بررسی کنایات شعر سبک هندی
الموضوعات : فصلنامه تخصصی زبان و ادبیات فارسی
موسی صباغیان
1
(دانشجوی دکتری گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد کاشان، دانشگاه آزاد اسلامی، کاشان، ایران)
محمدرضا شریفی
2
(استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد نراق، دانشگاه آزاد اسلامی، نراق، ایران)
الکلمات المفتاحية: شعر, کنایه, سبک, مقایسه, هندی,
ملخص المقالة :
کنایه آن مقوله‌ی زبانی است که از گذشته تاکنون در بستر حرکت خود، تنوع و دگرگونی هایی را پشت سر گذاشته و در سبک هندی علاوه بر آن کنایات گذشته، کنایه های جدید و متنوع تری آفریده شده است. این مقاله می کوشد با استناد به منابع موجود، با ملاک های علمی، ضمن بررسی کنایات سبک هندی، آن ها را با سبک های پیشین، بررسی و تحلیل کند. روش در این پژوهش از نوع تحلیلی اسنادی است. ابتدا تمام فرهنگ هایی که در زمینه کنایات ارائه شده بود، مطالعه گردید، سپس فیش برداری و طبقه بندی صورت گرفته است. ابتدا پس از طرح و بحث موضوع و ذکر پیشینه ی تحقیق، به تعریف کنایه می پردازد و آن را، از حیث جانشینی، هم نشینی، کمیّت و گشتار(ژرف ساخت و رو ساخت)، معین می کند. آن چه را که نگارنده از کنایه فهمیده با طبقه بندی خاصی ارائه می کند. به ذکر نمونه ها و مصادیق کنایه می پردازد. کنایه های نو و تکراری را از هم تفکیک می کند. کنایات را در قالب اشکال و نمودارها، تحلیل و دسته بندی می کند و در پایان به مقایسه ی کنایه های تکراری و غیر تکراری یا نو و سنتی در ۴۰ غزل از دیوان بیدل می پردازد و درصد آن کنایات را با عدد و رقم نشان می دهد و با بررسی آن ها به این اهداف و نتایج دست پیدا می کند که از گذشته تاکنون چه تفاوت هایی در این امر واقع شده و شبکه‌ی تداعی و تخیل شعرا چه تفاوت‌هایی نسبت به هم داشته‌است.
