«التزام مولانا جلال‌الدین به شریعت، طریقت و حقیقت»
الموضوعات : عرفان اسلامی
فاطمه حیدری
1
(دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران)
مریم کیانی
2
(کارشناس ارشد گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران)
الکلمات المفتاحية: نماز, شریعت, طریقت, مولانا, حقیقت,
ملخص المقالة :
غالباً صوفیه، سه مقوله شریعت، طریقت و حقیقت را مقولهای واحد، تفکیک ناپذیرو به منزله چراغ راه تلقی کرده ومدعی بودند که طریقت، جز مجاهده در تزکیه نفس و مانع آمدن آن از تعلق خاطر به «ماسوی الله» نیست. ایشان سرآغاز ورود به مرحله حقیقت را شریعت میدانند و طریقت و حقیقت را بدون شریعت از باب زندقه و الحاد میشمارند. مولانا جلال الدین محمد بلخی عارف قرن هفتم، شریعت را بسان شمعی میداند که بی نور آن، سلوک در طریقت و رسیدن به حقیقت امکانپذیر نمی تواند بود. وی در آثار خود دربارهی عدم مغایرت این سه مقوله و وجوب انجام و رعایت آداب و معتقدات و معاملات شریعت و طریقت و حقیقت تأکید دارد. نگارندگان در این مقاله کوشیده اند پس از تفکیک نظرات وی در زمینه باورداشتهای او درباره آداب شریعت و لبّ و معنای آنها در مقوله طریقت و حقیقت بررسی اجمالی داشته باشند
