علم سودمند ازمنظر مولانا در مثنوی
الموضوعات : فصلنامه تخصصی زبان و ادبیات فارسیزهرا باباپور 1 , محمدرضا صرفی 2 , عنایت الله شریف پور 3
1 - دانشجوی دکترای زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد سیرجان، ایران
2 - استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید باهنر کرمان، ایران
3 - دانشیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه شهید باهنر کرمان، ایران
الکلمات المفتاحية: علم, مولوی, معرفت علمی, مثنوی, آگاهی, علم سودمند,
ملخص المقالة :
مولانا جلال الدین رومى یکى از عارفان و عالمان بزرگ مسلمان و پرورش یافته مکتب تصوف است. او گرایش هاى عرفانى پیش از خود را به خوبى می دانست و از آرا و عقاید فلاسفه، متکلمان و فقها آگاهى داشت. از مجموعه اشعار چنین بر می آید که انس دیرینه ای با آیات و احادیث و تاریخ و حکمت اسلامی داشته است. مولانا همواره علم را ستوده است ولی پیوسته علومی را مفید و مثمر ثمر می داند که بتواند انسان را به سرچشمه الهی برساند او علم را نعمتی بزرگ می شمارد که همچون نوری در باطن انسان، نردبان تعالی و عروج می شود. لذا علمی را سودمند می داند که برخاسته از معرفت و آگاهی باشد و راهگشای انسان باشد و او را به سوی معنویت و اخلاق پیش ببرد. در این مقاله با عنوان علم سودمند از نظر مولوی، کوشش می‌شود که به بررسی علوم نزد مولانا پرداخته شود و حقیقت علم سودمند از نظر مولوی تبیین شود که علم سودمند چگونه می تواند انسان را به حقیقت واحد و جاودانگی برساند.
