وحدت و کثرت ادیان با رویکرد عرفانی در مثنوی مولوی
الموضوعات : عرفان اسلامی
1 - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی،دانشگاه آزاد اسلامی واحد گرمسار،گرمسار، ایران.
الکلمات المفتاحية: اتحاد, ادیان, عرفان, مولانا,
ملخص المقالة :
پرواضح است که مولوی بلخی یکی از شگفتیهای ادبی و عرفانی است که در بسیاری از اشعار خود بر وحدت ادیان در مثنوی تأکید دارد. مولویپژوهی فراوان ایران و جهان گویای این است که مولانا دارای اندیشههای بلند و فراجهانی است. او بر این باور بوده است که یکی از بزرگترین بیماریهای بشریت، بیماری نفس اماره، خودخواهی وتکبر انسانها برای رسیدن به مراتب مادی ودنیایی است. این پژوهش، با روش توصیفی-تحلیلی به چگونگی تأثیر وحدت ادیان در آموزههای مولانا همت گمارده است که شاخص اصلی این بحث عرفان اسلامی است. یافتههای پژوهش نشان میدهد که مولوی در تمثیلاتی که به ویژه از ادیان میآورد، تأویلات آزاداندیشانهاش درپذیرش عقاید را آشکارابر زبان جاری میسازدو گوناگونی حکایات و موضوعات، یک هدف واحد دارد، همچون جامعه متکثری که دارای وحدت و یکرنگی است وتأکید بحث بر عرفان است که در تقویت روحیه معنوی، عشقورزی و محبّت به انسانها دورنمایی دارد و دروحدت و اتّحاد ادیان متکثرپیوندی شگفت‌انگیزبرقرارمی‌کند و انسان را به حقیقت هستی پیوند میدهد.
