نخستین صوفیان فارس و مشرب ایشان
الموضوعات : عرفان اسلامیمحمد هادی خالق زاده 1 , مهدی فاموری 2 , جلیل نظری 3
1 - دانشگاه آزاد اسلامی، واحد یاسوج، گروه زبان و ادبیات فارسی، یاسوج، ایران
2 - دانشگاه آزاد اسلامی، واحد یاسوج، استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، یاسوج، ایران
3 - دانشگاه آزاد اسلامی، واحد یاسوج، دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی، یاسوج، ایران
الکلمات المفتاحية: مشارب عرفانی, فارس, تذکرهنویسی, تصوّف,
ملخص المقالة :
تصوّف، همواره یکی از اصلیترین جریانهای فکری تاریخ اسلام بوده است. از سوی دیگر، با نگاهی به تذکرههای صوفیان سدههای نخست اسلامی میتوان دریافت که گاه بیش از هشتاد درصد صوفیان، ایرانی و ایرانی تبار بودهاند. در این میان، سهم خراسان بیش از دیگر مناطق ایران میباشد. آنچه نگارندگان در این گفتار درصدد آنند، افکندن نگاهی اگرچند کوتاه، بر تاریخ تصوّف فارس در سدههای دوم و سوم هجری است؛ که این نگاه، به ناچار، در حدود یک سوم سده چهارم را نیز در بر خواهد گرفت.نویسندگان، در این گفتار، نخست به چهار چهره متقدّم از صوفیان فارسی که همه و یا عمده زندگانی خویش را در سده دوم هجری به سر آوردهاند، یعنی حبیب عجمی، محمّد بن یزید، ابوحلمان دمشقی و ابومحرز، و سپس به ده تن از صوفیان طبقة دوم تاریخ تصوّف فارس، یعنی صوفیان سده سوم و اوایل سده چهارم هجری پرداخته‌اند.
