بررسی و تحلیل تلمیح در اشعار صائب تبریزی
الموضوعات :
محمدولی مردانی
1
(دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی،واحد قائمشهر،دانشگاه آزاد اسلامی،قائمشهر،ایران.)
رقیه رضایی
2
(استادیارگروه زبان و ادبیات فارسی،واحد قائمشهر،دانشگاه آزاد اسلامی،قائمشهر،ایران.)
حسام ضیایی
3
(استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی،واحد قائمشهر،دانشگاه آزاد اسلامی،قائمشهر،ایران.)
الکلمات المفتاحية: مضمون پردازی, سبک هندی, تلمیح, صائب,
ملخص المقالة :
صائب تبریزی به عنوان نماینده ی سبکی که به تازه گویی و طرز نو و ابتکار شهرت دارد، یکی از برجسته ترین شاعران غزل گوی ایران است که در میانه ی دو جریان اصلی سبک هندی قرار دارد: از اواخر قرن دهم، شعر فارسی به سوی یک دشواری معماگونه پیش می رود که غالب مضمون های شعری حاصل دستکاری های زبانی و هنجارگریزی هایی است که از رهگذر تلاش در کشف روابط تازه حاصل می شود. تلمیح یکی از برجسته ترین عناصر ذوق و خیال شعری به شمار می آید . صائب به کاربرد عنصر تلمیح در کنار سایر صور خیال و عناصر تصویر توجه ویژه ای داشته استدر سبک هندی کاربرد تلمیح، به اقتضای اسلوب ویژة آن در مقایسه با سایر فنون ادبی از بسامد بالایی برخوردار است. در این میان سودای مضمون تراشی و شکار مضمونهای باریک و حیرت-انگیز موجب می شود تا صائب به مراتب بیشتر از دیگران از تلمیح و اشارات استفاده کند. صائب اغلب تلمیح را در حکم ابزاری برای آفرینش مضمون های خود فارغ از هرگونه عمق و ایده و اندیشة والای انسانی، در قبال موضوعات گوناگون خصوصاً نظام هستی شناسی به کار می برد.
_||_
