پوشش و لباس و نمادهای آن در ادبیات عرفانی
الموضوعات : عرفان اسلامی
علی اکبر افراسیاب پور
1
(دانشیار عرفان اسلامی و عضو هیأت علمی دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی،تهران، ایران. نویسنده مسئول:
ali412003@yahoo.com)
یدالله بهمنی مطلق
2
(دانشیار زبان و ادبیات فارسی و عضو هیأت علمی دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی،تهران،ایران.)
الکلمات المفتاحية: ادبیات عرفانی, عرفان و تصوف, خرقه, پوشش, fleece, Mystical literature, Cover, Clothing, پشمینه, ازرق‌پوشی, Donut, Sufism and Sufism,
ملخص المقالة :
باس و خرقه در عرفان اسلامی از مستحسنات شمرده می شود و از سرپوش تا پاپوش به عنوان رمز و نماد سیر و سلوک در معانی مختلف استفاده می شده است و به ادبیات عرفانی در بخش منظوم و منثور جلوه‌های خاصی داده است. در این مقاله نمونه های لباس عارفان و صوفیان با توجه به نمادهای آنها و انعکاس آن در ادبیات عرفانی بررسی شده است. خرقه پوشی مهم‌ترین بخش از پوشش صوفیان را در بر می‌گیرد که نشانة ارتباط معنوی با مرشد و پیر معنوی به شمار آمده است و نماد ریاضت و بی توجهی به دنیا و سیر و سلوک است. لباس هزار بخیه به هزار اسم الهی، قاسمی جامه گریبان چاک و نماد دوری از کثرت و شهادت امام حسین(ع) و به همین ترتیب دیگر لباس ها نمادهای معنوی هستند. مهم‌ترین ویژگی لباس عارفان رنگ و شکل آن بوده است که نمادسازی رنگ های سفید، سیاه، ازرق و ملمع بیش از دیگر رنگ‌هاست و شکل ساده و جامة کوتاه و وصله دار و کهنه نیز رایج بوده است و نماد بی اعتنایی به دنیا شمرده می شود.
_||_
