی مختار، مرادی اسما (1395). نقش عملکرد خانواده و الگوهای ارتباطی زوجین در پیش بینی رضایت زناشویی. آسیب شناسی، مشاوره و غنی سازی خانواده، ۲ (۱):۵۴-۶۵ .
سپهریان آذر، فیروزه، محمّدی، نسیم، بدلپور، زینب، نوروززاده، وحید (1395). رابطه امیدواری و شادکامی با رضایت زناشویی . مجله سلامت و مراقبت، 1 (18): 37-44.
یوسفی لویه، مجید، صالحی، مهدیه، نفیسی، غلامرضا و رئیسی، زهره. (1389). تاثیر آموزش شادکامی به شیوه‌ی شناختی-رفتاری فوردایس بر سلامت عمومی و هوش هیجانی دانشجویان. تحقیقات روانشناختی، 2(8): 62-74.
Abedi, A., & Hevrat, A. (2011). Comparing the effectiveness of Fordyce`s cognitive–behavioral approach and social skill training approach on increasing High school students` happiness in Isfahan, Iran, Proceedings of the 3rd International Conference of Teaching and Learning. International University, Malaysia, 2(1), 59-71.
Bradley, J. M., & Hojjat, M. (2016). A model of resilience and marital satisfaction. The Journal of Social Psychology, 157(5), 588-601.
Fordyce, M.W. (1983). A program to increase happiness: Further studies. Journal of Counseling Psychology.;30 (4):483-498.
Fowers B. J., & Olson, D. H. (1989). ENRICH Marital Inventory: A Discriminant Validity and Cross-Validity Assessment. Journal Marital and family Therapy. 15. 65-79.
Henry, N.J., & Berg, C.A., Smith, T.W., & Florsheim, P. (2007). Positive and negative characteristics of marital interaction and their association with marital satisfaction in middle-aged and older couples. Psychol Aging, 22(3):428-41.
Hepburn, S.R., Barnhofer, T., & Williams, J.M.G. (2009). The future is bright? Effects of mood on perception of the future. J Happiness Stud, 10(4):483–96.
Khayeri, F. A., Rabiei, L., Shamsalinia, A., & Masoudi, R. (2016). Effect of Fordyce Happiness Model on depression, stress, anxiety, and fatigue in patients with multiple sclerosis. Complementary Therapies in Clinical Practice, 25, 130-135.
Ko, K.J., Berg, C.A., Butner, J., Uchino, B.N., & Smith, T.W. (2007). Profiles of successful aging in middle-aged and older adult married couples. Psychol Aging, 22(4):705-18.
Lichter, S., Haye, K., & Kamman, R. (1980). Increasing happiness through cognative training. Newzealand psychologist, 9, 57- 64.
Lybomirsky, S., Sheldon, K.M., & Schkade, D. (2005). Pursuing happiness: the architecture of sustainable change. The general psychology, 9(2), 111-131.
McNulty, K., Livneh, H., & Wilson, L. M. (2004). Perceived Uncertainty, Spiritual Well-Being, and Psychosocial Adaptation in Individuals With Multiple Sclerosis. Rehabilitation Psychology, 49(2), 91-99.
Rogers, E.S., Chamberlin, J., Ellison, M.L., & Crean, T. (2009). A consumer-constructed scale to measure empowerment among users of mental health services. Psychiatr Serv, 48(8):1042-7.
Samadzadeh, M., Shahbazzadegan B., & Abbasi, M. (2013). Study of Fordayce Happiness Model Effectiveness on quality of life in patients undergo Dialysis and patients who suffering from Cancer. Procedia-Social and Behavioral Sciences.2ndWorld Conference on Educational Technology Researches, 83, 644–649
Scheier, M. F., Carver, C. S., & Bridges, M.W. (1994). Distinguishing optimism from neuroticism (and trait anxiety, self-mastery, and self-esteem): A reevaluation of the Life Orientation Test. Journal ofPersonality and Social Psychology, 67, 1063-1078.
Weinberg, M., Besser, A., Zeigler-Hill, V., & Neria, Y. (2017). Marital satisfaction and trauma-related symptoms among injured survivors of terror attacks and their spouses. Journal of Social and Personal Relationships, 35(3), 395-407.
_||_