تأثیر روحیه‌ی عدم ابراز عجز در سبک بیان ادبیِ مهدی حمیدی شیرازی و شاملو

الموضوعات : فصلنامه تخصصی زبان و ادبیات فارسی

سارا پارسائی جهرمی ¹ , درَه دادجوی توکلی ² , محمدعلی گذشتی ³ , شیرین کوشکی ⁴

1 - دانشجوی دکتری گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد تهران مرکزی ، دانشگاه آزاد اسلامی ، تهران، ایران
2 - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد تهران مرکزی ، دانشگاه آزاد اسلامی ، تهران، ایران
3 - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد تهران مرکزی ، دانشگاه آزاد اسلامی ، تهران، ایران
4 - دانشیار گروه روان شناسی، واحد تهران مرکزی ، دانشگاه آزاد اسلامی ، تهران، ایران

تاريخ الإرسال : 18 الأحد , جمادى الثانية, 1442 تاريخ التأكيد : 18 الأحد , جمادى الثانية, 1442 تاريخ الإصدار : 24 الإثنين , محرم, 1441

الکلمات المفتاحية: شاملو, تصویرپردازی, خودشیفتگی, حمیدی شیرازی, عدم ابرازعجز,

ملخص المقالة :

مهدی حمیدی شیرازی و شاملو، شاعرانی تأثیرگذار در حیطه ی ادبیات معاصر ایران زمین هستند؛ روحیه ی بَرمَنشی و عدم اظهار عجز در جای جایِ آثار آن ها مشهود است؛ این دو شاعر، در بسیاری از نمونه های شعری خود، هنگام مواجهه با دشواری ها، علاوه بر یکی دانستن قدرت خویش با شخصیت های اساطیری، مقابل سوژه های بزرگ مانند قانون، سیاست، مقدسات و... گردن فرازی کرده اند؛ وجوه روانی ذکر شده، مرتبط با طیف هایی از خودشیفتگی است. در جستار حاضر، با استفاده از نظریات روان شناسان، علت درونی سرایش اشعار گردن فرازانه مشخص شد. پژوهش می خواهد به این پرسش پاسخ دهد که آیا مؤلفه ی فکریِ نشان ندادن عجز بر کمیت، کیفیت و سبک تصویرپردازی های ادبی این دو شاعر تأثیر چشم گیر داشته است؟ روش پژوهش، توصیفی و تحلیلی است. در پایان، این نتیجه حاصل شد که انواع جلوه های عدم اظهار عجز، نقش بارزی را در نحوه ی گزینش صنایع ادبی، کمیت، پیشبرد وجه هنریِ مضامین و ارزش آثار این شاعران ایفا نموده و ازین رو قابل چشم پوشی نیست.